Nga Abdul-Vehab el-Messiri
Kohët e fundit është përdorur gjithnjë e më shpesh termi “Lindja e Mesme e Re”, e cila është pasardhëse e një grupi termash të tjerë si “rendi i ri botëror” dhe “Lindja e Mesme e madhe”. Menduam se nocione të tilla ishin varrosur në mënyrë të pakthyeshme, por pas sulmit izraelit në Liban në luftën e fundit (në vitin 2006), Sekretari amerikan i Shtetit njoftoi se një Lindje e Mesme e re do të lindte nga barku i kësaj lufte. Pra, çfarë është “Lindja e Mesme e re” dhe a është vërtet e re?!
Mund të thuhet me siguri se strategjia perëndimore ndaj botës islame që nga mesi i shekullit të nëntëmbëdhjetë buron nga besimi në domosdoshmërinë e ndarjes së botës arabo-islame në shtete të ndryshme etnike dhe fetare, për t’i mbajtur ato nën kontroll më lehtë. Entiteti sionist Izraeli u mboll në zemër të këtij rajoni për të arritur qëllimin e lartpërmendur.
Bota arabe karakterizohet nga një shkallë e ndërlidhjes dhe një lloj uniteti, që do të thotë se ajo mund të përfaqësojë një barrë strategjike, ekonomike dhe ushtarake dhe një pengesë për ambiciet koloniale perëndimore. Brenda këtij uniteti dhe kohezioni, Izraeli përfaqëson një trup të huaj që është pjesë e rajonit, gjë që e pengon atë të përmbushë rolin e tij strategjik si bazë për interesat perëndimore.
Prandaj, u bë një plan për ndarjen e botës arabe në shtete etnike dhe fetare, në mënyrë që rajoni të kthehej në sundimet e tij paraislame, d.m.th., të ndahej rajoni në shtetin faraon në Egjipt, në shtetin asiro-babilonas në Irak, shteti arame në Siri dhe shteti fenikas në Liban, dhe në krye të asaj piramide do të qëndronte një shtet koheziv hebre i mbështetur ushtarakisht nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Brenda kësaj ndarjeje, shteti kolonist sionist bëhet një shtet natyror, madje edhe lider i rajonit, kështu që ndarja e botës arabo-islame përfaqëson në fakt një proces normalizimi të shtetit sionist, i cili vuan nga anomalia strukturore e tij, sepse është një trup i huaj i ngulitur thellë në rajonin arab. Siç tha Shimon Peres: “Arabët përjetuan udhëheqjen egjiptiane në rajon për gjysmë shekulli, kështu që le ta përjetojnë udhëheqjen izraelite.”
Ky është vizioni i paraqitur nga Bernard Lewis në vitet 1970, i adoptuar nga neokonservatorët dhe rreth të cilit sillet politika amerikane.
Duket se Shtetet e Bashkuara, pasi kanë shijuar hidhërimin e dështimit në Irak dhe Afganistan, kanë vendosur t’i besojnë Izraelit zbatimin e planit të tij kolonial, për të shkatërruar Libanin dhe qeverinë e tij, duke e kthyer Libanin në një shtet të stilit irakian, domethënë një shtet që do të punojë për interesat amerikane.
Dominonat arabe po bien, njëra pas tjetrës, siç parashikoi Bernard Lewis, dhe William Kristol (një neokonist) konfirmoi se kjo është një mundësi për Shtetet e Bashkuara që të rimarrin iniciativën në rajon.
Në një artikull të titulluar “Shtetet e Bashkuara janë bashkëpunëtore me Izraelin në shkatërrimin e Libanit”, shkrimtari dhe ekonomisti amerikan, Paul Craig Roberts, thotë: “Ajo që po dëshmojmë në Lindjen e Mesme është realizimi i planit të neokonservatorëve për shkatërruar çdo gjurmë të pavarësisë arabo-islame dhe eliminimin e çdo kundërshtimi ndaj axhendës izraelite”.
Ky perceptim i Lindjes së Mesme buron nga të kuptuarit se historia është ndalur plotësisht në këtë rajon dhe se populli arab do të mbetet vetëm një mjet në duart e shumicës së sundimtarëve të tij që u binden verbërisht Shteteve të Bashkuara.
Një Lindje e tillë Arabe do të ishte vetëm një hapësirë apo rajon pa histori apo trashëgimi të përbashkët, i populluar nga grupe fetare dhe etnike që nuk janë të lidhura me asnjë asgjë dhe nuk kanë asnjë kujtesë historike apo ndjenjë dinjiteti. Arabi, thjesht një krijesë materialiste, ekonomike e drejtuar nga motive ekonomike materialiste.
Ky është kuadri në të cilin lëviz Ralph Peters, një oficer në pension me gradën nënkoloneli, i cili zhvilloi një plan për rindarjen e Lindjes së Mesme (në një artikull të botuar në revistën Forcat e Armatosura të SHBA-së në numrin e qershorit 2006). Rëndësia e këtij artikulli nuk është për shkak të thellësisë së tij apo mundësisë për të realizuar atë për të cilën flet, por për faktin se ai tregon se për çfarë po mendojnë ithtarët e “Lindjes së Mesme të re”, veçanërisht pasi është shkruar nga një person përgjegjës që ka punuar për shërbimet e inteligjencës ushtarake amerikane.
Peters niset nga ajo që ai e quan “padrejtësia e rëndë e shkaktuar ndaj pakicave” kur Lindja e Mesme u nda në fillim të shekullit të njëzetë (dmth. Marrëveshja Sykes-Picot). Duke folur për këto pakica si grupe apo popuj që u mashtruan kur ndodhi ndarja e parë, ai përmend konkretisht kurdët dhe shiitët arabë.
Ai gjithashtu u referohet të krishterëve të Lindjes së Mesme, dhe sekteve të tilla si Behaitë, Ismailitë dhe Nakshbanditë. Peters beson se ekziston urrejtje dhe armiqësi e fortë midis grupeve fetare dhe etnike në rajon ndaj njëri-tjetrit, prandaj Lindja e Mesme duhet të rindahet bazuar në përbërjen heterogjene të popullsisë bazuar në fe, sekte, kombësi dhe minoritete, për të rivendosur paqen në të, ku si një model i mundshëm për atë rajon është një shtet sionist i bazuar në fe dhe nacionalizëm ose një kombinim i të dyjave.
Pastaj Peters paraqet hartën e tij të “Lindjes së Mesme të re” dhe flet për ndarjen e Irakut në tri pjesë: një shtet kurd në veri, një shtet shiit në jug dhe një shtet sunit në qendër që përfundimisht do t’i bashkohej Sirisë.
Ky nënkolonel në pension e përshkruan Arabinë Saudite si një shtet të panatyrshëm dhe sugjeron që Meka dhe Medina të ndahen prej saj deri në të ashtuquajturën një “shtet i shenjtë islam” i kryesuar nga një këshill i kryesuar në mënyrë alternative nga një prej përfaqësuesve të lëvizjeve kryesore islame dhe shkollave juridike. Domethënë, këshilli duhet të jetë një lloj “Vatikani suprem islam”.
U propozua gjithashtu t’i aneksohej Jordanisë një territor që do të shkëputej nga veriu i Arabisë Saudite, dhe gjithashtu të shkëputej një pjesë e Arabisë Saudite në jug dhe t’i aneksohej Jemenit. Ndërsa lindja e vendit, gjithashtu nuk do të kursehet nga “gërshërët”, sepse prej saj janë shkëputur vendburimet e naftës në favor të shtetit arab shiit.
Sa i përket Mbretërisë Hashemite të Jordanisë, ajo do të mbajë territoret e saj dhe një pjesë e tokës së Arabisë Saudite veriore do t’i aneksohet, dhe e ardhmja e Bregut Perëndimor (në Palestinë) do të lidhet me Jordaninë.
Sa i përket Emirateve të Bashkuara Arabe, Peters i quan ato “qytet-shtete” (të ngjashme me qytetet e lashta greke), disa prej tyre mund të bashkohen me shtetin arab shiit që rrethon Gjirin Persik dhe të bëhen një forcë balancuese.
Sa i përket Dubait, Peters bujarisht sugjeron dhe lejon që ai të mbetet një teatër për të pasurit imoralë, dhe sa i përket Omanit dhe Kuvajtit, secili prej këtyre shteteve ruan territorin e vet.
Supozohet se Irani, sipas këtij projekti skëterrë, do të humbasë një pjesë të madhe të tokave të tij në favor të një Azerbajxhani të bashkuar, një Kurdistani të lirë, një shteti shiit arab dhe një Baluçistani të lirë, por për këtë arsye do të fitojë territore nga Afganistani rreth Heratit. Ralph Peters sugjeron që Irani përfundimisht do të bëhet përsëri një shtet-komb persian.
Peters e përfundon planin e tij me fjalët: “Ushtarët tanë, burra dhe gra, do të vazhdojnë luftën për siguri dhe paqe kundër terrorizmit, për mundësinë e përhapjes së demokracisë dhe për lirinë e aksesit në burimet e naftës në një rajon të destinuar për të luftuar kundër vetvetes.” /tesheshi.com/
