Rigerta Loku, mirditorja e “La Siapenza”-s që shkoi e ndërtoi një fermë dhish, mbajti këtë të shtunë në parlament një ndër fjalimet më unike në lloj, të ardhura nga populli i thjeshtë.
Është pak të quash përlotës, siç dhe ishte; ai fjalim qe historik dhe i tillë duhet të mbetet. Fjalimi i saj nuk ishte një lajm, nga ato që veniten e shuhen me kalimin e kohës; por ishte një manifest brilant i denoncimit të së keqes që e ka mbërthyer për fyti këtë vend, dhe po ashtu i promovimit të së mirës, kurajos, shpresës, sa të çon drejt një “blasfemie patriotike” për ta zëvëndësuar “Vitin e Skënderbeut” me “Vitin e Gerta Lokut”.
Gerta Loku ishte këtë shtunë mishërimi e një specie në zhdukje e këtij vendi, por që çmendurisht vetëm prej saj ka shpresë se mund t’i vijë mbrothësia Shqipërisë. Ajo, me fjalët e saj, vulosi turpin e atij parlamenti ndër vite, përbërë nga burra e gra që ia bërë gropën Shqipërisë, kush më shumë e kush më pak, e nga ana tjetër injektoi tek pjesa e ndershme e adhetare, kurajon për të mos u dorëzuar.
Shqiptarëve nuk bën fajde sot Skënderbeu, siç Lubonja e zbërthen sociologjikisht. Rama, dështimi i madh i të cilin në katër vjet qeverisjeje konsiston tek paaftësia për të mbjellë një frymë shprese dhe shpirtndërtues ndër bashkëatdhetarë, e ka kot se me Skënderbeun do mund t’i bëjë shqiptarët ta duan më shumë këtë vend, ta punojnë e shpresojnë për të. Aspak! Ja tek e ka Gerta Lokun. Kjo po.
Është kjo grua ajo që sot u duhet shqiptarëve, të çdo brezi a niveli. Është ajo leksioni më i lartë moral se puna, puna, puna dhe mosdorëzimi asnjë çast përballë vështirësive dhe pengesave, do mund ta bëjë më së paku të jetueshme Shqipërinë. Është pikërisht ajo, që pa asnjë batutë, pa qenë nevoja për asnjë buzëqeshje, qeshje apo ngërdheshje prej gjetjeve letrare, në englendisje me veten e të tjerët, i bëri si askush në 25 vjet, me qindra shqiptarë që të përloten e t’u rrënqethet mishi.
Rilindja, ajo pa fasadë e plot thelb, ishte pikërisht ajo.
Foli për fshatin, por nuk ishte vetëm fshati tek fjalët e saj. Ishte Shqipëria, çdo pëllëmb vend, çdo zë, çdo fushë, çdo sferë jetesore. Nuk vuri me shpatulla për muri vetëm politikejt, por çdokënd që është bërë varrmihës i këtij vendi: llafazanët, biçimsëzët, të paaftët, vanitozët me shumicë, dhe pa padyshm ikanakët, ata si puna e atij tenorit me famë që mirë që ikën, por lë dhe një të dhjerë nga pas.
Nuk morri me shpulla thjesht qeveritarët, e çdo kohe, as ata të ngarkuar me punët e fshatit, një prej specieve më grykëse në 25 vjet, por çdo vendimarrës fatesh njerëzore që mendoi vetëm për prapanicën e vet, çdo zyrtar cingun e torollak, çdo të zgjedhur injorant, kontigjente që e bën këtë vend të pajetueshëm. Ishin tek frazat e saj ngashëruese ai profesori që rrjep studentët, ai polici që bën aleancë me krimin, ai nëpunësi që sheh si të mbushë xhepat, ai që mbjell drogën dhe e kultivon atë, e shet dhe lejon, ai prindi që ç’edukon fëmijën me qindra forma, ai gazetari pordhac pa din e iman, ai shqiptari që rri luan lloto, bixhoz e bëhet tapë me para borxh; e mbi të gjitha aty që Nano, që nëse e ka dëgjuar, për herë të parë duhet të bëhet tapë nga marrazi; ishte aty Berisha që po ashtu, nëse e ka dëgjuar, duhet ta mbyllë sqepin gjithëherë të trazuar; ishte aty Ilir Meta, që, gjithnjë nëse e ka dëgjuar, mund të rrijë president për rrogën, apo egon e tij të mjerë, por në krye të vendit nuk ka se ç’i duhet njeriu; e padyshim ishte aty dhe Rama, që padyshim duhet ta ketë dëgjuar, ku më së paku këtej e tutje duhet mos ta ketë më prioritare batutën, por heshtjen dhe punën…nëse do të jetë i nderuar në këtë jetë e prej këtij vendi, qoftë dhe sa gjysma e Gerta Lokut.
Dhe duhet ta kuptojë se “Viti i Skënderbeut” është një marrëzi, përballë nevojës për të qenë “Viti i Gerta Lokut” . /tesheshi.com/
