Ka ditë që pothuajse e gjithë media shqiptare e ka Ilir Metën “lajm të parë”, duke raportuar jo çdo deklaratë, por çdo lloj budallallëku që ai nxjerr nga goja, dukshëm në një përrua psiqik, ku në këtë rast, e vetmja pikëpyetje që mund të ngrihet është ajo nëse është vërtet në rrëshqitje apo bën vetë.
Çështja është se media e raporton me seriozitet të plotë një ndër zhvillimet më qesharake në politikën shqiptare të postkomunizmit. Kështu, çfarë thotë Meta, pa asnjë filtër apo seleksionim, ia servir publikut pa asnjë “fusnotë”, pa asnjë shenjë pikësimi që dikton kontekst të ndryshëm leximi tej atij literal të të gjithë atyre çfarë nxjerr nga goja. Dhe sikur të mos mjaftonte kjo, është futur në sherr dhe me gruan, nënën e fëmijëve, edhe ajo me të njëjtat simptoma. E gjitha kjo, a thua se Meta përbën një çështje akute për interesin publik. Meta sot është një hiç politik, në të gjithë kuptimet. Pa post zyrtar e publik, ai nuk i duhet më as dreqit, siç i duhej dje dreqërve si nga njëra anë e si nga tjetra e politikës.
Ai thjesht nuk duhet raportuar, ai duhet analizuar, sigurisht dhe vizituar.
Duhet analizuar se si është e mundur që një individ i tillë, një mediokër pa asnjë atribut, pa asnjë cilësi të spikatur, pa asnjë dhunti tërheqëse, pa asnjë aftësi të afirmuar, por thjesht një dhelpërak i rëndomtë politik, të arrijë të postet më të larta të shtetit. Dhe kjo jo për aftësi të tij, por për dramën tonë si shoqëri.
Sepse ja, edhe sot që ai është shfazuar etikisht e mendërisht, ai vijon të trajtohet seriozisht, duke bërë qesharake marrosjen e medias pas tij. Ja pra përgjigja se pse arriti të jetë dhe president, ndërkohë që me gjuhë populli gomarin s’mund t’ja besosh për pak minuta, pasi kthehesh e s’gjen as gomarin e as vetë atë se ku ka humbur, e jo më t’i besosh shtet e qeverisje. /tesheshi.com/
