Të gjithë biem dakord se larja e duarve është një domosdoshmëri për t`u ruajtur nga sëmundjet infektive si dhe nga infeksionet e aparatit të tretjes. Mirëpo këtu lind natyrshëm edhe një debat ku, nga njëra anë disa njerëz besojnë se larja e duarve është një zakon i trashëguar brez pas brezi, ose një ves i lindur natyrshëm; e nga ana tjetër disa të tjerë mendojnë se ajo është një kulturë që duhet mësuar vetë dhe u duhet mësuar të tjerëve sipas disa kritereve të caktuara.
Frojdi ishte i mendimit se ‘’sapuni dhe trandafili’’ -pra larja e duarve dhe kujdesi për ambjentin- janë tregues të kulturës më të lartë, qytetërimit – siç e quan ai. Ai argumenton se kujdesi ndaj detajeve si larja e duarve dhe përkujdesi ndaj luleve në oborr është zakon t i shoqërive të kulturuara.
Kulturë ose zakon, Qendra Gjermane për Edukimin Shëndetësor na thekson se është e domosdoshme që duart të lahen së paku 20 sekonda me sapun dhe ujë të bollshëm. Kjo qendër këshillon që t`i qendrojmë larg ujit të mbajtur në tenxhere, bidona apo enë të tjera në mënyrë që të parandalojmë mikrobet të cilat penetrojnë përmes mukozës së gojës, hundëve dhe syve.
Qendra Gjermane për Edukimin shëndetësor theksoi se gjatë procesit të larjes së duarve është e nevojshme që unazat të hiqen dhe duart të përfshihen tërësisht nga sapuni, si ana e pasme e tyre, nënthonjtë dhe hapësirat mes gishtërinjve.
Pas gjithë këtyre udhëzimeve, si mendoni larja e duarve është një zakon i lindur, për shkak se njeriu ka nevojë për higjenë, apo është një kulturë që ne duhet të mësojmë dhe t’ia mësojmë fëmijët tanë për të parandaluar sëmundje?
Përgatiti: Enklid Pelari
