Hartuesve të kodit penal shqiptar as që u ka shkuar ndërmend gjatë hartimit të ligjeve e neneve, veçanërisht atyre mbi vjedhjen e kërcënimin me jetë të tjetrit, se pikërisht një pjesëtar policie do e kish bërë një çast hajdutin, sikur të ish lindur për atë punë, për atë proçkë, që në fakt është një akt i pastër kriminal, aq më tepër kur ushtrohet dhe nën tytën e armës.
Kështu pra, shumë gjëra u kanë shkuar në mend shqiptarëve, që të mërkurën e kësaj jave panë në versionin zë dhe figurë se si një polic, pjesëtar i FNSH-së, grabiste nën tytën e armës së profesionit një taksist. Në formën më kriminale, më të pacipë, por dhe më ordinere të mundshme, ku si një “maskë 97-te” i kërkonte viktimës të nxjerrë dhe unazën nga gishti.
Shumë kanë shfryrë nga marazi për kohët e zeza që kanë ardhur e po jetojnë, si dhe kanë pëshpëritur nëpër dhëmbë apo kanë artikuluar me gojën plot “dënime sheriatike” që duhet të marrë ai pas asaj që ka bërë.
Edhe strukturat policore do jenë ndjerë keq, pa dyshim. Jo thjesht nga fakti se mes tyre paska qenë një dru i shtrembër që ka prishur gjithë stivën, por ngaqë zbulimi i faktit që ai paska qenë i tyri, pas publikimit të videos për ndihmë publike, ka atentatuar pa dashje psikologjikisht qindra e mijra qytetarë, të cilët morën një goditje të rëndë kur panë, jo një polic ryshfetxhi, jo një polic të dehur që për një çast qëllonte në ajër, por një uniformë shteti që merrte rrogë nga taksat e tyre e që bënte kriminelin me një pasion të shfrenuar.
Mos harrojmë se polici Eduart Budini nuk ishte një i papunë, një i rënë në dëshpërim të thellë nga varfëria e sikletet e jetës, që halli i madh e çoi deri aty. Përkundrazi, ishte goxha djalë, që në kushte normale askujt nuk do i shkonte në mendje se pas uniformës së policisë, ose pas veshjes civile që mbante, e që nuk shpërfaqte as një element vobektësie, fshihej vetë djalli.
Po tani çdo të bëhet me të? Le t’i kthehemi asaj çka u tha në fillim të shkrimit, se kodi penal nuk e ka paraparë si rast; dhe bazuar në atë që është në fuqi, ai do marrë dënimin për aktin e kryer bazuar në nenin aq e pika kaq si individ, e jo edhe si polic.
Si polic, ai nuk ka grabitur një taksist në grykën e armës, por ka qëlluar e vrarë kolegët e profesionit që ushtronte, shtetin të cilit i shërbente, popullin i cili e paguante për t’i ofruar siguri e garanci për jetën. Janë, pra, shumë vrasje, shumë më tepër se ajo që mund t’i kish ndodhur taksistit, e që për fat nuk i ndodhi.
Dhe të mendosh se, pas gjithë këtyre vrasjeve, ai sërish pas ca viteve do jetë i lirë referuar ligjit; në mos dhe polic përsëri, nëse sërish ligji nuk ia ndalon që t’i rikthehet profesionit pas kryerjes së dënimit.
Dhe ja, pra, do e kemi sërish një djall mes nesh! Lloji i krimit të tij, të paktën duke iu referuar kriminologjisë, rrjedh nga delikuenca në karakter, e jo nga një rrethanë e caktuar ekstreme, ku engjëlli, pa dëshirën e tij shdërrohet për një çast në djall prej zori. /tesheshi.com/
