Moszbardhja e së djeshmes kriminale në diktaturë nuk është thjesht çështje historie. Në këto vite ne nuk kemi dashur ta pranojmë se, ajo e shkuar vijon të jetë diktuese për atë pjesë nostalgjike në mënyrën se si sillet, se si mendon, se për çfarë shqetësohet.
Ajo e shkuar, fatkeqësisht, ka vijuar të jetë dominuese në mjaft nga institucionet e arsimore-shkencore, në institucionet ligjvënëse, në institucionet ligjzbatuese, duke lejuar që të mbetet e fuqishme mes nesh ajo kulturë dhe ajo ideologji e asaj kohe, ku “njeriu i ri” mori gjithçka në dorë duke persekutuar, burgosur, vrarë e injoruar atë që dinte, atë që besonte në Zot, atë që kish njohur pronën dhe vlerat njerëzore.
Duke shtuar këtu presionin e pushtetit të sotëm për të shmangur gjithnjë e më shumë mendimin kritik, ne sot jemi në krizën e përcaktimit të vetvetes, e më shumti në përcaktimin e asaj të keqeje që duhej t’i ishim shmangur, pasi askush si shqiptarët nuk është ndëshkuar nga bashkëqytetarët e tij vetëm e vetëm se guxoi të mendojë ndryshe.
Por, nga mosleximi i duhur i së shkuarës kriminale të diktaturës ne jemi në krizë jo vetëm për veten, por sidomos në edukimin e fëmijëve.
Natyrisht, nga “bujarçelat” ne nuk kemi pse të presim asnjë lloj pendimi. Atyre kemi gabuar që ua kemi kërkuar këtë gjë, sepse në çdo hap ata kanë treguar se kanë besuar në të mirën e krimeve të asaj kohe, në burgosjet dhe dhunimet, dhe se dyert e pendesës janë të padukshme për ta.
Por, ama, media dhe studiuesit e rinj duhet medoemos të kontribuojnë në leximin e së shkuarës. Jo për të ndëshkuar ndokënd me burg, siç bënë ata dikur. Por për të kuptuar se si një e keqe ideologjike mund të shndërrojë njeriun në adhurues të krimit dhe të zhdukjes së njerëzores, edhe pse për jetën në diktaturë janë prej kohësh janë bërë publike qindra apo mijëra fakte persekutimi, dhunimi e zhdukjeje të atyre që guxuan të mos e pranojnë humbjen e qenies njerëzore.
Marrë nga profili i autorit në FB.
