Veç një zhurmërimi të rëndomtë politik, me një mungesë të ububushme të elegancës politike, Gazmend Bardhi përfaqëson një tjetër rast kur emrat e rinj në politikë janë shumë më poshtë se sa të vjetrit, deri në pagëlltitshmëri, deri në humbjen e çdo shprese se ky vend mund të mbrothësohet. Dhe sikur të mos ishte pompimi që ju bën media, duke i bërë faktor nga vetë rëndomësia mediatike në qasje, duke mos përdorur as një filtër në përçimin e çdolloj kotësie, rëndomësie, madje dhe marrëzie të tyre te publiku, ato vetë nuk posedojnë asnjë atribut për të qenë në tillë, një gjellë e përditshme politike për miletin e lodhur, pa kripë e yndyrë, si lëtyrë burgu e destinuar për t’u vjellë.
Ti e dëgjon dhe e dëgjon Gazmend Bardhin, në një përpjekje dhe durim të mundimshëm për të mundur të rrokësh të ai një cilësi të veçantë politike e njerëzore bashkë, makar një virtyt të lartë, të marrësh prej tij shenja të një botëkuptimi fisnik, kulture imponuese, shijeje të kultivuar, duke arritur në fund dhembshurisht në përfundimin se ai është krejt i huaj, larg dhe pa asnjë lidhje me të tilla atribute të larta.
Dhe kulmi i kësaj dhembjeje arrin kur budallallëku gazetaresk guxon ta pyesë nëse ai synon të kandidojë për kryeministër?
Ndodhi kjo në një prej moderimeve më të shplara në debatin televiziv të mbrëmjeve në televizionet shqiptare, te banaku i Erla Mëhillit në Euronews Albania. Dhe kështu ndodh kur as ajo që bën pyetjen nuk ka lidhje as me dhuntinë gazetareske e as me ndonjë aftësi të spikatur moderuese.
Dhe ndaj kësaj pyetjeje të tmerrshme, përgjigja e Bardhit ishte po aq e tmerrshme:
“Unë në politikë jam mësuar të ecë me hapa të vegjël dhe kjo është rruga më e mirë për një politikan…Kjo është një vendimmarrje që i takon partisë dhe nuk mund të bëjmë diskutime në studio para se të diskutojmë në parti”.
Shqipëria ka halle plot, do të ketë gjithnjë pasi hallet e saj janë dhe identiteti i saj. Por që një ditë të rrezikojë të qeveriset nga Gaz Bardhi, ky nuk do ishte një hall shtesë, do ishte tragjedia e saj! /tesheshi.com/
