Shtypi ka përherë nevojë për heronj. Modelet që hidhen në treg prej medias jo rrallë kthehen në pika referimi. Heronjtë mediatikë janë në përgjithësi personazhe të përciptë, pasi edhe ankthi i përditshmërisë që ka shtypi e bën të pamundur vështrimin thellues në një personazh a fenomen. Gazetarët dhe komentatorët shqiptarë në përgjithësi janë dembelë, dhe nuk para e kanë për zemër t’i futen analizës së tezave që hedhin në treg. Në përgjithësi, kur e kuptojnë që u ka ardhur koha e librit, bëjnë një përmbledhje të artikujve në kohë dhe e lënë me aq.
Në Shqipëri shumë shpesh më ngjan që media lëvron me mjete të rëndomta. Sa herë pjell një hero në të mëngjër, kompeson me një tjetër në të djathtë, dhe anasjelltas. Parimi i simetrisë nuk udhëhiqet nga kundërfigura, e mira dhe e keqja, por nga dy anët e një litari (Migjeni dhe murgesha), protoni me shenjë pozitive dhe elektroni me shenjë negative.
U bënë vite tashmë që shtypi, ambienti mediatik, hodhi në treg Grida Dumën. Ajo u paraqit si njeri i universitetit; sot, pas kaq kohësh, është e prezantueshme si akademike. Pranohet kështu, e nuk ka nevojë që ta diskutosh akademizmin e saj, të kërkosh librat e saj; është si punë aksiome. Është një zonjë e politikës, dhe media e ka hedhur në garë. Do fitojë, thotë shtypi. Pranohet sërish kështu, dhe nuk gjen zëra kundër. Ajo është prodhim i mirëfilltë i përdorimit të disa teknologjive të thjeshta të ndikimit mediatik, si prania në çdo debat, imponimi falë trafikut të influencës tek një forcë e caktuar politike, hedhja e imponuar në garë.
Megjithatë, Grida e vetme do të ishte e gjymtuar. Protoni nuk bën dot pa elektronin. Prej javësh është gjetur ana tjetër e skajit. Ben Blushi po vizatohet si heroi i një lufte të paprinciptë, i vetëm përballë një aradhe qeveritare. Luftë në fakt nuk ka, por për të shtypi jep buletine të përditshme. Heroi i ri, elektroni, ka pak a shumë të njëjtin sensualitet mediatik. Mblidhen një dorë me analistë dhe përpjekin kokën për pyetjet, por ai, si natyrë nazike, fillimisht nuk i përfill, shkon në studion e Ylli Rakipit. Shtatë ditë kalojnë, dhe atëherë vendos t’ua varë disi, pranon intervistën, por nuk bisedon me ta, sepse e di që të nesërmen Çani do ripërtypë debatin e një dite më parë. Tezat që hidhen janë në përgjithësi banale e të konsumuara edhe më parë nga politikanët, por kur i shqipton i përzgjedhuri ato marrin një tis të ri.
Fjala vjen, “Edi Rama kandidoi banditë në Kuvend”. E kanë thënë dhe stërthënë. Shtypi e konsideron menjëherë risi, dhe nuk duhet të pyesë nëse në listën e qarkut të Elbasanit, që Blushi u zgjodh nga Rama ta udhëhiqte, kishte mbase ndonjë bandit? Mos vallë, larg o Zot, Blushi fliste për këtë fitore banditësh kur dilte te Fevziu pas zgjedhjeve të qershorit dhe pëgërte mbi Preçin? Nejse, në këto kohë pyetje bën vetëm një. “Sa është ora? Çfarë kemi për drekë? U ndez drita e gjelbër?” duhen lënë pushim për ca kohë. Llogorja e pyetjeve është “tokë e xanun”.
Tani, personazhi është i plotë, i gatshëm. Ka kaluar në gazetari, duke i nxjerrë shokët e armëve të shisnin banane (Nikolla vdiste ta thoshte këtë shprehje), kaloi në letërsi si fenomen që pak e lexuan, por shumë folën, e tani në politikë si gjysma plotësuese e Gridës. Presim ta hedhin në garë! /tesheshi.com/
