Qeveria dhe institucionet e saj përpiqen të ndikojnë në shoqëri në çfarëdo mënyre të mundshme, qoftë përmes detyrimit apo medias, arsimit apo kulturës popullore. Kjo qasje shpesh përballet me një reagim kundër regjimit nga popullata e përgjithshme.
Kohët e fundit, në kampuset dhe në mesin e aktivistëve në Shtetet e Bashkuara, ka një trend që mund të cilësohet si antiautoritar. Studentët e kolegjit tani janë shpesh dyshues ndaj arsimtarëve dhe administratave të universiteteve dhe vënë në dyshim atë që ata e shohin si përdorime të padrejta të pushtetit dhe autoritetit. Ata po bëhen gjithnjë e më skeptikë ndaj çdo forme të mësimdhënies didaktike.
Në shoqëri në përgjithësi, ndikimi i të tjerëve nga një pozicion autoriteti dhe ekspertize është bërë më i vështirë se kurrë. Lëvizja kundër vaksinimit është një shembull i kësaj rezistence ndaj opinionit të ekspertëve; ajo bazohet kryesisht në mosbesimin ndaj institucioneve tradicionale dhe strukturave të dijes.
Për më tepër, shumë njerëz në SHBA po distancohen nga feja e organizuar dhe tani janë më agnostikë dhe ateistë se kurrë më parë. Shumë njerëzve nuk u pëlqen ideja e një gjyqtari në jetën e tyre – qoftë edhe përmes institucioneve dhe “normave” të vendosura.
Ndikimi në një miliard njerëz
Në kontekstin e agnosticizmit, është e vështirë të besohet se feja mund të ketë ndonjë efekt mbi një grup të madh njerëzish. Feja ose besimi në të padukshmen konsiderohet nga shumë njerëz si një relike e dobët dhe arkaike; ata e refuzojnë atë në favor të suksesit dhe përparimit material. Shumë festojnë anarkinë morale dhe liberalizmin.
Por, çka nëse feja mund të frymëzojë një miliard njerëz që të heqin dorë nga nevojat bazë njerëzore, si ushqimi dhe uji, gjatë ditës për një muaj të tërë?
Po sikur besimi në të padukshmen të mund të motivonte një miliard njerëz që ta adhuronin Atë në mënyrë fetare për një muaj të tërë, sikur të ishte e vetmja gjë në mendjen e tyre – veçanërisht gjatë natës?
Po sikur besimi të mund të ndikonte në një miliard njerëz dhe t’i frymëzonte ata të ushqenin të uriturit pasi të agjëronin gjithë ditën?
Po sikur një besim fetar mund ta shtyjë një komunitet të bëhet më i vëmendshëm ndaj të tjerëve dhe të dhurojë për qëllime humanitare gjatë gjithë muajit?
Po nëse praktikimi i besimit mund të frymëzojë një miliardë njerëz që t’i falin gabimet e njëri-tjetrit më lehtë dhe më shpejt?
Po sikur një qytetërim fisnik prej më shumë se një miliard njerëzish të mund të rrëzonte mitin se njerëzit nuk mund të jetojnë pa dhunë, grabitje, vjedhje dhe vrasje?
Po sikur feja e organizuar të mund të përkrahte unitetin midis një miliardë njerëzve deri në atë pikë sa të gjithë të bëjnë vepra të mira së bashku dhe të mos gjejnë arsye për t’u grindur për dallimet?
Po. Po sikur të jetë vërtet kështu?!
Muslimanët që e lexojnë këtë e dinë se ata janë përfituesit dhe dëshmitarët e këtij fenomeni madhështor gjatë muajit të Ramazanit. Ata bashkohen në adhurimin e Krijuesit të tyre. Të gjithë ata kërkojnë faljen dhe bekimin e Allahut.
Hëna jetëdhënëse
Muaji i Ramazanit është muaji në të cilin ka zbritur Kur’ani Famëlartë si udhërrëfyes për të gjithë. Nëse të tjerët mund ta vëzhgonin këtë skenë në bashkësinë muslimane, ata me siguri do të shihnin udhëzimin drejt një uniteti të përbashkët në adhurim.
Muslimanët e përfshirë në aktivizmin politik dhe social duhet ta vlerësojnë këtë mrekulli dhe ta përdorin atë si një platformë për të ndërtuar besim më të madh të ndërsjelltë, bashkëpunim më të mirë, respekt më të madh, sasi më të madhe optimizmi dhe perspektiva më të mira për njëri-tjetrin. Ramazani ofron një kornizë për muslimanin që bazohet në idenë e ndryshimit vullnetar, pa forcën e shtetit dhe të institucioneve.
Nëse një musliman mund të heqë dorë nga nevojat më themelore njerëzore dhe ta mbajë atë abstinencë krejtësisht pa detyrim, atëherë angazhimi në aktivizëm në shërbim të drejtësisë është një përpjekje e vogël në krahasim.
Islami nuk predikon anarkizëm antiautoritar; përkundrazi, ajo e inkurajon besimtarin të njohë potencialin e tij brenda një kuadri më të madh kozmologjik të vetëdisiplinës dhe të kuptuarit të sovranitetit përfundimtar hyjnor. Ramazani tregon se fuqia e vërtetë nuk vjen nga krahu i gjatë i autoritetit të përkohshëm qeveritar, por nga nënshtrimi vullnetar i individit ndaj sundimit përfundimtar të Allahut mbi krijimin.
Muslimanët që agjërojnë Ramazanin duhet të zgjerojnë unitetin dhe besimin e tyre në hyjnore në të gjithë muajt e tjerë të vitit. Ramazani është një muaj i gjallë. Ai është i gjallë dhe i jep jetë një komuniteti ndryshe “të përgjumur”. Kur’ani është një libër i gjallë. Ai është i gjallë dhe muslimanët duhet ta konsiderojnë atë si një libër jetëdhënës.
Fuqia qeveritare dhe autoriteti institucional mbi të tjerët tani ka konkurrencë. Por kjo nuk është vetëm ndonjë formë e konkurrencës njerëzore. Është një rival që dëshmon çdo vit se feja dhe besimi në fuqinë reale janë shumë të gjalla – pavarësisht pretendimeve dhe përbuzjes së kundërshtarëve të saj. /tesheshi.com/
