Jam një grua që kam heshtur plot dhjetë vjet. Së fundi kjo ka ndryshuar. Në shtator mbajta fjalimin tim të parë publik në një takim të “Forbes”, ku merrnin pjesë 1500 të rinj të shquar në fushat e tyre , të gjithë nën moshën 30 vjeç. Sipas një përllogaritjeje në vitin 1998, më i madhi i këtij grupi ishte vetëm 14 vjeç ndërsa më i riu vetëm 4. Duke bërë humor me ta u thashë se me siguri dikush prej tyre mund të kishte dëgjar për mua nga këngët rep. Po, sepse historia ime është shndërruar edhe në këngë rep, veç të tjerash.
Por mbrëmjen kur mbajta fjalimin ndodhi diçka e papritur. Tashmë në moshën 41 vjeçare u vura në qendër të interesit të një djaloshi 27 vjeçar. Ai ishte shumë simpatik dhe u ndjeva shumë e përkëdhelur nga kjo gjë, por ja pranova avancën. Gjithsesi a e dini se cila ishte e mira e kesaj situate? Për një çast më bëri të ndihesha sërish 22 vjeç. Por me siguri jam i vetmi person në botë, mbi 40 vjeç, që nuk dëshiroi të ndihej 22 vjeç, për një herë të vetme.
E pikërisht në moshën 22 vjeçare unë rashë në dashuri me shefin tim dhe në moshën 24 vjeçare përjetova pasojat shkatërrimtare të kësaj historie. Po a mundet një njeri në këtë moshë të mos ketë bërë ndonjë gabim të tillë? Besoj se shumëkujt, në të ri, mund t’i ketë qëlluar të bjerë në dashuri me personin e gabuar, ndoshta edhe me shefin. Vetëm se ndryshe nga ju të gjithë, shefi im ishte Presidenti i Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Po. Jeta është plot me të papritura.
Në vitin 1998 pasi u përfshiva në një romancë të pamundur, u përfshiva edhe në një skandal politik të përmasave të jashtëzakonëshme, të paparë ndonjëherë. Vetëm pak vite më parë, një skandal i tillë do të ishte përcjellë nga gazetat, radiot, apo revistat. Por në momentin kur ndodhi, revolucioni dixhital ishte në fazën e tij fillestare, që do të thotë se cilido, në çdo lloj momenti kishte akses në informacion.
Kjo ishte e mundur në momentin e plasjes së skandalit në janar të vitit 1998. Ishte hera e parë kur interneti u shndërrua në një mjet mediatik të fuqishëm duke ia marrë audiencën edhe televizionit. Me një klikim të vetëm të gjithë mund të merrnin informacionin që donin. Po çfarë ndodhi me mua personalisht? Unë, brenda nate u shndërrova nga një e panjohur në figurën më të urryer e paragjykuar botërisht.
Isha besoj njeriu i parë në histori që humba çdo lloj reputacioni në shkallë botërore, brenda një minuti të vetëm. Sigurisht të gjithë nxituan të më gjykonin dhe të hidhnin gurrë mbi mua. Kështu më kanë vënë epitete nga më të rëndat: lavire, ndyrësirë, gjuajtëse burrash të martuar e të tjera si këto. Ishin të shumtë ata që më kishin parë, por të pakët ata që më njihnin vërtetë. Për njerëzit ishte shumë e vështirë të kuptonin se kjo grua, pra unë, nuk isha një qenie njëdimensionale, se kisha një shpirt dhe një zemër që më ishte thyer.
Unë e pranoj që kam bërë gabime, por vëmendja që pata në këtë rast ishte e papreçedentë. Kur kjo ndodhi 17 vite të shkuara, nuk dija se çfarë emri t’i vija hisotrisë. Tani mund ta konsideroj si një “dhunë kibernetike”, ose “dhunë online”. Por kjo përvojë më ndryshoi dhe shpresoj që përvoja ime të vlejë për të tjerët.
Në vitin 1998 humba reputacionin dhe dinjitetin. Humba thuajse gjithçka tjetër dhe për pak humba edhe vetë jetën. Më lejoni t’ua përshkruaj pak: Në shtator të vitit 1998 ndodhesha në një zyrë pa dritare nën disa drita neoni që ishin drejtuar nga unë, në godinën e Këshilluesit të Pavarur. Më kishin vënë të dëgjoja zërin tim, i cili ishte regjistruar gjatë telefonatës që kisha pasur me një mike të besuar. Nuk e dija që ajo po registronte gjithçka. Më kishin thirrur për të më identifikuar zërin. Ishte një bisedë që e kisha bërë rreth një vit më parë, të cilën nuk e mbaja mend.
E dërmuar dhe e tronditur dëgjoj t’i them, bashkëbisedueses se jam e dashuruar me Presidetin e Shteteve të Bashkuara dhe se sigurisht kjo dashuri e pamundur ma ka thyer zemrën. Ndërkohë që dëgjoj provoj shumë ndjesi. Turpi është njëra prej tyre. Më pas, ndodhi edhe ajo që i druhesha më shumë. Përmbajtja e atyre bisedave u bë publike për të gjithë. Imagjinoni situatën time. Jeta m’u bë e papërballueshme nga barra e turpit.
Le të vijmë në vitin 2010, 12 vite pas kësaj ngjarjeje, në epokën kur sapo ka lindur media sociale, një media e mbushur edhe me hisotri si të miat, madje më të rënda. Një media që e ka humbur sensin e privates. Isha në telefon me mamanë time në shtator të vitit 2010, dhe po flisnim për rastin fatkeq të një studenti, i cili nga turpi i publikimit të një videoje të tij intime në rrjetet sociale ishte hedhur nga kati i katërt i godinë së shkollës.
Ishte vetëm 18 vjeç. Ime më ishte shumë e shqetësuar dhe falenderoi Zotin që unë nuk kisha pësuar një fat të tillë. Ajo nisi të kujtonte kohën kur më qëndronte pas, në çdo hap, për të mos më lënë të bëja ndonjë të pabërë. Por jo të gjithë ata që kanë kaluar vuajtjen time kanë pasur pranë prindër të tillë. Teknologjia online ka krijuar një situatë ku, nëse, për ndonjë arsye bëhesh objekt i ndonjë videoje, apo materiali që shpërndahet jeta jote mund të marrë fund brenda një çasti të vetëm.
Po çfarë duhet bërë? Ndryshimi duhet gjithmonë të fillojë nga vetja. Duhet të heqim dorë nga racizmi, homofobia dhe shumë paragjykime të tjera që shkaktojnë dasi dhe vuajtje. Ne në Amerikë flasim shpesh për lirinë e shprehjes, por unë mendoj që duhet të flasim dhe bëjmë më shumë, mbi të gjitha, në lidhje me përgjegjësinë e të shprehurit. Duhet të matemi para se të lëshojmë në eter informacione, apo komente. Duhet ta vemë veten në pozicionin e të tjerëve dhe pastaj të gjykojmë, apo të veprojmë.
Dua të them dhe diçka të fundit për të gjithë ata që kanë vuajtur, apo po vuajnë situata publike të rënda si ajo që kalova unë. Mesazhi është: çdo lloj situate mund të kapërcehet. Ti mund të mbijetosh! Eshtë e vështirë, e dhimbshme, por nëse do të këmbëngulësh do t’i japësh historisë tënde, sado të dhimbshme, një tjetër fund nga ai që dikush tjetër ja ka paracaktuar. Ju lutem duajeni veten tuaj, faleni. Të gjithë e meritojmë faljen sidomos në këtë botë gjithnjë e më online. /tesheshi.com/
