Në vitet 2006-2007, kohë kur qeveriste Berisha, me dhjetra shoqata islame janë përzënë nga Shqipëria, me “urdhër nga lart”, kërkuar nga partnerët(ose partneri) strategjik. Dhe nuk është trajtuar kurrë mediatikisht si fushatë sikterisjeje arabësh. Ishte kohë tjetër, jo çdo gjë bëhej lajm si sot, në epokë portalesh.
Atyre shoqatave nuk u thuhej asnjë motiv, se ç’mëkat kishin bërë që po detyroheshin të largoheshin. Shumë prej tyre ishin me mision të pastër humanitar. Njëra nga ato madje do sulmohej nga një media e njohur pranë Berishës, se pse morri përsipër të gjithë koston e dëmeve nga shpërthimi i digës së Liqenit Artificial në 2002-shin, duke ndihmuar kësisoj Ramën që të dalë nga situata, siç e përkthente politikisht gazeta në fjalë.
Në 2014-ën, në Tiranë u bënë një nga protestat më të famshme por dhe me naive, ajo kundër armëve kimike. Populli, nën një psikozë frike, doli në rrugë, me ndenjë të pashoqe uniteti, për t’i thënë “Jo” partnerit strategjik, SHBA-së. Ishte popull gjithsesi, dhe mjafton togfjalëshi “armë kimike” për t’u llahtarisur, aq sa mos mendojë ftohtë se këtë nder, pa ndonjë risk, po ia kërkonte një mik i madh e aleat po ashtu i madh, SHBA. PD, paskrupullsisht iu bashkua antiamerikanizmit populist të çastit, edhe pse në dy raste, te shoqatat e te opozita iraniane, ishte treguar vasale, nëse huazojmë atë që po thotë Berisha sot për raportet Rama – Erdogan e më konkretisht për mbylljen e “Mehmet Akif”-it, kolegj e kopësht bashkë.
Në emër të sigurisë së shqiptarëve, si me armët kimike, ai mund të dalë të kërkojë dhe zbimin e muxhahedinëve të Manzës, por jo, pasi ardhja e tyre nis me të në pushtet.
Tani vijmë te Turqia, te Erdogan, të sulmi i ashpër dhe i paprinciptë gjithashtu, që Berisha po bën ndaj tij, si diktues i mbylljes së “Mehmet Akif”-it. Në versionin zyrtar, kolegji ka shkelur ligjin. Në versionin konspiracionist, Rama ka zbatuar një urdhër të Erdogan. Duke e marrë të mirëqenë që është kështu, ky akt meriton të “legalizohet” ngjashëm siç ka bërë Berisha me shoqatat islame, duke mos jua bërë fjalën dysh amerikanëve, si partnerë strategjikë. Turqia është partner strategjike, madje për kohët që kanë ardhur e po vijnë, me po aq peshë sa amerikanët në zhvillimet globale. Për të, një organizatë që posedon dhe një rrjet shkollash, i cenon sigurinë kombëtare dhe rendin kushtetues. Në këtë prizëm, ajo i kërkon Shqipërisë reagim ndaj organizatës në fjalë me struktura të forta në Shqipëri. Dhe Shqipëria, brenda një praktike më plot precedentë, kudo dhe kurdo, siç dhe ajo me shoqatat arabe, plotëson kërkesat e një partneri strategjik, duke parë në rend të parë interesat e saj kombëtare. Mbyllja e një kolegji dhe e një kopshti, sado me standarte të larta, nuk është cenim i interesave kombëtare në rastin kur ta kërkon një partner strategjik. Sepse partneri strategjik ndaj është e zgjidhet si i tillë, pasi është në përputhje me interesat e tua kombëtare. Dhe te Turqia kjo as që është vënë ndonjëherë në dyshim, së paku në 30 vjet. Vetëm Berisha e vë në dyshim, jo me ndonjë nuhatje strategu, por me vogëlsinë e një politikani banal. Siç e ka thënë dhe vetë Erdogan për të në një bisedë private: Njeri më të….nuk kam takuar në jetë!”. /tesheshi.com/
