Izraeli kërkon dhe Shtetet e Bashkuara ia japin. Gjithçka. Që nga fillimi i luftës, nuk kanë reshtur dërgesat e armëve, duke përfshirë raketat super të sakta dhe bombat anti-bunker. Kongresi është shprehur me votë vetëm në dy raste.
Kjo qasje, është në kontrast të plotë me ngrirjen e ndihmës për Ukrainën, për shkak të bllokadës së republikanëve në Kongres, të cilën Shtëpia e Bardhë nuk është ende në gjendje që ta shmangë. Nga ana tjetër, ka vetëm një gjë që Netanyahu nuk kërkon apo dëshiron: këshillat.
Por edhe kur i merr, i shpërfill ato menjëherë. Aq më tepër nëse kjo këshillë i jepet publikisht, siç bëjnë zakonisht evropianët. Uashingtoni ka në duar shumë mekanizma që mund të përdorë për ta nënshtruar një kryeministër kaq të çuditshëm. E megjithatë ai zgjedh të mos përdorë asnjërën prej tyre.
Le të imagjinojmë për një moment sikur SHBA-ja do të ndalë dërgimin e armëve, do të heqë dorë nga vetoja e saj në Këshillin e Sigurimit, do të tërheqë forcat ajrore dhe detare që po parandalojnë përshkallëzimin e luftimeve në Detin e Kuq dhe atë Mesdhe dhe që monitorojnë Sirinë, Irakun dhe Iranin; dhe ndërkohë forcon kritikat ndaj kolonëve izraelitë që po terrorizojnë palestinezët në Bregun Perëndimor dhe politikanët që i përfaqësojnë ata në qeverinë e Netanyahut dhe në parlamentin izraelit, Knesset.
Mjerisht, asnjë nga këto mjete nuk është përdorur nga Joe Biden për të moderuar sjelljen e një qeverie jo-miqësore ndaj presidencës së tij, dhe që duket e gatshme të ndihmojë fushatën e Donald Trump, në mënyrë që rekomandimet për dhembshuri dhe mirëkuptim të zëvendësohen me duartrokitje për pushtimin e përhershëm të Gazës, dëbimin e banorëve të saj dhe krijimin e kolonive të reja hebreje në territorin palestinez.
Mesazhi i fundit i SHBA-së nuk është më këshilla, por një “vijë e kuqe”. Pra një urdhër nga Biden, të cili Netanyahu nuk ka ndërmend ta zbatojë. Fjala është për Rafahun, të cilin Izraeli do të autorizohet ta pushtojë vetëm nëse ka një plan të besueshëm për të mbrojtur popullsinë civile.
Shtëpia e Bardhë duket se ka një “durim derri”: meqenëse Izraeli nuk ka një plan, atëherë ajo mendon se mund të krijojë atë me nisjen e ndihmave humanitare me parashutë apo përmes një korridori detar të organizuar nga aleatët.
Por kjo është një nismë e ngadaltë dhe e pamjaftueshme, dhe jo pak kontradiktore me bombat që vazhdon t’i dërgojë po SHBA-ja Izraelit, dhe të cilat bien në Gaza së bashku me miellin, ushqimin e konservuar dhe ilaçet. Edhe Netanyahu ka shpallur “vijën e kuqe”, e cila e sfidon atë të shpallur nga Biden.
Ajo synon hyrjen pa kushte në Rafah, një akt që cilësohet prej tij si jetik për shkatërrimin e Hamasit. Netanyahu flet për një fitore totale. Por ajo që përfaqëson në të vërtetë kjo luftë, është mbijetesa e tij politike dhe shpëtimi nga proceset penale për korrupsion.
Ai pranon të ndërpresë për pak kohë luftimet para se të sulmojë sërish, por jo armëpushimin 6-javor që dëshiron Uashingtoni, dhe aq më pak atë përfundimtar që kërkon Hamasi. Për këtë kjo do të ishte një humbje personale, edhe sikur të maskohej si një disfatë e Izraelit.
Pavarësisht këshillave të shpërfillura mbi Rafahun, Biden ka këmbëngulur në rikonfirmimin e dogmës për sigurinë e Izraelit si një politikë shtetërore të Uashingtonit. Ka nga ata që zgjedhin ta shohin një paralajmërim të tillë paradoksal, si një kërcënim të fshehtë për të kufizuar ndihmën ushtarake tek armët për vetëmbrojtje dhe jo për të vrarë palestinezët.
Ky do të ishte hapi i parë dhe më vendimtar për të bindur Netanyahun. Por është e vështirë të besohet se një baba kaq i dobët, mund ta fitojë këtë betejë kundër një djali kaq shumë të llastuar. /tesheshi.com/
