“Sado e tmerrshme të jetë diçka, ajo kurrë nuk është absolutisht e tmerrshme; gjithmonë ekziston diçka që mund të jetë akoma më e tmerrshme” – janë këto, fraza monumentale të nxjerra nga ditari i Drita Çomos, të vetmes vajzë që pati Liri Belishova, e cila ndërroi jetë në moshën 91-vjeçare. Drita vetë, vdiq në lulen e rinisë, pas përfundimit të shkollë së mesme, në fundin e viteve ’70, nga sëmundja e ligë e kancerit.
Është ndër ato fraza që mund të ngërthejë të gjithë kalvarin e jetës së nënës së saj, një ndër drejtueset femër të rinisë komuniste, të PKSH-së, ish-anëtare e Byrosë Politike, që më pas pushteti për të cilin ajo luftoi e dërrmoi në persekucion.
Ajo pati vetëm një jetë bashkëshortore, me Maqo Çomon, ish-ministrin që përfundoi burgjeve, e me të cilin solli në jetë Dritën, ndërsa më parë kishte humbur, po politikisht, të fejuarin, Nako Spirun, një prej ish-krerëve komunistë që përfundoi në vetëvrasje, apo në vrasje, pas iu bë rrethi nga Enver Hoxha.
Ky i fundit, shokë armësh me Lirinë, do i shndërrohej për vite të tëra në hasëm. E pos vuajtjeve me prapavijë politike, do goditej rëndë dhe nga vdekja e së vetmes bijë, Dritës. Pra, tmerr mbi tmerr, pa qenë asnjë prej tyre absolutisht i tmerrshëm.
Pak vite më parë, ai publikoi ditarin e saj në titullin “Dritë që vjen nga humnera”.
Pjesë nga ditari i Drita Çomos:
Të mërkurën shkuam në Tiranë me dajën (Fiqiri Belishova), për kontroll.
Dola mirë. Ajo gërshitja që ndjeja në gjoks me thanë se vinte nga rrezet.
Kur hyra në territorin e spitaleve, gjithçka u ringjall në kujtesë. Porta e madhe e hekurt, lulet buzë rrugicave të shtruara me asfalt, pishat e lartam infermieret që nxitonin me ato kapuçët e bardhë në kokë, ndërtesa bezhë e spitalit Onkologjik, salla e operacionit që zgjatej prej saj si një shtesë e egër, mbështetur mbi shtylla betoni, me atë erën e saj të fortë, karakteristike…
Dje u shtrova prapë në spital. Jam po në atë dhoma ku isha dhe herën e parë, nr.2. Kam në dhomë një grua nga Fieri dhe dy djem të vegjël, Spiron dhe Ardin.
Të mendosh se do shtrohesh për herë të dytë në këtë spital, është e tmerrshme, por të shtrohesh në të vërtetë, nuk është aspak e tmerrshme.
Këtë herë e ndjej veten plotësisht në pozitat e të sëmurit- kam temperaturë dhe ndjej dhimbje në anën e majtë.
Megjithatë, kam besim të vetja, te e ardhmja. As që dua të mendoj për sëmundjen, as që më shkon në mend sa do të zgjasin të gjitha këto dhe ç’do të ndodhë. Nuk dua t’ia di. E dua shumë jetën, kaq shumë, kaq shumë…deri në dhimbje të shpirtit. Dua të jetoj me gjithë fuqitë e mia, dua të jetoj.
Përgatiti: Ermir Hoxha – tesheshi.com
