Ishte viti 2000. Kishin kaluar 2 vjet nga 14 shtatori i përflakur, për fat pa viktima, veç atij që do ishte shkak i ngjarjeve të asaj dite, Azem Hajdarit.
Ndërkohë, 14 shkurti, ishte bërë sakaq pjesë e jetës shqiptare, tipik prurje tranzicioni, që kishte hyrë në kalendar “bashkë më lirinë” dhe çartafillosjen identitare. Ishin bërë pra dy data që asocionin me njëra-tjetrën në artikulim, pa patur asgjë të përbashkët në përmbajtje.
Dhe e para do ishte shkak që nga mikrofoni i Radio Kohës, të dilte atë 14 shkurt të vitit 2000 lapsusi më fantastik në ligjërimin gazetaresk shqiptar, urimi “Të gjithë të dashuruarve, gëzuar 14 shtatorin!”.
Njeriu që e dreqosi fare atëherë ishte veçse një fëmijë, më ëndrrën për t’u bërë dikush në mikronfon, që deri diku dhe ia arriti viteve që do pasonin. Quhej Eno Popi. /tesheshi.com/
