I mbështetur në një kallam druri, 72-vjeçari Fathi Abu al-Saeed ecën nëpër rrugët e rrënojave të lagjes al-Katiba të Khan Younis – rituali i tij i përditshëm që nga kthimi nga mërgimi në rajonin bregdetar al-Mawasi pas armëpushimit në Gaza. Duke kaluar me kujdes nëpër mbeturinat e mbetura pas 15 muajsh bombardimesh të pamëshirshme izraelite, ai ngre shkopin e tij, duke treguar shtëpinë e shkatërruar.
“E shihni atë grumbull rrënojash?” thotë ai. “Kjo është më e çmuar se Shtetet e Bashkuara dhe gjithçka në të.”
Audienca e tij – një grup fëmijësh, duke përfshirë disa nga 50 fëmijët dhe nipërit e tij – dëgjon me vëmendje. Të tjerë u bashkohen atyre – fëmijë nga familje të tjera që janë kthyer gjithashtu, jo në shtëpitë e paprekura, por në rrënojat e asaj që ishte dikur. Pra, ata po rindërtojnë jetën e tyre mes rrënojave.
Çdo mëngjes, Abu al-Saed shkëmben fjalë mbështetjeje me fqinjët e tij. Por deklaratat e fundit të presidentit amerikan Donald Trump për Gazën, fantazia e tij për pastrimin e popullatës palestineze për të ndërtuar një “rivierë në Lindjen e Mesme”, ofrojnë materiale të freskëta për sarkazmën dhe sfidën e tij.
“Trump flet sikur të ishte një mbret që ndan tokën,” tallet Abu al-Saed. “Ndoshta duhet të zhvendosni miqtë tuaj izraelitë diku jashtë Palestinës dhe ta lini Gazën të qetë.”
Komentet e Trump, të cilat tërhoqën një dënim të gjerë, përshkruan një plan për të zhvendosur palestinezët nga Gaza në diku tjetër, ndërsa SHBA do të “marrë përsipër” dhe “zotërojë” territorin. Duke qëndruar pranë kryeministrit izraelit Benjamin Netanyahu, i cili përballet me një urdhër arresti nga Gjykata Penale Ndërkombëtare (ICC) për krimet e luftës në Gaza, Trump tha se palestinezët meritojnë më shumë se “fat të keq” të pretenduar.
Gjatë 15 muajve të bombardimeve izraelite, më shumë se 60 për qind e infrastrukturës së Gazës, duke përfshirë spitalet, universitetet dhe shkollat, u shkatërruan. Uashingtoni, nën administratën e mëparshme amerikane, ishte aleati më i madh i Izraelit, duke dërguar 17.9 miliardë dollarë ndihmë ushtarake gjatë vitit të parë të luftës – totali më i madh vjetor ndonjëherë.
“Kjo është ajo që thotë një i çmendur,” thotë Abu al-Saed. “Dhe siç themi ne arabët: ‘Nëse folësi është i çmendur, le të jetë dëgjuesi i shëndetshëm’. Ky njeri nuk di asgjë për atdheun, luftën, sfidën, krenarinë – apo Palestinën”.
Duke i hedhur poshtë komentet e Trumpit si absurde, Abu al-Saeed tund kokën. “Është fantazia më e arrirë që një lider botëror ka imagjinuar ndonjëherë,” thotë ai, duke alternuar mes mosbesimit dhe të qeshurës. “Çdo njeri me mendje të shëndoshë që njeh palestinezët e kupton se largimi nga atdheu ynë është si vetë vdekja. A mendoi vërtet Trump se ne do t’i paketonim gjërat dhe do të iknim pas gjithë kësaj?”
Për Abu al-Saeda, ideja e zhvendosjes masive është personale. Babai i tij u dëbua nga Jaffa, tani pjesë e Izraelit, nga milicitë sioniste në vitin 1948, kur u formua Izraeli, dhe familja e nënës së tij u dëbua nga fshati i afërt Sarafand. Ai u rrit në tregimet për atë katastrofë të parë – Nakba – dhe tani ai po përjeton të dytën.
“Ne tashmë e dimë se çfarë do të thotë të humbasësh gjithçka,” thotë ai, duke treguar drejt rrënojave. “Por ne gjithashtu e dimë se çfarë do të thotë të durosh.”
Lufta zhvendosi 90 për qind të 2.3 milionë banorëve të Gazës. Shumë janë kthyer, jo në shtëpitë e tyre ekzistuese, por në rrënojat, duke pastruar mbetjet, duke shpëtuar çfarë mundin ose duke ngritur tenda mbi rrënoja.
“Edhe nën gjenocid, ne nuk u larguam,” thotë Abu al-Saed me një zë të qetë. “Nuk bëhet fjalë të mos kemi ku të shkojmë – është atdheu ynë. Vendi ynë. Çdo tullë këtu vlen më shumë për ne se çdo gjë që mund të ofrojnë SHBA-ja.”
Trump ka një javë që i bën presion Egjiptit dhe Jordanisë që të pranojnë popullsinë e Gazës, duke e paraqitur planin e tij të rindërtimit si një projekt për krijimin e vendeve të punës. Por edhe aleatët e tij në Kajro, Riad, Abu Dhabi dhe më gjerë e hodhën poshtë këtë ide.
“Trump mendon se ne jetojmë në një hotel që ai mund ta mbyllë,” qesh Abu al-Saeed. “Por Gaza nuk është një projekt i pasurive të paluajtshme – është toka jonë”.
Ai godet rrënojat me një shkop. “Kjo tokë është e përzier me djersën dhe gjakun tonë. Askush nuk do të largohet nga këtu, pavarësisht kërcënimeve dhe premtimeve”.
“Eshtë i çmendur apo thjesht budalla?!”
I ulur mbi një grumbull rrënojash, i rrethuar nga fëmijë, Abu al-Saeed kthehet nga nipi i tij 10-vjeçar Mohammad, duke buzëqeshur.
“Trump thotë se duhet të largohemi nga Gaza dhe të shkojmë në Egjipt ose Jordani, çfarë mendoni?”
Djali shpërthen në të qeshura. “A është i çmendur apo thjesht budalla? Pse do të largoheshim? Gaza është pjesë e Palestinës!”
Fëmijë të tjerë dalin përpara, duke ngritur zërin: “Kush po largohet nga shtëpia e tyre? Ne do të qëndrojmë, do të rindërtojmë dhe do të luftojmë për të.”
Abu al-Saed buzëqesh. “Këtu është përgjigja, Trump. Edhe fëmijët tanë e dinë më mirë se ju”.
Gjatë luftës, bombardimet izraelite, taktikat e urisë dhe sulmet në spitale vranë më shumë se 17,400 fëmijë dhe mijëra mbetën jetimë.
“Cila është logjika e kësaj?”, pyet Abu al-Saed. “Ai mund të na vdesë nga uria, të na bombardojë dhe pastaj të befasohet kur ne refuzojmë të largohemi?”
Duke përmendur lidhjen e pathyeshme që palestinezët ndiejnë me tokën e tyre, ai shton: “E dini se çfarë nuk do të ndodhë më? Të ikim!”
Trump, beson ai, nuk i kupton palestinezët apo luftën e tyre. “Izraeli u ndërtua mbi gënjeshtrën e ‘një toke pa njerëz’,” thotë ai. “Por ne ishim e do jemi këtu”.
I lotojnë sytë. “Për Trump, si për Netanyahun, zgjidhja e vetme është zhdukja e palestinezëve.”
Duke e drejtuar shpinën pavarësisht moshës së tij, Abu al-Saed thotë: “Por ne nuk do të zhdukemi!”. /tesheshi.com/
