Nga Marco Imarisio, Corriere della Sera
Londër – Një foto që nuk e pret ta shohësh kurrsesi në zyrën e një zyrtari britanik, varet në një tabelë plot me fletushka të verdha me shënime prapa tavolinës së tij të punës. Xhudi, sekretarja që organizon axhendën e tij, ngre supet gati duke kërkuar ndjesë.
“Nuk e di se si përfundoi atje, por duhet ta ketë vënë vetë. Ai është idhulli i tij absolut”, thotë ajo.
I veshur me fanellën bardhe-kuqe nga koha kur luante për Ajaksin, një Johan Krojf i ri i buzëqesh Keir Starmerit sa herë që hap derën e zyrës, duke e rikthyer tek ajo që kryeministri i ri i në tentativë i Mbretërisë së Bashkuar i quan si “ditët e mia me vakte të trefishta”.
Tre mëngjese, tre dreka, dhe shpeshherë tre darka. Ndalesa e fundit përpara se të kthehej në Londër në selinë e Kamden, zona e tij elektorale, ishte në Haknoll, një qytezë e vogël në qarkun e Notingem, në zemër të së ashtuquajturit “Muri i Kuq” i laburistëve, zona e klasës punëtore të Anglisë Qendrore dhe Veriore, që në zgjedhjet e vitit 2019 u shemb nga vala e populizmit historik të Boris Xhonsonit.
“Lord Starmer, a do t’ia dilni të ktheheni në shtëpi para orës 18:00?”, e pyeti një militant pasditen e të mërkurës, teksa po driblonin së bashku në fushën e ekipit lokal të futbollit. “Nuk e besoj. Por falë Zotit nuk është ende e premte”, u përgjigj ai.
Fushata elektorale e Starmerit duket se i ka përmbysur klishetë. Edhe polemikat e ditës janë kthyer për të disatën herë në favorin e tij. Gjatë mesazhit të tij të zakonshëm çdo mëngjes përmes radios, ai përsërit se dëshiron që t’u japë kohë cilësore fëmijëve të tij, siç synon çdo prind.
“Kështu, pas orës gjashtë pasdite, të premteve nuk do të bëj asgjë që lidhet me punën”, thekson ai. Por konservatorët e sulmojnë: “Ai do të jetë një kryeministër me kohë të pjesshme!”.
Në këtë debat ndërhyri edhe kryeministri në largim Rishi Sunak, i cili tregon se që kur ka hyrë në Downing Street nuk ka dalë asnjëherë prej andej në orën 18.00.
Nuk është e vërtetë që Keir Starmer po përfiton thjesht nga shkërmoqja elektorale e konservatorëve. Në zyrën e vogël elektorale në Kamden, ndihmësit e tij të përkushtuar i thonë se “i ka të gjitha kartat në rregull”, duke u nisur nga origjina e tij modeste nga klasa punëtore, e shfaqur me krenari.
Edhe pse diplomimi i tij në Oksford dhe shtëpia e tij në zonën e pasur të qytetit, Kentish, e bëjnë atë shembull të shtresës së lartë britanike, Keir lindi në vitin 1962 në periferi të Londrës. Babai i tij Rod ishte prodhues veglash në një fabrikë, ndërsa e ëma, Jozefina, ishte infermiere që e braktisi punën shpejt për shkak të një sëmundjeje të rëndë.
Që të dy socialistë, prindërit ia vunë emrin Keir, që në gjuhën galike do të thotë “i errët”, në shenjë homazhi ndaj udhëheqësit të minatorëve skocezë Keir Hardi. I ati nuk e lejonte të shihte televizor. Keir reagon duke shfaqur një pasion të madh për futbollin, të cilën sot e përdor si metaforë për çdo tematikë që flet.
Së fundmi u pyet nëse e kishte imagjinuar ndonjëherë se një ditë do të bëhej kryeministër i Britanisë. “Katër vëllezërit e mi nuk mundën dot që të shkonin në universitet. Unë kam qenë i pari në familje që e kam bërë këtë. Gjithmonë në kokën time ka qenë një zë që më thoshte: njerëz si ti nuk bëhen parlamentarë”, u përgjigj ai.
Pas shkollimit, një Starmer enigmatik nisi punën si avokat. Pikërisht në këtë cilësi u njoh me kolegen e tij dhe më vonë bashkëshorten e tij, Viktoria, e cila në vitin 1997 ishte vullnetare në fushatën elektorale të Toni Bler. Ajo e nxiti të bëhet vegjetarian, edhe pse jo plotësisht, dhe e njohu me komunitetin hebraik të Londrës.
Në vitin 2019, kur u zgjodh drejtues i Partisë Laburiste, që ndodhej në një situatë shumë të vështirë, i akuzuar veç të tjerash për antisemitizëm, bindja e përgjithshme ishte se ky njeri në dukje shpirtmirë, dhe me fjalimet e tij asnjëherë të shkëlqyera, do të ishte një figurë kalimtare.
Por Keir dhe Viktoria, e cila e bind disa herë që të mos dorëzohet, kanë ide të tjera. Starmer nisi menjëherë një lloj “terapie shoku” brenda partisë. Ai madje e vlerësoi figurën emblematike të konservatorëve Margaret Theçër si një “shembull të shkëlqyer të shërbimit publik”.
Ai guxon të trajtojë çështjen e kostove të tranzicionit ekologjik, një tabu deri vonë në kampin e majtë, si dhe shmang çdo diskutim mbi Brexit, duke e konsideruar madje si “një mundësi për t’u përsosur”. Revolucioni i tij i vërtetë është mënjanimi nga lidershipi i elementëve që nxisin antisemitizmin, duke filluar nga paraardhësi i tij Xheremi Korbin.
Dalëngadalë, dhe jo pa kontradikta, laburistët po bëhen sërish një zgjedhje e pranueshme për shtresën e mesme. Konservatorët kanë bërë pjesën tjetër. Starmer nuk lëkundet asnjëherë. Ai është i përkushtuar të përcjellë imazhin e qëndrueshmërisë në një vend të frikësuar nga rënia e vet.
Në takimin elektoral në stadiumin e Haknoll, ai u pyet gjithashtu se si e përkufizon veten. Pasi u mendua për disa çaste tha: “Unë jam një person që kur e kupton ekzistencën e një problemi, përpiqet që ta zgjidhë atë. Shumë njerëz mendojnë se pasioni ka të bëjë me të bërtiturat dhe fyerjet ndaj të tjerëve. Por për mua ai ka të bëjë me rregullimin e gjërave, duke i bërë ato më të mira”.
Më pas Keir Starmer goditi me këmbën e majtë topin që hyri në portën pa portier, me të njëjtën stil që i pëlqente shpesh edhe idhullit të tij Johan Krojf.
