Nga Emina Hodžić, Al Jazeera
“Situata e familjes sime është tejet e vështirë, motër. Nuk kemi mundësi të blejmë ushqim. Gjithçka këtu është e shtrenjtë.” Këto fjalë m’i dërgoi më 15 mars Ramezi, një 17-vjeçar që jeton në Gaza. “Nuk kam çfarë të ha nesër. Nuk di çfarë të bëj. Uria po rikthehet.”
Tre ditë më vonë, pak para iftarit, vaktit të fundit para fillimit të agjërimit të përditshëm gjatë muajit të Ramazanit, Izraeli nisi një fushatë të gjerë bombardimesh, duke vrarë mbi 430 palestinezë, mes tyre më shumë se 180 fëmijë.
“Vetëm Zoti e di se çfarë po kalojmë,” më shkroi Ramezi të nesërmen. “U larguam pa marrë asgjë me vete dhe tani jemi rrugëve. Situata është jashtëzakonisht e rëndë. Gjithçka ndodhi papritur dhe nuk e prisnim. Një masakër ndodhi pikërisht para syve tanë dhe na urdhëruan të evakuoheshim nën granatime.”
Vitin e kaluar, Ramezi më kontaktoi në Instagram, një platformë që është kthyer në një mjet shpëtimi për shumë njerëz në Gaza, të cilët i bëjnë thirrje botës për ndihmë. Nuk e njoh personalisht familjen e Ramezit dhe nuk kam lidhje historike me Gazën. Megjithatë, nga miliona llogari në Instagram, mesazhi i tij arriti tek unë.
Në muajt pasues, mesazhet e tij u bënë një dritare e dhimbshme në vuajtjet e përditshme të popullit palestinez në Gaza. Armëpushimi ofroi një pushim të brishtë nga bombardimet dhe i dha mundësinë Ramezit të kthehej në shtëpinë e tij të shkatërruar. Më pas, në ditën e dytë të Ramazanit, Izraeli ndërpreu çdo ndihmë, duke e zhytur Gazën përsëri në uri. Në ditën e 18-të të muajit të shenjtë, ai rifilloi masakrën e tij të përgjakshme.
Ndërsa e prish agjërimin këtu në Berlin, mendoj për të gjitha familjet palestineze që nuk kanë pothuajse asgjë në sofër për iftar, të cilët në vend të ezanit dëgjojnë bubullimat e bombardimeve izraelite.
A mund të jetë ky realiteti? A mund të jenë kaq afër, vetëm disa mijëra kilometra larg, njerëz që po vdesin nga uria dhe bombat? Dhe ja ku jam unë, në zemrën e botës perëndimore, që mburret me vlerat e demokracisë dhe lirisë, e megjithatë, kontribuon drejtpërdrejt në vrasjen masive të popullit të Gazës.
Taksat që paguaj si qytetar gjerman shkojnë drejtpërdrejt në xhepat e një qeverie që mbështet plotësisht Izraelin në luftën e tij gjenocidale kundër palestinezëve. Ky mendim më shkakton neveri.
Uria dhe gjenocidi në Gaza
Ramezi ka shkruar herë pas here. Kam hezituar t’i kërkoj më shumë detaje, i mbingarkuar nga vuajtjet që ai dhe familja e tij po përjetojnë çdo ditë.
E di që ka pasur ditë kur ka ngrënë vetëm disa toptha falafel dhe pak bukë pite.
Ëndrrat e tij janë të përfundojë shkollën e mesme dhe të studiojë kontabilitet. Në vend të kësaj, ditë pas dite, ai detyrohet të kontaktojë përdoruesit e Instagramit, duke u lutur t’i dhurojnë dhe të ndajnë linkun e tij për mbledhjen e fondeve.
Babai i tij u plagos para luftës dhe tani jeton me dhimbje të vazhdueshme, duke pasur nevojë urgjente për një protezë shpatulle. Ai e ka lënë Ramezin përgjegjës për familjen.
Ramezi ka dy vëllezër, 15 dhe 14 vjeç, dhe tre motra, 20, 12 dhe 8 vjeç. Babai i tij ka punuar si mekanik hidraulik dhe elektricist, ndërsa nëna e tij është shtëpiake.
“Shkatërrimi dhe uria janë ende të pranishme në Gaza,” postoi Ramezi disa javë pas armëpushimit. Gjendja e familjes së tij ishte ende kritike. Edhe pse kishin marrë disa donacione ushqimore nga organizatat humanitare, ato nuk mjaftonin për të plotësuar nevojat e tyre.
Ata ishin kthyer në shtëpinë e tyre në Gazën jugore, në një zonë ku bombardimet izraelite kishin shkatërruar infrastrukturën civile dhe ndërtesat.
Ramezi duhej të udhëtonte distanca të gjata për të arritur në një qendër shpërndarjeje humanitare – shpesh, kostot e transportit ishin më të larta se vlera e ndihmës që merrte.
Edhe pse mallrat tregtare ishin të disponueshme në treg, familja e tij nuk mund t’i përballonte gjithmonë ato. Ata nuk kanë asnjë burim të ardhurash, përveç donacioneve të rralla që marrin nga të panjohurit në Instagram.
Pasi Izraeli bllokoi të gjithë ndihmën në Gaza, çmimet e ushqimeve u rritën në qiell. Ndihma humanitare u zvogëlua, organizatat bamirëse ushqimore dhe kuzhinat e supave u mbyllën për mungesë furnizimesh. Familja e Ramezit nuk ka marrë asnjë ndihmë prej javësh.
“Tani në treg ka vetëm ushqime të konservuara dhe disa perime,” më tha ai. “Nuk mund të siguroj asgjë. Më duhen rreth 100 dollarë në ditë për ushqim për shkak të çmimeve të larta.”
Më 15 mars, pothuajse dy javë pas bllokadës së plotë të Izraelit ndaj Gazës, UNICEF-i raportoi se normat e kequshqyerjes së fëmijëve nën moshën 2 vjeç në Gazën veriore ishin rritur nga 15.6 për qind në janar në 31 për qind aktualisht; 23 fëmijë kishin vdekur nga kequshqyerja dhe dehidratimi brenda pak javësh.
Edhe pjesa tjetër e Rripit të Gazës ka parë një rritje të frikshme. Catherine Russell, drejtoresha ekzekutive e UNICEF-it, thekson: “Shpejtësia me të cilën kjo krizë katastrofike e kequshqyerjes së fëmijëve është shpalosur në Gaza është tronditëse.”
Kequshqyerja gjatë fëmijërisë lë pasoja të pashlyeshme, duke rritur rrezikun e sëmundjeve kronike dhe dobësuar sistemin imunitar. Për më tepër, vonesat në zhvillim të shkaktuara nga uria mund të çojnë në dëmtime të pakthyeshme të aftësive njohëse dhe motorike, probleme të sjelljes dhe rezultate të dobëta në arsim.
Me fjalë të tjera, vdekja e fëmijëve nga Izraeli në Gaza tani po shkatërron të ardhmen e një brezi të tërë.
Përpjekjet për të ndjekur penalisht krimet e luftës
Në nëntor, Gjykata Penale Ndërkombëtare (ICC) lëshoi një urdhër arresti për kryeministrin izraelit Benjamin Netanyahu dhe ish-ministrin e mbrojtjes Yoav Gallant. Ata u akuzuan për – përveç krimeve të tjera – urdhërimin e qëllimshëm të vdekjes nga uria të civilëve në Gaza.
Vendet perëndimore që pretendojnë se mbështesin ligjin ndërkombëtar kanë deklaruar hapur se do ta shkelin atë dhe do ta presin Netanyahun me krahë hapur. Ndër to janë Hungaria, Italia, Polonia dhe Gjermania.
Friedrich Merz, i cili synon të bëhet kancelari i ardhshëm gjerman, deklaroi së fundmi: “Nën udhëheqjen time, kryeministri izraelit do të jetë i lirë të udhëtojë në Gjermani pa asnjë problem. Do të gjej mënyra për ta bërë këtë.”
Këto deklarata sinjalizojnë se Perëndimi nuk ka asnjë ndërmend t’i konsiderojë liderët izraelitë përgjegjës për krimet e tyre. Ironikisht, i paprekur nga urdhër-arresti i ICC-së, Netanyahu vendosi jo vetëm të vazhdojë, por edhe të intensifikojë urinë gjenocidale dhe bombardimet pa dallim në Gaza.
Pasi Izraeli bllokoi plotësisht ndihmën për Gazën, Gjermania, Franca dhe Britania e Madhe lëshuan një deklaratë të përbashkët, duke thënë se “ndalimi i mallrave dhe furnizimeve që hyjnë në Gaza… rrezikon shkeljen e ligjit ndërkombëtar humanitar”.
Ky reagim, që refuzon ta quajë krim një gjë që është krim, ishte e turpshme. Më 17 mars, kur Sekretari i Jashtëm britanik, David Lammy, guxoi të thotë të dukshmen – se Izraeli po shkel ligjin ndërkombëtar duke bllokuar ndihmën për Gazën – ai u qortua nga vetë qeveria e tij.
Nëse uria dhe bombardimi i qëllimshëm i një popullsie civile nuk janë shkelje e ligjit ndërkombëtar, atëherë çfarë janë? Përpjekja e qeverive perëndimore për të minimizuar dhe fshehur krimet izraelite nga publiku është dëshmi e qartë e bashkëpunimit të tyre në këto krime.
Qeveritë perëndimore janë të detyruara sipas ligjit ndërkombëtar të ndërmarrin veprime për të ndaluar shkeljet e rënda. Ato duhet të ushtrojnë presion diplomatik mbi Izraelin, të vendosin embargo armësh dhe të kufizojnë tregtinë dhe bashkëpunimin. Por ato nuk e bëjnë këtë.
Në vend që të vënë në dukje bashkëfajësinë dhe dështimin e qeverive perëndimore për të vepruar dhe ndaluar një gjenocid, mediat kryesore perëndimore gjithashtu kanë injoruar vuajtjet palestineze, ose më keq, ka mashtruar publikun. Uria në Gaza nuk u bë lajm kryesor as pasi Izraeli bllokoi të gjitha ndihmat. Masakra tronditëse e 18 marsit u mbulua me justifikimet e Izraelit.
Mediat perëndimore rregullisht injorojnë ose minimizojnë deklaratat gjenocidale të zyrtarëve izraelitë. Më 19 mars, Ministri izraelit i Mbrojtjes, Israel Katz, iu drejtua popullit palestinez të Gazës, duke i kërcënuar me “shkatërrim total” nëse nuk e dëbojnë Hamasin dhe nuk i kthejnë pengjet izraelite. Ky kërcënim për gjenocid u raportua si një “paralajmërim” dhe nuk ngjalli asnjë reagim nga aleatët perëndimorë të Izraelit, përveç një dënimi të dobët nga Lammy.
Të shohësh këtë shfaqje të fjalëve boshe, bashkëfajësisë, tradhtisë dhe manipulimit psikologjik për 17 muaj tashmë, është rraskapitëse. Është një shfaqje narcisiste shkatërruese e manipulimit dhe ekspozimit të pushtetit, e krijuar për të na rraskapitur ne që i rezistojmë normalizimit të gjenocidit, e për të na thyer.
Por kam arritur në një pikë ku refuzoj të ndihem më e pafuqishme dhe e rraskapitur përballë kësaj padrejtësie dërrmuese.
Ramazani është një kohë kur forca e besimit supozohet të ripërtërihet. Është një kohë sakrifice, por edhe një kohë gëzimi, komuniteti dhe rritjeje personale. Nuk do të lejoj Izraelin dhe aleatët e tij të sabotojnë besimin tim në drejtësi. Njerëzit në Gaza na kanë mësuar se si të mbajmë besimin dhe të qëndrojmë të palëkundur – pavarësisht nga çdo gjë.
Unë do të vazhdoj të mbaj bindjen se zërat dhe veprimet tona, sado të vogla qofshin, mund të kontribuojnë në ndryshim. Ne nuk duhet të ndalojmë së rrituri ndërgjegjësimin dhe duke bërë presion ndaj qeverive tona për të ndërmarrë veprime. Forca jonë qëndron në të qëndruarit së bashku dhe duke i kujtuar njëri-tjetrit të vazhdojmë të besojmë, të vazhdojmë të luftojmë për drejtësi. /Tesheshi.com/
Emina Hodžić është gazetare multimediale me qendër në Berlin.
