Nga Romario Shehu*
Konflikti i kulmuar me luftën e viteve 1948-1949, ku toka palestineze u nda në tre pjesë (Rripi i Gazës, Bregu Perëndimor dhe shteti izraelit) duket se jo që nuk ka të sosur, por po arrin majat.
Politika e qeverive të njëpasnjëshme izraelite për të ndjekur kolonizimin, për të demonizuar një popull të tërë, për ta kthyer në normal racizmin, dhe për të legjitimuar ekzekutimet, është mënyra e vetme e politikanëve izraelitë për të siguruar fitoren në zgjedhje.
Ngjashmëritë midis asaj se çka po bën Izraeli në Palestinë dhe asaj çka iu bë hebrenjve gjatë Holokaustit janë shumë të mëdha. Pse kjo padrejtësi po përsërit veten në mesin e njerëzve të cilët duhet ta dinë mirë se çdo të thotë kjo!?
Pamjet filmike të 13-vjeçarit palestinez Ahmed Manasra, të gjakosur në trotuar në një lagje të Jeruzalemit Lindor, janë përshkruar si tronditëse, shqetësuese, dhe të dhimbshme për t’u parë. Fyerjet dhe sjellja e izraelitëve tek shihnin fëmijën të përpëlitej janë cilësuar si mizore dhe të pashpirt. Izraelitët në rolin e spektatorit mund të dëgjoheshin duke bërtitur, “vdis, vdis.”
Cilat janë konkluzionet ideologjike dhe psikologjike që mund të nxirren në lidhje me shoqërinë izraelite? Një shoqëri ku një sjellje e tillë nuk është thjesht diçka ndryshe, e në vend që të jetë një anomali, është një qëndrim. Një trajtim i tillë barbar nuk është urrejtje e thjeshtë, dhe as mund të shpjegohet apo justifikohet.
Po çfarë po na tregojnë mjetet e informimit nga kjo? Ka shumë analistë politikë, aktivistë e të tjerë që druhen ta thonë të vërtetën. Ata janë të frikësuar se mos etiketohen si antisemitë, se do të portretizohen si urryes dhe racistë. Ndërsa akuza të tilla janë të nevojshme ndonjëherë, si në rastin e fanatikëve fashistë dhe neonazistë, për të cilët “hebre” është sinonim me “e keqja”, në të shumtën e rasteve ato shërbejnë si mbrojtëse të shoqërisë izraelite prej kritikave, që ajo dukshëm i meriton.
Por ata interesi i të cilëve është drejtësia dhe e vërteta nuk mund të qëndrojnë të heshtur, nuk mund t’ia lejojnë vetes që të bëhen viktima të vetëcensurës, së detyruar nga frika. Ky është në fakt një dështim në mbrojtje të njerëzve të shtypur. Unë nuk mund të mos bëj zë, e nuk kam për të qenë i heshtur.
Leximi i New York Times-it, Washington Post-it, shikimi i Top Channel-it, Klan-it, etj., i këtyre mediave të pretenduara të pavarura, e devijon mendimin e popullsisë, duke i dhënë trajtë perceptimit se natyra e konfliktit izraelito-palestinez është “tit-for-tat” (një përgjigje me të njëjtën monedhë). Dhe ende izraelitët e shteti i tyre janë paraqitur si viktima. Titulli që i kishte vënë sot Top Channel-i materialit të transmetuar e bënte gjithçka të dukej si një “sfidë sigurie” për Izraelin, e jo si një çështje kolonësh e kolonializmi. Transparenca e mediave është absolutisht e nevojshme për zbardhjen e krimeve të Izraelit, për nxjerrjen në dritë të së vërtetës ashtu siç është.
Në realitet, mjetet e informimit e kanë errësuar natyrën e vërtetë të konfliktit, që është mes një shtypësi kolonial dhe viktimave të tij, të zhvendosur dhe të dëbuar sistematikisht për shtatë dekada.
Ekuivalenca e rreme nuk e ka lënë çështjen të shpërfaqet siç duhet, veçse mediat me transmetimet e tyre filmike e zbulojnë pa dashur të vërtetën e konfliktit. Edhe pse nuk e kanë këtë për qëllim, për fatin e tyre të keq e ekspozojnë hapur sjelljen e shoqërisë izraelite, që i sheh fëmijët palestinezë si të padenjë për të jetuar.
Në ato pamje filmike të Ahmed Manasrës duket haptazi patologjia e fashizmit izraelit, sjellja çnjerëzore e sionizmit, ideologjia çifute që i vendos johebrenjtë në një raport inferior ndaj hebrenjve. Kjo nuk është thjesht urrejtje; është një ndjenjë e rrënjosur ndër breza e superioritetit, e dehumanizimit palestinez, e arab në përgjithësi.
Ky fakt themelor, edhe pse diskutohet shumë rrallë, gjendet në zemër të konfliktit palestinez. Duke i parë arabët jo si qenie njerëzore, shumë izraelitë janë në gjendje t’i përligjin, shpesh në një nivel të pandërgjegjshëm, të gjitha format e brutalitetit, dhunës, dhe shtypjes.
Ndoshta do të ishte mirë të mos e shprehnim tronditjen dhe zemërimin për ato pamje, por më tepër t’i shihnim si dëshmi të logjikës fashiste, të ideologjisë supremaciste, të përqafuar nga drejtuesit e shtetit izraelit. Për më tepër, izraelitët e shfaqur në pamjet filmike po ndjekin thjesht shembullin e udhëheqësve të tyre, si të ministres së Drejtësisë, Ayelet Shaked-it, që në kulmin e krimeve të luftës të Izraelit në Gaza në verën e vitit të shkuar shkroi:
“Populli palestinez ka shpallur luftë mbi ne, dhe ne duhet t’i përgjigjemi me luftë. Kjo është një luftë … Kjo nuk është një luftë kundër terrorit, jo një luftë kundër ekstremistëve, dhe as edhe një luftë kundër Autoritetit Palestinez … Kjo është një luftë mes dy njerëzve. Kush është armiku? Populli palestinez … Çfarë është kaq e tmerrshme në lidhje me të kuptuarit se i gjithë populli palestinez është armiku?… Pas çdo terroristi qëndrojnë dhjetëra burra dhe gra, pa të cilët ai nuk mund të angazhohet në terrorizëm. Ata janë të gjithë luftëtarë armiq, dhe gjaku i tyre do t’u bjerë mbi koka. Kjo përfshin dhe nënat e dëshmorëve… Ata duhet të shkojnë dhe të djegin shtëpitë në të cilat rriten gjarpërinjtë. Përndryshe, gjarpërinj më të vegjël do të shfaqen atje.”
Nocioni i “luftës totale” kundër një populli të tërë, duke përfshirë gratë dhe fëmijët, është me të vërtetë përtej propagandës së thjeshtë të luftës; është mbrojtja e gjenocidit dhe spastrimit etnik. Dhe kjo është pikërisht çështja: spastrimi etnik, si edhe një koncept dhe objektiv ushtarak, që është bërë monedha politike e Izraelit modern.
Pra, pse duket atëherë e papritur kur dikush nga të rinjtë izraelitë dëshiron vdekjen e një palestinezi të gjakosur, duke e quajtur atë “bir kurve”? Në fund të fundit, a nuk është Ahmed Manasra veç një “gjarpër i vogël”?! /tesheshi.com/
*Student i marrëdhënieve ndërkombëtare
