Slavoj Žižek, një filozof slloven me famë botërore dhe një komentues popullor i fenomeneve politike dhe kulturore, botoi një shkrim në The Guardian në të cilën ai shprehte mendimin e tij për marrjen e anëve në konfliktin midis Rusisë dhe Ukrainës.
Më poshtë po paraqesim pjesët më interesante të shkrimit të Zižek-ut:
Ëndrra për një fitore të shpejtë të Ukrainës ka përfunduar. Në atë që gjithnjë e më shumë duket si një ngërç afatgjatë, Rusia po bën përparim të ngadalshëm dhe qëllimi i saj përfundimtar është i qartë.
Për të kuptuar se çfarë po ndodh realisht në Rusi, duhet lexuar me kujdes një tjetër deklaratë e Putinit. Ai është si vijon: “Për të qenë në gjendje të marrim një lloj lidershipi – dhe nuk po flas domosdoshmërisht për udhëheqje globale, por lidership në çdo fushë – çdo shtet, çdo komb, çdo grup etnik duhet të sigurojë sovranitetin e tij. Sepse nuk ka asgjë në mes, nuk ka shtete indirekte: ose shteti është sovran, ose është koloni, pavarësisht se si quhen kolonitë”.
Implikimi i këtyre frazave të Putinit, siç tha një komentues, është i qartë. Ka dy kategori shtetesh: ato sovrane dhe vartëse, d.m.th. ato të fituara. Sipas mendimit perandorak të Putinit, Ukraina duhet të bjerë në kategorinë e fundit.
Dhe, siç është fare e qartë nga deklaratat zyrtare ruse në muajt e fundit, Bosnja, Kosova, Finlanda, shtetet baltike… dhe përfundimisht vetë Evropa duhet të “bien në kategorinë e fundit”.
Ata që mbrojnë një reduktim të mbështetjes për Ukrainën dhe presion më të madh ndaj saj për të rënë dakord për kompromise të dhimbshme, duan të përsërisin se Ukraina thjesht nuk mund ta fitojë luftën kundër Rusisë. Kjo mund të jetë e vërtetë, por këtu shoh përmasat e rezistencës ukrainase. Ata rrezikuan të pamundurën, duke sfiduar llogaritjet e ftohta pragmatike. Më e pakta që u detyrohemi atyre është mbështetja e plotë, dhe për ta bërë këtë ne kemi nevojë për një NATO më të fortë, por jo NATO si një krah i zgjeruar i politikës amerikane.
Strategjia amerikane për të kundërshtuar Rusinë dhe Kinën përmes Evropës ka rezultuar në shndërrimin e Kontinentit të Vjetër në një vend të luftës “proxy” midis SHBA dhe Rusisë, e cila tani mund të përfundojë në një kompromis mes të dyjave në kurriz të Evropës. Për Evropën, ka vetëm dy mënyra për të dalë nga ky pozicion: të luash një lojë neutraliteti – që është një rrugë e shkurtër drejt katastrofës – ose të bëhesh një lojtar i pavarur.
Objektivi i vërtetë i luftës është thyerja e unitetit evropian. Të njëjtin shpërbërje të Evropës e mbrojnë jo vetëm konservatorët amerikanë dhe Rusia, por edhe e djathta dhe e majta ekstreme evropiane. Për momentin, në Francë, Melenchon dhe Le Pen janë në të njëjtën anë.
Ideja më e çmendur që qarkullon këto ditë është se Evropa dhe Rusia, për t’iu kundërvënë polaritetit të ri mes SHBA-së dhe Kinës, duhet të bashkojnë sërish forcat dhe të formojnë një bllok të tretë “euroazian” të bazuar në një trashëgimi të krishterë të pastruar nga teprica liberale. Por vetë ideja e një rruge të tretë “euroaziane” është një formë e fashizmit modern.
Pra, çfarë do të ndodhë nëse votuesit në Evropë dhe Amerikë, të përballur me kostot në rritje të energjisë dhe inflacionin më të gjerë të nxitur nga sanksionet kundër Rusisë, humbasin oreksin e tyre për një luftë të pafund? Përgjigja është e qartë: në atë moment, trashëgimia e Evropës do të humbasë dhe Evropa do të ndahet de fakto midis sferave të ndikimit amerikan dhe rus. Me pak fjalë, vetë Evropa do të bëhet një vend lufte që nuk do të përfundojë kurrë. /tesheshi.com/
