Jordi Juanico Sabaté, një njeri gjigand, u ul në karrigen e një prej lokaleve në këtë qytet të Katalonjas dhe fiksoi sytë në një pikë në horizont.
Ai po mendonte të dielën, kur udhëheqësit e krahinës rebele kanë caktuar ditën e referendumit për ndarjen nga Spanja. Një numër i madh i katalonasve po presin një konfrontim: forcat spanjolle të sigurisë janë vendosur në rajon në anijet turistike, me urdhërat për të ndaluar votimin me forcë.
Por Juanico, 59 vjeç, një këshilltar në një spital psikiatrik, nuk trembet nga kërcënimi i dhunës, ai duket i qetë, pothuajse i lumtur.
“Në të gjithë jetën time kisha një ëndrrë: për të vdekur në një vend të pavarur. Ishte një ëndërr që dukej shumë të largëta. Por tani është shumë afër”, thotë Juanico.
Ndryshe nga kurdët, të cilët votuan me shumicë dërrmuese këtë javë për t’u ndarë nga Iraku, katalonasit, të cilët jetojnë në një rajon autonom në verilindje të Spanjës, nuk janë të shtyrë nga një kërcënim apo shtypje e jashtme. Ata jetojnë mirë, në zemrën e begatë të Evropës. Ankesat e tyre janë të vjetra dhe të thella, të rizgjuara nga lëvizjet politike, si në Katalonja ashtu edhe në Madrid, të zmadhuara nga mediat partiake në të dyja anët dhe të përshpejtuara nga shtrëngimi i hapur dhe refleksiv i qeverisë spanjolle.
Ai që ka përparuar në këtë pikë të rrezikshme është testamenti i fuqisë së një narrative nacionaliste. Ajo u zbulua në mënyrë të natyrshme, të moshuarit u shqetësuan, pasi të rinjtë nuk e kuptuan plotësisht rrezikun që po merrnin.
“Ju do e shikoni se si do të përfundojë,” tha nëna e Juanicos, Serafina Sabaté, 89 vjeçe.
“Nga qeveria fashiste e Franco-s, babai i saj u burgos për gjashtë vjet për prodhimin e rrobave për ushtrinë republikane. Ajo e pyeti nipin e saj, i cili ishte i gëzuar për votimin, çfarë do të bënte nëse qeveria dërgoi tanke. Shikoni, kemi jetuar në një luftë”, tha znj. Sabaté, duke dridhur zërin e saj.
“Nëse njerëzit ecin në rrugë, nëse dikush bën diçka kundër shtetit, ata do të kërcejnë mbi të. Kushdo që ka jetuar gjatë luftës dëshiron që këto ditë të kalojnë”, shton ajo.
Qyteti i Terrassa-s, një qendër e prodhimit të tekstileve të vjetra jashtë Barcelonës, dukej i qetë javën e kaluar, lokalet e trotuaret ishin të mbushur nga festivali vjetor i teatrit. Megjithatë, kishte një ndjenjë të një përplasjeje të afërt – ajo ishte ditë larg, dhe pastaj disa orë.
Kryebashkiaku ishte zhdukur nga sytë e publikut duke shpjeguar në një postim në Facebook se ai ishte përpjekur të qëndronte neutral në referendum.
Drejtorët e shkollave fillore kishin marrë letra duke u paralajmëruar se ata mund të përballen me akuza nëse do të hapnin dyert për votim.
Aktivistët adoleshentë, të gëzuar, plot shpresë, folën për bllokimin e forcave të sigurisë me trupat e tyre.
“Ne kemi qenë duke pritur këtë moment për 300 vjet”, tha Guillem Carbonell Vidal, 18 vjeç, i cili po studion për të qenë teknik i teatrit. Ai ishte i ngazëllyer dhe nuk kishte gjumë, duke kaluar javën e kaluar nga një takim politik në një tjetër, duke debatuar çështje të tilla si të shtypnin një monedhë të re dhe të shtetëzonin bankat.
“Unë jam 18 vjeç dhe unë do të jem në gjendje të jetoj ashtu siç dëshiroj,” tha ai.
“Ne do të jemi në gjendje të ndërtojmë një të ardhme të re. Ne duhet të ndërtojmë një shoqëri që është anti-patriarkale, ku gratë nuk duhet të vuajnë nga dhuna, të cilat gjithsesi janë krijuar nga burrat dhe ku klasa punëtore ka fuqi “, thotë ai.
Sondazhet e opinionit tregojnë se rreth gjysma e popullsisë së Katalonjas prej 7.5 milionë banorësh mbështesin largimin nga Spanja.
Por partitë që fituan shumicën në 2015 në rajon duket se kanë krijuar shumë iluzione.
Zafra, një pastruese në pension që ka jetuar në Katalonje që nga viti 1974, thotë se “ata u kanë premtuar një Katalonjanë plot me lule, ku njerëzit e lumtur shkojnë në kishë të dielën. Kjo është një gënjeshtër. ”
Njerëzit e tjerë në zonën e lagjes Zafras, mendonin se largimi nga Spanja do të çonte në kolaps ekonomik.
Eva Álvarez, familja e të cilës ka në pronësi një lokal, tha se ajo kishte nevojë për të siguruar djalin e saj 12-vjeçar se nëse Katalonia bëhet e pavarur, ata nuk do të duhet të largohen.
“Nacionalizmi është një lloj racizmi”, tha Zafra.
Përgatiti: Gjergji Koja – /tesheshi.com/
