Kryeministri Rama, nën një delir të dukshëm, të bezdisshëm, madje dhe të urryer, prej tij ka rrëshqitur deri në blasfemi, ku ndonëse me thonjëza, i ka atribuuar Zotit “harresën”, atë njerëzore, gjë që tregon se njeriu, sado i lexuar apo u kulturuar të jetë, kur nuk njeh Krijuesin e vet, ashtu siç duhet ta njohë, deri në obligim për ta njohur, është thjesht një idiot, thjesht një i çmendur.
Dhe ja ç’shkruan i pari i qeverisjes për atë që është tejet e diskutueshme në qeverisjen e tij, si çdo aspekt tjetër, Rilindjen Urbane, teksa i referohet, medemek, rilindjes së Libohovës, duke shfrytëzuar një masë njerëzore në shesh, gjë që ndodh kudo në gati tre javë të gushtit, me kthim emigrantësh, sigurisht përkohësisht, për t’ja mbathur sërish dhe lënë në shkretinë e asfiksi ekonomike e sociale, deri në vdekje klinike, qytetet nga ata janë.
“Kur kam shkuar për herë të parë në Libohovë, si kryetar i opozitës, ishte si një nga shumë qytezat e Shqipërisë që ‘i kishte harruar edhe Zoti;, me kishën e mahnitshme që po binte në vetmi, rrugën kryesore ku asfalti dukej si lëkurë e shqyer krokodili, shtëpitë si fantazma nën muret e murrme të kalasë së heshtur të Shanishasë dhe njerëzit si hije nëpër diell. Të flisje për një të ardhme me turizëm e për turistë të huaj që do të ngjiteshin deri aty ku edhe gurët kishin marrë rrugën teposhtë, ishte si të premtoje zbritjen e marsianëve me mushka fluturuese për të shijuar natyrën, traditat dhe ushqimet e Libohovës. Sot nuk janë marsianët po janë turistë nga të katër anët e botës dhe vizitorë që jo vetëm ngjiten në qytezën e veçantë, për të shijuar bukurinë magjepsëse të kishës së restauruar, historinë, natyrën dhe mikpritjen libohovite, po edhe për të hedhur valle në mbrëmje mbi qilimin e gurtë të Rilindjes Urbane, që pret përditë miq të rinj, aty ku deri dje vetëm përcilleshin përmes gropave e pluhurit të mbeturit që shkonin për në banesën e fundit”.
Nga kjo që thotë Rama, e vërtetë është vetëm pjesa e investimit infrastrukturor, në Libohovë e kudo, ku Shqipëria vërtet është përmisuar estetikisht, por thelbësisht është rrënuar. Thelbi është njeriu, jeta. Dhe në qytetet e rilindura, pra estetikisht, çështja është se nuk ka më jetë, pasi nuk ka njeri.
Vërtet ashtu është: deri para një dekade, qytetet, qytezat dhe fshatrat e Shqipërisë ishin një mizerje urbane, por jetë ama kishte, pasi njeriu aty ishte. Ndaj, testi i Rilindjes Urbane nuk bëhet në sezon veror, por kur ja beh vjeshta e dimri. Aty duket nëse janë rilindur vërtet, apo po japin shpirt(siç). /tesheshi.com/
