Në kushte të tjera, Syri i Kaltër do kishte qenë një “minierë” të ardhurash nga turizmi. Dhe kur themi në kushte të tjera, kemi parasysh një tjetër vend, me të tjera institucione, me tjetër vizion menaxhues, e tjetër ndjeshmëri prej njerëzve që e udhëheqin, që për fat ne nuk i kemi. Dhe më qartë se Syri i Kaltër, pasqyrimin e trishtë të këtij realiteti, nuk ta jep asgjë tjetër .
Edhe pak javë e aty do të dynden vizitorët. Ka një lajm të mirë, që pas 7 vjetësh, aty do hidhen ca lekë. Për rrugën, që është më e keqe se ajo që të çon në fshatin më të humbur të Shqipërisë. Por lajm i keq është se nuk është bërë asgjë për t`i dhënë dum një halli të madh që u ka zënë rrepeve të atyshme.
Po bëhen vite që shtatet e tyre janë mpakur prej një sëmundjeje të ligë që i ka zënë, e që disa dhe i ka plandosur përtokë.
Sipas atij pak stafi që merret me hapësirën e atyshme, nuk është vetëm halli i kësaj pasurie të rrallë pujore, por dhe i njerëzve që do enden poshtë tyre, pasi degët që bien heraherës, apo dhe vetë trungjet, mund t`u rrezikojnë jetën.
Në raport me mrekullinë që ofron, Syri i Kaltër përçon vërtet dhimbje. Sidomos kur mbyll sytë një moment dhe e imagjinon se si mund të ishte; të ishte në atë mënyrë që çdo stinë të vitit, në verë a dimër, aty të lulëzonte turizmi. Por ja që ka qëlluar në vend të gabuar, tek njerëzit e gabuar.
Edhe pse pranvera ka dhënë sinjalet e para që po vjen, cicërimat e zogjve në Parkun Kombëtar të Syrit të Kaltër mungojnë. Diku dëgjohet një e lehur qeni, ndërsa stafi po merret më pastrimin e terrenit. Kudo ka ferrishte, e nuk gjen një pëllëmbë për t`u ulur, nëse do ishte e nevojshme për pak shkrirje me natyrën. Suprina e një miniliqeni pak metra larg burimit të Syrit, është paqja vetë.
Por është një vetmi trishtuese, kur mendon se ç`gjallëri do kish aty nëse diku do luhej tenis, diku golf, diku do gjuhej peshk, diku do lundrohej me kajak, e diku do endej me biçikletë a në këmbë monopateve të Parkut, për t`u takuar me kaproj, lepuj e ketra, në një nënqiell gjithë zogj. Asgjë nga këto nuk ndodh.
Këtë e parandjen që kur hyn në Park, me lopë indiferente e një udhë që të duket sikur të shpie në një vendvuajtje.
Një javë më parë, kryeministri i vendit ishte në Karavasta të Divjakës, për të promovuar strategjinë e rilindjes së Parkut të atjeshëm. Këtë të shtunë, ishte në Virua të Gjirokastrës, edhe ajo në prag të rilindjes. Ndërsa Syri i Kaltër, më shumë se për t`u rilinduar, ka nevojë për t`u shpëtuar.
Shpëtojeni Syrin e Kaltër, z. Kryeministër!
/tesheshi.com/
