Nga Ylli Pata
PS-ja ishte një parti demokratike në kohën e Nanos dhe tani që e drejton Rama ka një trajektore autoritare?!
Kjo ha debat, por edhe Partia Socialiste si çdo forcë politike shqiptare, demokracinë e ka pasur thjesht fasadë, pasi çdo vendim është kryer nga qendrat “okulte” ekstra të zgjedhura.
Partia Socialiste nisi rrugëtimin e saj politik në vitin 1991 me një drejtim nga i ashqutuajturi “trusti i profesorëve”, i cili shumë shpejt humbi rolin tek dy klanet që qeverisën këtë forcë politike deri në tetorin e vitit 2005.
Me një nevojë urgjente për t’u pastruar nga garda komuniste, socialistët morën në kryesinë e saj, siç ndodhi edhe me PD-në e themelimit, një grup pedagogësh dhe pedagogesh nga më të njohurit të Universitetit të Tiranës, të cilët u bënë realisht një referencë për politikën postkomuniste në kohën kur në Partinë Demokratike të sapo ardhur në pushtet. kishte filluar “prerja e kokave”.
Fatos Nano, kryetari i PS-së, në zgjedhjet e para pas humbjes së 22 marsit, hodhi në treg konceptin e “drejtimit me stafe” në mënyrë kolegjale. Publiku i dha të drejtë, duke fituar zgjedhjet e para lokale. Por pas këtyre zgjedhjeve, nisi edhe PS-ja një trajektore autoritare, por të padukshme, pasi partia ishte në opozitë dhe në këtë kohë nuk ka shumë poste për të ndarë.
Nano e nisi me gjeste t ë vogla. Ai nuk shkonte në mbledhje apo paraqitej me vonëse duke i lënë “profesorët” që të prisnin deri në 3 orë. Koleg ët e kritikonin thujase gjithmon ë. Nj ë kryetar dege I socialist ëve theksonte se k ëto kritika ishin kthyer n ë nj ë rutin ë n ë mbledhjet e larta t ë PS-s ë.
Nuk shkoi shumë dhe Fatos Nano u burgos nga Berisha, duke u kthyer në një “hero për së gjalli”.
Tentativa e parë e “regjencës” që drejtonte PS-në nga 4 nënkryetarët: Servet Pëllumbi, Ilir Meta, Namik Dokle dhe Luan Hajdaraga, për të krijuar një dualitet pushteti dështoi, pasi ata u quajtën “tradhëtarë e marksistë”.
Fatos Nano nga burgu bëri “piazza pulita” duke larguar të gjithë kundërshtarët dhe solli në drejtim një kontigjent të ri profesorësh të drejtuar nga fizikanti mjaft i njohur dhe i diplomuar në Sorbonë, Rexhep Meidani. Pandeli Majko nga anti-Nano par exellance u kthye në njeriun që lexoi mocionin e Nanos nga burgu, duke ngadhënjyer mbi rivalin Ilir Meta. PS-ja fitoi zgjedhjet e vitit 1997.
Rexhep Meidani, numri 2 i PS-së zgjidhet kryetar i shtetit. Por “kryqëzohet” nga Fatos Nano vetëm pak muaj pas fitores. Mediani hyn në listën e “tradhëtarëve”, duke i ulur peshën reale.
Prej largimit të dhunshëm katërshja e nënkryetarëve (më konkretisht treshja pasi Dokle u distancua), nisi të lëvizë rreth Servet Pëllumbit i cili akuzoi Fatos Nanon në mënyrë permanente për autoritarizëm dhe shmangie të forumeve të partisë, duke futur nga dritarja figura politike dhe ministra.
Nano tentoi të përçajë grupin duke i dhënë Ilir Metës PS-në e Tiranës, gjë që realisht Meta e kontrollonte prej kohësh nëpërmjet strukturave të FRESSSH-it. Ky dualizëm Nano-Meta dominoi skenën politike nga 1997-2005-a, duke u kthyer në një “telenovelë” tipike provinciale sharjesh dhe batutash që në fakt disgustoi opinionin publik.
Nano, në fund të pushtetit kur po i afrohej opozita tentoi të largoj ë gjithë rivalët duke e detyruar Ilir Metën dhe një grup tjetër të themelojë LSI-në.
Në garën e madhe të PS-së shfaqet Edi Rama me një xhaketë alla-kineze si për të bindur militantët e majtë se ai është “adapt për në krye të punëve”. Por Nano e ndalon të bëjë gar ë “fair” brenda PS-së, fiton zgjedhjet në kongres ku shpalli: “prapa më vjen historia”. Ky ishte shpërthimi më i madh në personalitetin e Nanos që padyshim do ta ndëshkonte rëndë.
PS-ja, jo vetëm nga kjo por edhe nga ajo atmosferë humbi zgjedhjet e vitit 2005. Vjen çasti perfekt për Edi Ramën që të marrë PS-në, por të gjithë i dalin kundra: Që nga Nano i cili pas largimit fliste vetëm nga telefoni prej jashtë Shqipërisë, tek Meta i cili shpërthen prej selisë së re të LSI-së, e deri tek Majko, që e cilëson zgjedhjen e Ramës “të papërshtatshme” për Partinë Socialiste.
Por Edi Rama, i kishte bërë llogaritë me njeriun e “një mijë mistereve” në PS; drejtuesin real të anëtarësisë, Sekretarin e Përgjithshëm Gramoz Ruçi. i cili jo thjesht e përkrahu, por për 4 vjet qëndroi larg çdo posti të lartë vetëm e vetëm që të ndihmojë Edi Ramën.
Fitorja e Ramës, edhe pse jo e lehtë, u arrit falë numrave në Kongresin e delegatëve të zgjedhur në kohën e Nanos, por me një marrëveshje të re, ku Ruçi luajti rolin dominant.
Që të kuptohet realisht, delegatët e Kongresit ishin zgjedhur që në kohën e Nanos me një proces të kontestuar, dhe këta delegatë zgjidhnin të gjithë udhëheqësinë e PS-s ë, që prej kryetarit.
Edi Rama erdhi në krye të PS me aksiomën: “Telenovela socialiste” ka përfunduar, tani do të shihni në film monoton por pa drama.
Edi Rama gjithsesi nuk e pati të lehtë që të drejtojë me gardën e vjetër, por pak nga pak ai solli në selinë rozë njerëzit e ekipit të tij deri në zëvendësimin e mbi 50% e kupolës drejtuese dhe deputetëve.
Edi Rama solli një model ndryshe nga ai i mëparshmi në PS; në fillim u b ënë deputetët njerëzit më të fuqishëm në bazë, por më pas sidomos pas 2007-ës, krerët e bashkive u kthyen në “bejlerët” e rinj të socialistëve në qytete. Por pas 2013-ës Rama u preu “kokën rebelëve”, me “kërbaç dhe kulaç” duke shkërmoqur legjendat urbane që disa kryetar bashkish ishin një faktor determinant të zgjedhjeve në qytetet e tyre. Rasti “Gjika” i cili dërgoi pas hekurave kreun më të votuar të bashkive, tronditi të tjerët, të cilët pak nga pak hapën krahun.
Edi Rama ka habitur të gjithë, kur arrin të marrë drejtues degësh dhe t’i thotë se është informuar për detaje që askush nuk ia merr mendja se merret vetë Rama.
Por në fakt kryeministrit as nuk ia ndjen e as është i aftë për të siguruar “spiunime” efiçente, por ka në krah “nonën” e kontrollit vertikal të pushtetit, Gramoz Ruçit, i cili është nga të rrallët politikanë që nuk kanë pësuar ulje-ngritje në karrierë, por gjithmonë ka qenë numri dy i domosdoshëm që e kërkojnë të gjithë.
Po kush do ta zëvendësojë në të ardhmen rolin e “labit të ashpër” që e sollën nga Tepelena për të “hequr gështenjat nga zjarri me duart e tij”, por që më pas ai u “vuri drunë” të gjithëve?
Seç po thonë për Koço Kokëdhimën… Të jetë e vërtetë?!
/tesheshi.com/
