Opozita ka paralajmëruar një përshkallzim të protestave të saj duke rifutur në punë aktin e bllokimit të rrugëve. E ka praktikuar herëpas’here këtë gjë vitet e fundit, ku dhe para pak muajsh e aplikoi për disa pasdite rresht në disa qytete, duke e servirur si “popull kundër qeverisë”. Mundet të ketë qenë dhe ashtu, por masa njerëzore ishte aq anemike sa detaji “popull” përkthehej si militancë edhe nga më e ftohta mendje.
Është rasti këtu të kujtojmë se nëse ka diçka të shëmtuar nga opozita e djeshme, prej aksioneve të saj politike në raste ekstremitetesh, ishte ajo e bllokimit të rrugëve në atë maj të 2011-it, shoqëruar me djegie gomash. Ishte një shprehje revolte ndaj mënyrës gati të paturpshme se si mandati i Tiranës, nga Rama kaloi te Basha. Megjithatë, marrëzia e rrugëve të bllokuara dhe e gomave që digjeshin u braktis shpejt. Rama duroi, e gëlltiti të pagëlltitshmen, e më pas me rrugë normale, fitoi me me votë dy vite më pas.
Pra, është një kartë e provuar. Është një kartë e dështuar.
Pyetje: ç’fiton opozita nga bllokimi i rrugëve? Sipas gjithë rregullave, në daç politike e në daç sociologjike, asgjë. Madje mund t’i shndërrohet në boomerang. Sepse, te ata që do u bllokohet rruga, e rrjedhimisht dhe puna, do ketë dhe mjaft individë që e urrejnë qeverinë. Por në një situatë të tillë, impakti i bllokimit të rrugës nga opozita do prevalojë mbi inatin ndaj qeverisë.
Nga ana tjetër, një opozitë që bllokon rrugët, nga pikëpamja e etikës politike ia heq legjitimitetin vetes për të qeverisur. Ajo me këtë formë, aq më tepër kur qartazi vuan mungesën e një përkrahjeje të fuqishme popullore, e ku pra, masiviteti i munguar ia heq të drejtën të diktojë zhvillime me karakter “cenim të rendit kushtetues”, bën një shkelje të hapur të të drejtës kushtetuese të individit në lirinë e lëvizjes. E të gjitha këto në fund, patjetër që përkthehen në votë, edhe pse njerëzit e thjeshtë nuk i kalojnë nga filtri i analizës konstitucionale. Çfarë mbetet atëherë e si shpjegohet zgjedhja e kësaj karte? Thjesht afshi për destabilitet e anarki, në paaftësinë për të vepruar e triumfuar në normalitet. E dhimshme!
Bllokimi i rrugëve është dhe një afirmim i dështimit të skemës së deritanishme të post-djegies së mandateve. Të ushqyer me iluzionin se me këtë akt do mund t’i ulnin në gjunjë ndërkombëtarët për oferta e lutje, e nga ana tjetër se do provokonin reagim me protesta masive, fakti se në realitet të dyja kanë rënë, po i çon edhe instiktivisht ndoshta te bllokimi i rrugëve, që, duhet kujtuar sërish, nuk është diçka e re.
Por a ka gjasë të ketë sukses dhe si mund të përkthehej një sukses i mundshëm? Vështirë të ketë një përgjigje.
Ajo çfarë kemi parë deri më tani, është se sado ekstreme një formë të protestuari, qoftë me përplasje me policinë, me sulm fizik ndaj institucione, apo dhe me bllokim rruge, është e limituar në kohë.
Siç kemi parë deri më sot, protestat e fuqishme, edhe me karakter politik, kanë patur si forcë kryesore imponuese kohën plus masivitetit. Fjala vjen, a mund të qëndrojë militanca e opozitës për ditë të tëra në shesh, ditën dhe natën, dhe me masivitet të pacenuar e imponues? Nëse kjo do kish ndodhur gjer me tani, nuk do ishte nevoja për bllokim rruge. Por dhe ky hap i fundit, do jetë i dënuar me elementin “kohë”. Më shumë se një orë, asnjë rrugë nuk do mundet të jetë më gjatë e bllokuar…/tesheshi.com/
