Edi Rama sapo ka korrur fitoren më të thellë në emër të siglave përkatëse partiake, PS-së ndaj PD-së, ç’prej këto dy forca politike nisën ekzistencën nën pluralizëm, për të qenë në mbi tre dekada dominuese në skenën politike shqiptare. Por më shumë se kaq, Rama ka korrur një fitore personale ndaj Berishës, e cila i ka rrënjët në rivalitetin e tyre, më saktë antagonizmin e tyre, që në vitin 1991.
Të ndodhur bashkë, por krejt panatyrshëm në lëvizjen dhjetoriste, ata nuk do të kishin në asnjë moment ndonjë përafërsi apo partneritet mes tyre. Ndarja mes tyre, diferenca, mospajtimi e më pas antagonizmi i ashpër, kishte sa rrënjë tipologjike po aq dhe kulturore. Edhe nënklasore deri diku brenda kastës komuniste, ku Berisha kishte lidhje të drejtpërdrejta, si komunist, e Rama të tërthorta si bir komunisti, për të qenë më pas një antikomunist në ato nivele sa berishizimi në PD-në e sapothemeluar do e etiketonte si anarkist.
Por ndarja më e thellë qe në aspektin kulturor, ku ndërfutet trashëgimia dhe statusi social, e cila do përcaktonte dhe ndarjen e tyre të thellë politike. Thagmat e njërit si pjesë e elitës kryeqytetase dhe të tjetrit të zbritur nga malësitë e Tropojës, do ishin dhe diferenca në thelb të antagonizmit mes tyre.
Fillimisht jo si lojtar politik, Rama do e kishte Berishën si lëndë të parë të afirmimit të tij publicistik në vitet ’90 me stil të ndërkyer shpotitjeje e përtallje. Dhe me kuotat e larta të penës më të lexuar në median opozitare ndaj Berishës, Rama do gjendej një ditë edhe elektoralisht përballë njeriut që sipas tij ishte vënë përçudnisht dhe paradoksalisht në krye të forcës kryesore antikomuniste, duke patur njëherësh teserën e PP-së në xhep.
Kështu, në vitin 2000, në kandidimin e parë politik të Ramës për kreun e Bashkisë së Tiranës, nis dhe përballja e tyre e drejtpërdrejtë politike, ku secili do tentonte ta sfidonte tjetrin me grushta elektoralë në ringun e fushatave të njëpasnjëshme. Rama do ishte dukshëm në avantazh fushatë pas fushate, deri në përballjen e 2009-ës në zgjedhjet e përgjithshme dhe asaj të 2011-ës në zgjedhje lokale. Ishin dy precedentë elektoralë të rezultateve të ngushta ku në finale vendosi forca e atij që ishte në pushtet, Berishës. Në 2009-ën vendosi mos’hapja e kutive, aty ku Rama pretendonte deri në tre mandate të fituara, ndërsa dy vjet më vonë do vendoste hapja e kutive nga pushteti, pas një fitore me dhjetë vota të Ramës kundrejt Bashës për Tiranën. Dhjetë votat që u përmbysën dhe kundër çdo logjike të thjeshtë aritmetike çuan në perceptimin se Berisha s’mund të rrëzohej kollaj, siç sot me Ramën. Por sistemi funksionoi dhe dy vjet më vonë ndodhi rrokopuja në vota, duke çuar në ndryshim pushteti.
Dhe kjo që po ndodh nga 2013-ta e deri më sot, me një shpartallim elektoral që Rama po i bën Berishës, referuar faktit se brenda tyre gëlojnë dhe sentimente të rëndomta njerëzore veshur me kostum politik, ka dhe leximin e një hakmarrjeje që zë fill në fillimvitet ’90, fiksuar në të vetmen foto që vjen nga ajo kohë ku Berisha, Rama e Ardian Klosi për diç nuk arrijnë të merren vesh te Qyteti Studenti, siç dhe u vërtetua vitet pasuese e siç po shpërfaqet edhe sot pas 34 vitesh me gjuhë elektorale. /tesheshi.com/
