Sot, në ditën e 9-vjetorit të Pavarësisë së Kosovës, në redaksinë e tesheshi.com kanë ardhur me dhjetra mesazhe përgëzuese për këtë ditë. Në zgjodhëm për publikim njërën prej tyre, ndër më të ndjerat, plot përshpirtësi e atdhetari, si një ndër kartolinat më të bukura uruese për vitin e 9-të Pavarësisë…
Nga Entela Hidri: E gëzofsh pavarësinë Kosova ime!
“Në tokën tande Nana ime u tret loti e piskama ime e therrun,
Në tokën tande nanë dergjen të tanë të parët,
E sot moj nana ime, lodron n’çdo kahje karthiu yt i lumtun.”
Nuk ka fjalë e rreshta të përshkruajnë ndjenja vetëm nga zemra e jetuar. Por ka zëra që drithërueshëm rrëfejnë të dhimbshmen histori. Kosovë moj tokëburrash, ku djepi lëkundej nën këngë trimash. Ku burra viganë u tretën në krisma, e gjama ndjellakeqe, por a mundet vallë të tresësh një komb që kërkon lirinë? Edhe në e prefsh një trim, njëqind do të ngrihen përmbi lugje të arta.
Sot fytyra ime buzëqesh, por drithërisht më kthehen para syve historitë e treguara nga sy që i jetuan. Kush nga ne vallë mundet të harrojnë nënën që e mbante fëmijën e vdekur ndër duar vetëm se ta varroste në tokën amë, nën duar zemërdhembejsh?
Kush i harron karvanët e gjatëme fytyra të verdhuna nga dhimbja e largimit nga dheu i të parëve dhe i të mbramëve. Kush i harron piskamat e nënës që e kishte votrën plot me burra e sot s’ka veç një vargnaje me tabute të tretuna.
Ohhh jo, po memoria e një kombi nuk mundet të harrojë kurrë. Ti je bija ime e unë nëna jote e vuajtun për ty.
Viti 1998, s’mundet kurrë të mos mbajë ndër vete me mijëra lot dhimbjeje. Pors’mundemi as të mos përmendim në duatë sexhdezgjatura bacat e tretun për këtë dhe.
S’mundemi as të mos falënderojmë trimat nga të cilët na erdhi liria, ajo nuk dhurohet, por perskuqet me gjakun e më të mirëve burra.
Ushtria e burrave që për qefin gatitur e kishin zemrën, e sot bijtë e tyne gëzojnë në tokën amë.
Ti je ashti im e unë gjaku jot, e kur një ditë të lash, të pëshpërita me një grusht dhe në duar: “Nënë pritum, unë do t’vi rishtaz”.
Çdo histori me emrin Kosovë, bart gjak e lot, por nënë Sanija një burrneshë e tokës tënde moj Kosova ime, është që në vitin 1998, pjesë e shpirtit tim.
Një popull i tërë që ecnin me karvanë të gjatë, në rrugë pafund, e asnjëri nuk fliste, vetëm ndiqnim një karvan të gjatë me vuajtje e me dhimbje. Ata i kishim shpëtuar vdekjes, e vetmja shpresë që i mbante gjallë ishin rikthimi në Kosovën e lirë.
Asnjë gëzim nuk duhet prishur me dhimbje e lot, por nëse e duam këtë tokë, në emër të Zotit, në përkujtim të martirëve të vdekur dhe të atyre që sot me lot kujtojnë, mos luani me politikëbërje me porta, por duajeni këtë vend me atdhedashuri dhe pa pretekste politike dhe interesa personale.
“Të dua sa veten moj pjesë shpirti, gëzofsh sa bota të ketë jetë!” /tesheshi.com/
