Që nga sulmi izraelit në Gazën fqinje në tetor, ushtari egjiptian Mohamed Omar është ndjerë i pafuqishëm.
Omar, 23 vjeç, shërbeu si oficer patrullimi në Sinain verior të Egjiptit, përgjatë kufirit me Rafah të Gazës, vitin e kaluar. Rajoni është pjesë e zonës së çmilitarizuar sipas pakteve të sigurisë midis Egjiptit dhe Izraelit dhe aty lejohen të vendosen vetëm trupa me armë të lehta.
“Është e dhimbshme të dish se mund të ndihmosh, por je i prangosur dhe nuk mund të ndihmosh të shpëtosh popullin tënd nga masakra”, tha ai për Middle East Eye ndërsa ishte me leje në Port Said, një destinacion pushimi për ushtarët përpara se të shkonin në vendin e tyre të shërbimit, njësi në veri të Sinait.
“Ne pamë bombardimet intensive izraelite në Rafah dhe pamë dhjetëra familje palestineze që kalonin pranë kufirit.”
Egjipti, aleati i Izraelit që nga traktati i paqes i vitit 1979, ka mbajtur një qëndrim kryesisht jo-konfrontues ndaj Izraelit që nga fillimi i armiqësive në tetor, edhe pasi ushtria izraelite pushtoi kalimin strategjik të Rafahut me Egjiptin në maj dhe pasi të paktën dy ushtarë të armatosur u vranë në përleshje me ushtarët izraelitë në fillim të këtij muaji.
“Ne stërvitemi ditë e natë, dëgjojmë lavdërime për gatishmërinë e ushtrisë sonë, por kur armiku vret mijëra vëllezër tanë, ne rrimë kot”, tha Omar për MEE.
Middle East Eye u takua me pesë ushtarë egjiptianë, përfshirë Omarin, shumica e të cilëve shprehën pakënaqësinë e tyre për trajtimin e qeverisë egjiptiane të luftës në Gaza dhe vrasjen e shokëve të tyre në kufirin me Izraelin.
Ushtari i ri e konsideron veten dhe kolegët e tij si “luftëtarë elitarë” të stërvitur për t’i bërë ballë kushteve të vështira dhe për të luftuar objektivat e sofistikuara. Njësia e tij, shtoi ai, është përforcuar që nga tetori me njësi më elitare dhe të trajnuara mirë nga Divizioni Kundër Terrorizmit i Sinait Verior dhe Qendror.
Omar humbi dy shokë në përleshjet me ushtarët izraelitë në fillim të këtij muaji.
Omar thotë se morali në njësinë e tij është i ulët për shkak të vrasjes së shokut të tij Abdallah Ramadan. Omar shërben në një togë të ndryshme nga Ramadani, por tha se përgjigja e qeverisë egjiptiane ishte mosrespektuese.
“Si nuk u nderua dhe emri i tij nuk u përmend dhe nuk kishte oficerë të lartë në varrimin e tij?”.
“Kur rekrutuesi më i ulët i policisë vdes në një aksident trafiku, atij i bëhet një funeral ushtarak, ndwrsa Ramadani, i cili luftoi kundër sionistëve, varroset fshehurazi. Sa turp!”, shtoi ai.
“Gjaku do të më rrjedhë kot”
Omar thotë se eprorët e tij u përpoqën t’i qetësonin ata pas vdekjes së Ramadanit, duke shpjeguar se “armiku po përpiqet t’i tërheqë ata në këtë për të justifikuar vrasjen e palestinezëve dhe për ta përdorur atë si propagandë për t’i thënë botës se Izraeli është nën sulm nga të gjitha anët”.
Arsyet e ngjashme janë dhënë edhe për njësinë ku Ahmed Tawfik, 24 vjeç, shërben në këmbësorinë e mekanizuar në Ismaili. “Oficeri i moralit na tha se Egjipti po shtyn për një armëpushim, por qeveria Netanyahu dëshiron ta shtyjë Egjiptin në luftë për të vazhduar agresionin e tij kundër arabëve dhe myslimanëve”.
Të dy Tawfik dhe Omar janë të shqetësuar se vdekja e tyre do të jetë e kotë nëse ata vdesin në veprim gjatë situatës aktuale të komplikuar diplomatikisht. “Jam i shqetësuar se gjaku im do të derdhet kot nëse vdes. Ramadani vdiq dhe asnjë plumb nuk u qëllua për ta mbrojtur atë.”
Tawfik tha se morali në njësinë e tij është i ulët sepse ushtarët kanë frikë të ngjashme.
“Nëse qeveria vazhdon të jetë apatike, ushtarët nuk do të jenë në gjendje të përmbahen nga të qëllojnë kundër një armiku si dëshmori Mohamed Salah,” shtoi Tawfik.
Vitin e kaluar në qershor, Mohamed Salah, një rekrut 23-vjeçar i policisë egjiptiane, vrau tre ushtarë izraelitë dhe plagosi dy të tjerë. Më vonë ai u vra nga forcat izraelite.
Megjithatë, Mostafa Marwan, 25 vjeç, një mjek në Sinai, i cili është në muajt e fundit të shërbimit, tha se po lutej që Egjipti të mos hynte në luftë. “Mijëra rekrutët që shihni… në TV në parada ushtarake, nuk janë ata që do të luftojnë. Janë mijëra ushtarë që nuk dinë të qëllojnë, as të kujdesen për një shok të plagosur”.
Marwan tha se këta rekrutë janë trajnuar vetëm për 45 ditë në kampin bazë dhe mbajnë armë që janë ruajtur që nga koha e Bashkimit Sovjetik.
“Çfarë do të bëjnë ata përballë një ushtrie të mbështetur nga ushtria më e fortë dhe më e sofistikuar në botë?”, tha mjeku i ri, duke iu referuar mbështetjes së SHBA-së për Izraelin. “Unë nuk jam tradhtar, por duhet të jesh realist.”
Marwan shtoi se si mjek ushtarak ai ka vetëm pajisje elementare edhe pse është kirurg, dhe se eprorët e tij janë abuzues dhe të korruptuar.
“Ka shumë mënyra për të ndihmuar palestinezët, por ushtria egjiptiane që shkon në luftë nuk është zgjidhja,” tha ai. “Nuk jam i befasuar që gjaku i njerëzve në front ishte i lirë, por ky është rezultati sepse i gjithë gjaku egjiptian është bërë i lirë.”
“I detyruar për të shërbyer”
Ndërsa Marwan është kundër luftës për shkak të papërgatitjes së ushtrisë, Tamer Samir, i cili shërben në Kajro si një togë e mbrojtjes ajrore, beson se Egjipti duhet të ndërhyjë për të ndihmuar palestinezët, por se ai nuk duhet të jetë në ushtri.
Sipas kushtetutës egjiptiane, burrat nga mosha 18 deri në 30 vjeç duhet të shërbejnë në ushtri për të paktën 18 muaj, ndjekur nga një shërbim i detyrueshëm nëntë-vjeçar nëse thirren.
Pasi është diplomuar në një universitet privat ndërkombëtar dhe vjen nga një familje e pasur, 22-vjeçari Samir beson se rekrutimi i tij nuk ka kuptim. “Individët si unë që patën mundësinë të marrin një arsim të mirë dhe të njohin gjuhët nuk duhet të detyrohen të shërbejnë dhe të luftojnë sepse ne mund të ndihmojmë zhvillimin e vendit në mënyra të tjera si biznesi apo ekonomia”.
Përmes një lidhjeje të fuqishme, familja e Samirit mundi të siguronte një vend më të qetë ku ai mund të shkonte në shtëpi çdo natë dhe të bënte vetëm punë administrative. “Nuk di shumë për luftën dhe politikën, por mezi pres të përfundoj shërbimin tim.”
Ashtu si Samiri, shumë egjiptianë kërkojnë lidhje për të kapërcyer ose vonuar rekrutim, ose për të fituar shërbimin në qytetet e mëdha ose në degët administrative dhe të biznesit të forcave të armatosura. Një situatë e tillë lë shumë individë të paprivilegjuar dhe të rinj me arsim të dobët në front, në kufi.
“Në vijat e frontit dhe në kufi, do të gjeni vetëm ushtarë me prejardhje të varfër – bijtë e fermerëve, punëtorëve, peshkatarëve dhe njerëzve të varfër,” thotë Megahed Nassar, një ushtar kundër terrorizmit në Sheikh Zuwied, i cili erdhi në Faiyum për të marrë pjesë në varrimin e Ramadanit.
“Abdallah Ramadan, Ibrahim Abdelrazzaq, Mohamed Salah, ata janë të gjithë bij të njerëzve të varfër dhe ata paguan me jetën e tyre për kombin dhe qeveria nuk tërhoqi gishtin për të luftuar për të drejtat e tyre apo edhe për t’i mbrojtur ato”, tha Nassar. i cili është gjithashtu nga Fayuma.
“Shumica e rekrutëve janë të detyruar të shërbejnë, janë të varfër, nuk kanë alternativë tjetër dhe nuk kanë lidhje”. /tesheshi.com/
