Nga Ermir Hoxha, Kumanovë
Rruga “Tode Mendoll” në lagjen e ashtëquajtur të “Trimave” në Kumanovë, nuk është ecejakur ndonjëherë nga kaq shumë njerëz si këto ditë.
Akshe akshe, ai është një tip sokaku mbi të cilin çapiten sa e sa këmbë kuriozësh për të parë se ç`plojë të dhimbshme kanë lënë luftimet e fundjavës, të shoqëruara nga një tis misteri që i mundon banorët po aq sa fakti se përse pikërisht shtëpitë, prona e pasuria e tyre, duhej bërë kurban e ca mendjeve të krisura, në daç prej shqiptarësh “trima” e në daç prej maqedonasish të veshur me kostumin e shtetit e të ligjit.
Psherrëtima pa fund u dalin prej të keqit, të përziera me shtëllunga tymi duhani, prej cigareve të marrazit që thithen parreshtur.
Lajm i mirë është se ndër njerëz të thjeshtë nuk ka viktima, ndërsa ajo 8-vjeçarja e vdekur sipas një pjese të medias, nuk rezulton asgjëkundi. Kështu që dhe ai 1-minutshi heshtjeje që kryeministri Rama mbajti së bashku me festivalistët n`majë të kalasë së Gjirokastrës, rezulton në boshllëk.
Veç palëve ndërluftuese, në at`botë shkoi vetëm një lopë, e cila u therr sapo ra paqja, pasi një këmbë ja këputi granata. Me tre, ishte e kotë të frymonte. Në shtëpinë ku banonte lopa, pati dhe një djalë të plagosur, që një plumb i hyrë nga dritarja shkoi dhe iu fut në shtrat duke ia trazuar mishtë e njërës shpatull, por për ironi, asgjë nuk u ka gjetur ca pëllumbave në një si tip koteci pulash ndodhur aty afër.
Njerëzit që u janë shkatërruar e djegur shtëpitë mblidhen në oborre dhe fjalosen me njëri-tjetrin, se si e qysh do ja bëjnë. Komisionet e verifikimit të dëmeve kanë ardhur, por pakkush beson se prej tyre do ketë hajër; pra, shteti do ua bëjë shtëpitë dhe njëherë siç ishin.
Haxhia, një plak rondokop gati sa nuk e po e kap gjumi ulur në një kanape, ku para tij është një tavolinë mbushur plot bishta cigaresh e shishesh plastike me pije, që nuk dihet se kush i ka konsumuar përgjatë orëve të tmerrit: 
“shqipot trima” apo shkijet e pabesë.
Shtëpia i është bërë shkrumb, ndërsa ai, çuditërisht e bën me zell të madh ftuesin e gjithëkujt që i shkel në prag, për të parë se si është katandisur shtëpia.
Dhe kur sheh së ndër vizitorë janë pothuajse gjithë moshat, madje dhe çika që grupe grupe kanë ardhur pas mësimit për të parë atë “kryevepër” makthi e trishtimi të shtetit të tyre, të duket sikur je në një pavion bienaleje, ku shtëpitë e djegura dhe të shkatërruara, janë punë në instalacion me motive lufte.
Të bëhet më e fortë kjo ndenjë, kur sheh një flamur shqiptar të valëvitet mes një ngrehinë të masakruar e shpërfytyruar krejtësisht.
Nuk dihet sa do zgjasë ky lloj peligrinazhi, ndër më të rrallët që mund të haset në botë, por shpirti ta do që shumë shpejt ai të zëvëndësohet me një të tjetërllojtë; më shtëpi të rindërtuara, plot gaz e dritë brenda, përjetuar nën ndjesinë: “si ishin dhe si u bënë” Zoti e bëftë të mundur të ndodh kështu! /tesheshi.com/
