Mielli ka zënë një vend jo të vogël tashmë në narrativën politike, sidomos në kohë fushatash, ku palët akuzojnë njëra-tjetrën se po blejnë elektorat me thasë mielli. Përgjithësisht është opozita ajo që akuzon mazhorancën për këtë gjë, meqë kjo e fundit prezupozohet se zotëron hambaret e drithit të pushtetit, e sigurisht dhe miellin me gjithë nënproduktet.
Por kjo puna e miellit, edhe pse pa padyshim është reale – duke marrë në konsideratë faktin se sa e sa familje shqiptare jetojnë nën minimumin e varfërisë, e që padyshim një thes me miell përkthehet si vazhdimësi frymëmarrjeje – nga ana tjetër ngjan dhe pak dhe si folklorike. Kutojmë që në tregimet e dikurshme me partizanë që shkonin e bujtnin në popull, elementi “miell” ishte mjaft i pranishëm, me një simbolike mjaft të fuqishme ideologjike: “nëna, atë pak grusht miell që kishte në magje, jua bëri kaçamak partizanëve të lodhur e të paushqyer, ardhur nga një betejë heroike…”, shkruhej diku.
Por si hynë thasët me miell në politikën shqiptare? Ato nuk janë njohur deri aty nga viti 2005. Për zgjedhjet përmendeshin manipulimet me vota, me lista, me emra, në daç dhe presionet e ndryshme, por që të ofrohej miell në këmbim të votave, nuk ishte diçka që përflitej.
Dhe në një raund të përsëritur zgjedhjesh të 2005-ës, ku Valentinaj Leskaj e PS-së do rigaronte me Fahri Balliun e PD-së në një zonë zgjedhore të Elbasanit, ky i fundit e akuzoi rivalen për blerje votash me anë të thasëve me miell. Sigurisht, pasi humbi. Dhe që prej atëherë, zhargoni zgjedhor u pasurua dhe me fjalën “miell”.
Por nisur nga ky precedent mund të themi se për shkak të disa thasëve me miell, parlamenti shqiptar ka humbur dhe shansin për të patur në radhët e saj një figurë si Fahri Balliu. /tesheshi.com/
