Të gjitha letrat e protestës kundër luftës janë të lavdërueshme, edhe sikur të ishin të vonuara dhe frikacake, por kur lexohen, të krijohet përshtypja se vetëm 59 njerëz po vuajnë në Rripin e Gazës, për të mos folur për 50 mijë të vdekur, as për dhjetëra mijëra jetimë, fëmijë të plagosur e të gjymtuar, as për dy milionë të supervuajtur.
Sikur gjaku i shenjtë janë vetëm 59 të burgosur izraelitë, të gjallë e të vdekur, sikur vetëm liria e tyre është mbi të gjitha.
Kështu e nisi Gideon Levy rubrikën e tij në gazetën Haaretz, duke shpjeguar se kushdo që i lexon këto, teorikisht letra të guximshme, dhe mendon se të burgosurit janë viktimat e vetme të luftës, do të përballet me normat morale të shtrembëruara dhe të njëanshme të shoqërisë izraelite, sepse në sfond ka një mesazh të tmerrshëm – edhe nëse të burgosurit lirohen në Gaza, lufta në fund konsiderohet e justifikuar.
Edhe pse shumë i lavdërojnë këto letra, guximin e tyre të pretenduar dhe angazhimin e civilizuar, ato shkaktojnë tronditje sepse asnjëra prej tyre nuk bën thirrje për t’i dhënë fund luftës për shkak të krimeve kundër njerëzimit të kryera në të ose për shkeljen e dinjitetit njerëzor. Sikur fati i të burgosurve të jetë arsyeja e vetme për të lëvizur çdo izraelit dhe çdo person, pa më të voglën ndjeshmëri për vuajtjet e më shumë se dy milionë njerëzve të tjerë, siç dhe ndodh, shprehet autori i rubrikës.
Ndërsa çdo komb duhet të kujdeset për interesat e veta së pari, shpërfillja e plotë për viktimat e tjera – viktimat e shkaktuara nga duart e atij kombi – është thellësisht zhgënjyese dhe duhet të pengojë këdo me ndërgjegje që të nënshkruajë letra të tilla.
Levy thotë se disa nga letrat shtireshin si shqetësim për viktimat e Gazës, sepse përmenden në mënyrë të paqartë “civilë të pafajshëm”, pa specifikuar se cilët prej tyre kishin për qëllim. Shkrimtarët treguan më shumë guxim dhe folën për “dëm joproporcional të shkaktuar mbi popullsinë e Gazës” dhe madje “dëm të tmerrshëm që u shkaktua të pambrojturve”. Megjithatë, edhe në këto raste, mbetet e qartë se fati i të burgosurve është motivi kryesor i thirrjes për t’i dhënë fund luftës.
Autori kujton se këto letra u nënshkruan nga 2000 rezervistë nga brigadat e parashutës dhe këmbësorisë, 1700 nga njësitë e blinduara, 1055 pilotë dhe anëtarë të ekuipazhit dhe 200 rezervistë nga programi elitar Talpiot për trajnimin e forcave izraelite. Nga kjo, komandantë të lartë ushtarakë kërcënuan se do të largonin ata që morën pjesë në protesta, duke i shtuar kështu një dramë të panevojshme aktit modest të protestës.
Pastaj befas, pas më shumë se një viti e gjysmë terrori dhe heshtjeje, artistë, arkitektë, mjekë u zgjuan dhe të gjithë filluan të shkruanin, sikur të kopjonin nga njëri-tjetri: “Ndaloni luftën për të shpëtuar pengjet”, plotësisht të vetëdijshëm se shumë nga nënshkruesit do të ishin tërhequr nëse do të kishin vënë viktimat palestineze të parat në letra.
Në të vërtetë, ata kanë të drejtë kur thonë se lufta duhet të ndalet për të shpëtuar të burgosurit, por kjo nuk mund të jetë e vetmja arsye, madje as kryesore. Lufta duhet të përfundojë për shkak të vuajtjeve ndaj më shumë se dy milionë palestinezëve, shumica e të cilëve janë civilë të pafajshëm, pa renditur vuajtjet apo krahasuar një lloj dhimbjeje me një tjetër.
Levy përfundon duke thënë se të burgosurit dhe familjet e tyre janë në vuajtje të paimagjinueshme që duhet të marrin fund menjëherë, por duhet të ngremë po aq fort zërin kundër vrasjes së gazetarëve dhe punonjësve mjekësorë (duke lavdëruar mjekët), kundër bombardimeve të spitaleve dhe shkollave, kundër zhdukjes së komuniteteve të tëra dhe kundër shkatërrimit të përgjithshëm që po bën ushtria në Gaza. /tesheshi.com/
