Ngjarjet në Gaza, vrasjet e dhjetëra fëmijëve, qindra civilëve, të pafajshmëve, të pambrojturve, të burgosurve në qiell të hapur, tanimë në javën e dytë, janë vetëm fundi i një gjakderdhjeje të paralajmëruar.
Duhet të kthehemi një muaj pas për t’u dhënë bombardimeve në Gaza kontekstin e duhur, për t’u hequr atyre justifikimin për vetëmbrojtje.
Palestinezët u provokuan gjatë gjithë Ramazanit, u ndaluan të hyjnë në Qytetin e Vjetër, të kryejnë adhurimet e tyre në xhaminë el-Aksa. Pati dhunë policore, të shpërpjestuar, pati cenim të shenjtërisë së muajit të agjërimit, të objekteve të faljeve, pati dëbim të dhunshëm të palestinezëve nga pronat e tyre në Shejh Xherrah.
Një skenë e riparë shumë herë, me palën agresore që viktimizohet dhe palën e sulmuar dhe të dhunuar të kthyer në të akuzuar! Një luftë e vërtetë, por e pabarabartë. Në lojë veç fuqisë ushtarake hyn fuqia mediatike, e cila është e aftë t’ia paraqesë të përmbysur situatën lexuesit, dëgjuesit dhe shikuesit në çdo cep të botës, ta bëjë vrasësin të vrarë dhe t’u japë pamjen e vrasësit të vrarëve.
Netanjahut i duhet politikisht kjo gjakderdhje, për të forcuar pozitat dhe figurën e tij, të dobësuar prej kohësh, në skenën politike izraelite; i duhet dhe gjeopolitikisht për të fituar legjitimitet. Konflikti, që nuk është as konflikt, por imponim i dhunshëm i një pale për t’ia shkatërruar jetën një pale tjetër, u duhet fuqive që i vunë flakën Lindjes së Mesme në nisje të shekullit të kaluar dhe nuk e mendojnë atë ndryshe, veçse në flakë. U duhet planbërësve të axhendave represive e që kanë nevojë për një përligjje; e kanë të thjeshtë, duke e paraqitur kundërshtinë ndaj politikës së sotme izraelite si antisemitizëm!
Me gjysmë zëri, me zë të plotë, fuqishëm, si në rastin e Turqisë, një mbrojtëse konsekuente e të drejtave të palestinezëve dhe e zgjidhjes me dy shtete, vendet me shumicë muslimane kanë shprehur keqardhjen dhe vënien në krah të palestinezëve, më e pakta duke kërkuar ndalimin e bombardimeve, por dhe të hedhjes së raketave në anën tjetër.
Ndërkaq, një popullsi muslimane vazhdon të vritet, të shpërngulet sa andej-këtej në pak kilometrat katrorë të Gazës, të kërkojë ndihmë e pak ndihmë të gjejë! Dhe kur vendet tona, vetë të vuajtura prej agresionesh, por me ndërgjegje njerëzish të shtypura e nën presione kompleksesh gjenetike të të dobëtit, nën presione interesash, frikërash dhe shantazhimesh, i dalin në krah agresorit, atëherë ajo çfarë pritet prej një pjesëtari të bashkësisë së vogël apo të madhe islame është së paku të mos i bashkohet zërit zyrtar të shtetit dhe ta shprehë qoftë dhe pa zë mbështetjen për një pjesëz të ummetit që vuan.
Dhe nuk përbën surprizë që as mendon kështu dhe as vepron siç i takon KMSH-ja, institucioni i cili mëton t’i përfaqësojë muslimanët e Shqipërisë! E ka humbur legjitimitetin, po e humb përfaqësimin, nuk e ka fare dinjitetin! Nga strehë e muslimanëve në strehë të skuthërisë!
Ky institucion, për turpin e vet dhe për turpin tonë, as që e ka patur në mendje të reagojë, qoftë dhe veç për cenimin e shenjtërisë së el-Aksasë, e jo më për vuajtjet e bashkëbesimtarëve. Askund nuk gjen një reagim zyrtar, një fjalë zyrtare për cenimin e agjërimit, të Ramazanit! Sa turp!
Dhe për turpin e tyre, të KMSH-së, institucionit të dalë boje, si shpërfillje dhe karshillëk ndaj çfarë po ngjet prej javësh, iu përgjigjën ftesës dhe morën pjesë në një iftar të shtruar bashkërisht nga Kryegjyshata dhe ambasadori i Izraelit në Tiranë. Pikërisht në kohën kur besimtarëve nuk u lejohej prej forcës policore të hyjnë në el-Aksa, myftiu i Tiranës u shtrua në një tavolinë iftari me përfaqësuesin më të lartë diplomatik të atij vendi! Dhe nuk denjoi as të japë përgjigje, as justifikim, kur iu kërkua në komunikime me hoxhallarë.
A mund të bënin ndryshe? E kishin për detyrë të bënin ndryshe! E ç’i ndaloi organizatat myslimane amerikane të bojkotojnë festimet e Shtëpisë së Bardhë për Fitër Bajramin (lajm në shqip i Zërit të Amerikës)? Morali dhe ndërgjegja, si besimtarë dhe qenie njerëzore njëkohësisht! Mjaftonte të bënin njësoj dhe këta. Edhe nëse nuk flisnin, të vepronin sa për të përcjellë një mesazh.
E ç’i ndaloi të thonin një fjalë për vuajtjen e bashkëbesimtarëve, të një populli të tërë, në ligjëratat mëngjesin e Fitër Bajramit? Nuk ka besimtar që ta ketë përjetuar të plotë gëzimin e asaj dite duke patur në mendje vuajtjet dhe vdekjet e njerëzve në një pjesë tjetër të botës, por pjesë e të njëjtës bashkësi besimore.
Për turpin e tyre dhe për nderin e besimtarëve, reagoi një hoxhë me dorëheqje. Justinian Topulli u dorëhoq nga Këshilli i Myftinisë së Tiranës në shenjë proteste, duke i hequr një tjetër tullë legjitimitetit të kësaj kaste klerikësh në krye të KMSH-së. Dorëheqja e tij nuk duhet parë si një akt i thjeshtë, si reagim krejt vetjak. Dorëheqja e një hoxhe me integritet duhet të shërbejë si mësim për këdo që me dashje a pa dashje i shërben zgjatjes së jetës së zaptuesve në ndenjëset e KMSH-së.
Për këdo me iluzione, ky është një rast i mirë për të hequr dorë prej tyre. Prej iluzioneve dhe prej krerëve të kësaj KMSH-je! E kërkon morali njerëzor dhe vetëdija si pjesë e ummetit! /tesheshi.com/
