Ajo ishte dikur një folëse e njohur televizive, por në një kohë të trishtë luftrash. E sot i është përkushtuar dizanjit. Ka diçka të veçantë në karakterin e Valdeta Hajdari Kasapit, kësaj gruaje shqiptare plot energji dhe ambicje, që e ka çuar të fluturojë pasioneve të shumta, për të lënë gjurmë gjithandej. Sekretin e gjithë kësaj, e shpjegon vetë ajo…
Bisedoi: Memedali Jusufi
Si morri udhë karriera juaj, që në fakt është dhe jeta juaj?
Në kohën kur unë linda e u zhvillova, ishte një kohë kur të vegjëlit i hanin mollët e të mëdhenjve, u mpiheshin dhëmbët, e atëhere nuk e kuptoja sa duhet, por tani e kam të qartë gjithcka çka familja ime kishte përjetuar.
U rrita në mënyrën më të mirë të edukimit, me pozitivitet kahdo që e sjellja kokën, hare, lumturi, dashuri, bereqet, dhe gjithçka që sot i kërkojmë por mund t`i gjejmë rrallë në ndonjë familje e cila mendon që tradita duhet të përcillet, një gjë që shoqëria sot këtë sikur nuk e percepton sa duhet.
Familja ime ishte arsimdashëse dhe arsimdhënëse. Ajo arriti që në formën më të mirë të më nxjerrë në dritë dhe prej meje të krijojë së pari një njeri të pavarur, që tenton me të gjitha forcat ta shpalos nga vetvetja më të mirën, jo vetëm për vete por për gjithë shoqërinë. Dhe unë kam detyrim të madhe ndaj këtij rrethi, ndaj kësaj shoqërie ku jetoj.
Dhe a reflektoni këtë sa duhet dhe në rolin e prindit?
Po. Unë e kam këtë prioritet të momentit. Obligimi dhe detyra më e madhe imja është edukimi i tre femijëve të mi që unë i kam lindur. Unë kam detyrë të madhe qe ata t`i bëj brum të shëndoshë në hapësirën ku jetojmë. Unë nuk ushqej, por e edukoj fëmijën tim. Unë kam për detyrë ta bëj atë një prind të shkëlqyer në të ardhmen, një mik ku çdokush mund të mbështetet, një burrë/grua që do të krijoë një familje të shëndetshme.
E sa i përket angazhimeve profesionale….
Sa i përket angazhimeve të mija, siç dihet për shumë vite, gati më shumë se një dekadë, kam punuar rolin e gazetarit, redaktore – udheheqëse në televizionin shtetëror të Maqedonisë. I kam kaluar të gjitha periudhat e udhëheqjes të të gjitha partive politike, si dhe luftërat: atë të Kosovës në vitin 1999 dhe atë Maqedonisë në vitin 2001. Ishte një përvoje që nuk do të më shlyhet asnjëhere nga memoria ime, ku shqetësimet dhe gëzimet gërshetoheshin aq bukur, por që asnjë nga këto nuk kisha të drejtë t`i shpreh ashtu siç edhe i ndjeja një moment. Ishte e pakapshme të plasësh në vaj kur prej teje prisnin 2 milion banorë të informohen, në çastin kur t`i merr vesh se kushërinjtë e t`u humbën jetën në luftën e Kosovës, apo kushdo që të ishte; pasqyrën e refugjatëve të dëbuar nga shtëpitë e tyre me fëmijë të vegjël në krah, gra shtatzëna, pleq të dërmuar; ku të vetmit trashëgimtarë të familjes pushkatoheshin në sytë e prindërve të tyre, pra një dhunë e paparë.
Por temperamentin tim si burrëror, siç e nga natyra, e çmova ta shpreh me anë të profesionalizmit; e kryeja me nder punën duke e përmbyllur komplet programin e dytë të televizionit të Maqedonisë me arsyetim se asnjë informacion nuk kishin të drejtë të na e çensuronin. Dhe duke qenë për atë kohë e vetmja dritare për banorët të shpëndarë gjithandej, më mirë do të ishte të mbyllej televizioni se t’u shtrembërohej realiteti gjithë atyre njerëzve të cilët kishin hapur sytë e veshët nga ne.
Kam shumë përjetime gazetareske, dhe shumë kolegëve të mij të asaj kohe i çmoj pa masë, sepse ishte një kohë e jashtëzakonshme.
Në pyetjen paraprake potencuat përfshirjen në parti politike si kusht për sukses e karrierë. Nuk e anashkaloj aspak përfshirjen e çdo individi në politikë, sepse me dashje apo padashje të gjithë po inkuadrohemi në politikë, por për mua mbret është ai i cili e kryen me përkushtim së pari profesionin e vet. Pse u duheshka të gjithë të bëhemi politikanë? Ku mbetet mjeku, ku mësuesi, inxhinieri?
Unë jam e gatshme të ndihmoj çdo proces të nxitur politik i cili përmbush interesat dhe kërkesat e shqiptarëve, por jo për ta kuptuar politikën si profesion apo partinë politike si zyrë afariste ku pazaret e mjekut e mësuesit i bën ai që nuk është as mjek e as mësues!
Pra, jam gati të ndihmoj në cdo aspekt paravërsisht cila parti është në pushtet.
Keni nostalgji për TV Prishtinën?
Nga TVP-ja do kujtoja një person të veçantë: Drita Gërmizajn, me të cilën hodha hapat e parë të karrierës. Ikonë e TV Prishtinës. Shkupjane, modeste, e këndshme, e cila nuk është më në mesin tonë. Ndihem shumë mirë tani që e përmend dhe e kujtoj këtë person. Habitem pse deri tani nuk është realizuar një eveniment për disa persona meritorë të cilët shëndeti nuk ua mundësoi që edhe më tej të mbjellin diturinë dhe përvojën e tyre për gjeneratat reja. Kisha pasur dëshirë të përgatis një aktivitet ku ndër të tjera të jepeshin shpërblime gazetareske që do mbanin emrat simbol si Drita Gërmizaj apo Sefer Musliu, nga të cilët edhe “vodhëm” apo ” na e shitën” profesionin gazetar.
Po tani, e keni lënë pas krahëve gazetarinë? Me ç`po merreni, se mesa dijmë, ju jeni e dhënë dhe pas do profesioneve të tjera…
Po. Profesionet e mija janë shumë. Unë ushtroj fjala vjen dhe përkthyesen gjyqësore; jam dizenjuese; jam folëse-intepretuese për disa seriale turke. Ndërsa gazetarinë nuk e kam braktisur, pasi me të merrem në prapaskenë.
Por desha të shtoj se si magjistër në dizajn për interier, aty kam shpalosur artin e thithur nga të gjitha profesionet. Dizajni si profesion duket sikur është i ri në trevat tona, por në fakt ne të gjithë kemi art brenda vetes dhe kjo më bën mjaft të lumtur që te ne shqiptarët ekziston një “dizajn” i gjenetizuar. Atë e tregon historia e artit dhe kulturës, por të cilën mvaret kush e përsos. Them se tek ne shqiptaret është e kultivuar ndjenia e të bukurës e cila tek unë ndryshon me një diplome shtesë. Gjithashtu informohem se shumë të rinj janë orientuar në këtë profesion dhe kjo është për t`u përshëndetur. Kam ekipin tim punues me të cilin koordinohem mjaft mirë, edhe pse jam e vetmja femër në atë mjedis.
Dizajni është një gamë për të cilën do ta kisha pasur kënaqësi ta ligjëroja, me çka do të edukonim gjenerata nga e cila varet edhe bukuria e rrugëve dhe i gjithë ambienti ku jetojmë.
Dhe tani për momentin jemi në përpilim të një projekti përmes një televizioni ku do t`i ngërthej apo gërshetoj dy nga profesionet e mia: gazetarine dhe historinë, apo kulturën tonë shqiptare në diasporë; më konkretisht në Zvicër, se si shqiptari ynë thithë apo edhe kyç kulturën kombëtare në troje tjera apo nga trojet tjera. Kam dhe një projekt tjetër, por po e mbaj sekret për momentin.
Si i arrini ju tërë këto angazhime?
Me vullnet gjithçka arrihet. Kjo nuk më duket e çuditshme, sepse pa punë nuk di si do ta kaloja ditën, edhe pse shpeshherë kam dëshirë dhe i praktikoj kafet apo gostitë me mikeshat e mija, të cilat i kam shumë të shtrenjta.
Edhe Fisnkun, bashkëshortin, e kam poashtu të angazhuar gjatë gjithë ditës, dhe mbrëmja na bashkon me më afërmit, e ata janë fëmijët tanë prej të cilëve marrim inspirimin të madh, akumulohemi me energji plot pozitivitet, që ata na sjellin me sukseset e tyre në shkollë. /tesheshi.com/
