Brenda një jave ndodhën dy ngjarje të rëndësishme politike. Rrallë ndodh që ngjarjet e rëndësishme politike të ngjeshen kaq afër njëra-tjetrës. Kjo tregon për një dinamiëe të përshpejtuar e cila flet për ndryshime të shpejta në florën dhe faunën tonë politike.
Përherë të parë në historinë moderne të politikë shqiptare, Kuvendi votoi me plot 104 vota nga 94 të nevojshme, shkarkimin e presidentit Ilir Meta, duke aprovuar gjetjet e komisionit hetimor parlamentar mbi shkeljet e tij, si të vërteta dhe të bazuara në fakte. Ngjarja e dytë, pak ditë më vonë, ishin votimet në Partinë Demokratike për kryetarin e saj, i cili po ashtu, për herë të parë në politikën moderne shqiptare e la në opozitë opozitën edhe për mandatin e tretë.
Pra, thënë shkurt, një javë rekordesh historike brenda pak ditësh të cilat na flasin përmes një gjuhe ngjarjesh dinamike.
Nëse në rastin e pare, Kuvendi shkarkoi z.Meta, në rastin e dytë demokratët zgjodhën edhe një herë z. Basha me një maxhorancë mbi 80% të votave.
Nëse për fatin e z. Meta do vendosë Gjykata Kushtetuese, për fatin z. Basha vendosën demokratët duke e rikonfirmuar personalisht, por në të njëjtën kohë duke pranuar se humbja spektakolare e PD-së në këto zgjedhje ishte faji i kundështarit dhe jo i kryetarit.
Pak javë më parë, si paraprirëse e këtyre zhvillimeve të rëndësishme, Departamenti i Shtetit shpalli z. Berisha si “non grata” dhe minues të demokracisë, duke lëshuar një bombë politike në një mjedis skeptik si ky i yni, në raport me ndëshkimin e peshqve të mëdhenj.
Një trekëndësh interesant ky midis Berishës së padëshiruar, Metës së shkarkuar dhe Bashës së rinovuar.
Ndërkohë që pritet me shpejtësi rrëpira proçeduriale ndaj Berishës dhe Metës, ku ndaj të parit mund të dalin dokumentet për të cilat Sekretarit i Shtetit Blinken ia sugjeroi kongresmenit të interesuar për çështjen Berisha, ndërkohë qe Presidenti Meta nga ana tjetër, pret të vendosë Gjykata Kushtetuese për fatin e tij.
E gjithë kjo mësymje politike drejtuar faktorit opozitar menjëherë pas zgjedhjeve, ngjan me një hakmarrje amerikane ndaj asaj dhimbjeje të madhe koke që opozita shqiptare i shkaktoi faktorit ndërkombëtar në 2019 me braktisjen e parlamentit si dhe bojkotimin e zgjedhjeve lokale. Kjo vërteton faktin se në Shqipëri, por edhe në Ballkan, zgjedhjet politike kryesisht janë zgjedhje gjeopolitike. Një rajon gjysëm i kolonizuar politikisht në të cilin zhvillimet e rëndësishme politike përcaktohen nga ndërkombëtarët, kryesisht nga amerikanët, nuk mundet që bejlerët dhe agallarët vendas të mund të dalin mbi politikat dhe gjeostrategjitë e fuqive të mëdha për rajonin.
Partia Demokratike bëri gabimin e pafalshëm duke mos i lexuar gjeopolitikisht ngjarjet e fundit në Shqipëri. Kërkesa për t’u imponuar ndërkombëtarëve dhe sidomos amerikanëve përmes formave të presionit bazuar në destabiliteti politik, jo vetëm që janë provincializma amatoreske por tregojnë edhe për një vizion të kalçifikuar që krerë si Berisha dhe Meta kanë për të ardhmen e këtij vendi.
Mospërmendja në asnjë rresht të kryetarit Basha nga ana e Departamentit të Shetit, kur dihet se juridikisht dhe politikisht ai përfaqësonte shkakun e ngjarjeve të 2019-tës, tregojnë për një tentativë amerikane për ta shkëputur Berishën jo vetëm nga PD por edhe nga vetë Lulzim Basha.
Ata zgjodhën të godisnin Berishën, kur ligjërisht duhej të godisnin Bashën si kryetari ligjor i saj.
Jo, me këtë mesazh ata vërtetuan dyshimet e shumta të hedhura në media se eminenca gri e Partisë Demokratike, si dhe krytari real i saj është Sali Berisha.
Në të njëjtën formë, ata nuk zgjodhën që përmes Parlamentit dhe më vonë përmes Gjykatës Kushtetuese të mund të godisnin znj. Kryemadhi, kur juridikisht dhe politikisht ajo përfaqëson LSI-në. Jo, ata vendosën të godisnin presidentin Meta duke vërtetuar po ashtu dyshimet mediatike se ai ishte dhe është kryetari faktik i LSI.
Thënë ndryshe, përpjekja e dukshme, dhe në disa raste e sfocuar amerikane për t’u vënë në ballë të reformimit të politikës sonë të vjetër dhe liderëve tanë po aq të vjetër, është përpjekja për ta rithemeluar të gjithë teatrin tonë politik, me aktorë të rinj dhe me talente të reja, të cilët sigurisht, duhet të përfaqësojnë një frymë të re të të bërit politike në përputhje me frymën amerikane për rajonin.
Po pse amerikanët nuk zgjodhën të godisnin njëkohësisht edhe z.Rama si përfaqësues po aq i vjetër i politikës shqiptare?
Kjo besoj për disa arsye. E para është pamundësia për të hapur shumë fronte në të njëjtën kohë, kur ekzekutivi është jashtëzakonisht i rëndësishëm për Reformën në Drejtësi. Një goditje e hapur ndaj Ramës, do të thoshte pengim të proçesit të reformimit të gjyqësorit. Pastaj, pse duhej goditur Rama në kohën kur ai me zgjuarsi kishte bërë pakt me amerikanët duke u ofruar atyre në pjatën e argjendtë atë që ata donin më shumë, reformën?
Rikonfirmimi i z. Basha pas humbjes së zgjedhjeve si dhe shkarkimi i presidentit Meta, janë hapja e një sipari të ri në përditshmërinë banale tonën të cilën pëlqejmë ta quajmë politikë. Të një sipari i cili flet për një realitet të ri që do vijë ndoshta larg banalitetit por më afër vasalitetit dhe pafuqisë lokale. Kur nuk arrin të rithemelohesh vetë në mënyrën më të mirë të mundshme përmes një aksioni moral dhe intelektual, atëhere, rithemelimin do të ta bëjnë të tjerët, vetëm se me mënyrën dhe konceptin që kanë ata për shoqërinë e re politike shqiptare. /tesheshi.com/
