Ndërsa fluksi i refugjatëve që mbërritën në Gjermani vitin e kaluar, është reduktuar, akademikët kanë nisur të shqyrtojnë sfidat që kriza e emigrantëve përbën për identitetin gjerman. Shkencëtarët socialë po marrin në konsideratë sjelljet e publikut. Për shembull, pas sulmeve të dimrit të kaluar në Këln, shumë nga zhurma e krijuar erdhi nga frika gjermane për sjelljen seksuale të emigrantëve nga Lindja e Mesme.
Kërkimet nga Marc Helbling, sociology në Bamberg sugjeruan se besimi se shumë emigrantë janë seksualisht të rrëzikshëm është përqëndruar midis burrave dhe grave gjermane që janë “seksistë mirëdashës” – apo ata që i shohin gratë si gjini më e dobët në nevojë për mbrojtje mashkullore. Kjo pikëpamje është e zakonshme më shumë mes të djathtëve sesa mes të majtëve.
Sociologë të tjerë po marrin në shqyrtim më thellësisht sesi kriza e emigrantëve ka ndikuar në psikikën e kombit. Matthias Wellershoff, psikanalist në Këln, ka vënë re se kriza formëson sfondin emocional që reflektohet në ankesat e pacientëve të tij. Titujt e parë të gazetave gjatë krizës reflektuan vetëm reagimet më ekstreme: “kulturën euforike të mikpritjes” mes disa gjermanëve dhe reagimin ksenofob të të tjerëve. Por duke gjykuar nga sa thonë gjermanët ndërsa ndodhen në kolltukun e psikanalistit, pjesë e madhe e tyre ndjehen më të prekshëm dhe të përfshirë nga konflikti.
Shumë prej tyre, thotë Wellershoff, duket se ndjejnë një lloj zilie jo logjike. Për ta, emigrantët janë “njerëz aktivë, kurajozë, ata që aventurojnë përtej horizontit”, thotë ai.
“Ne, apo 99 për qind nga ne, nuk janë kurajozë apo aktivë”. Pjesa më e madhe e gjermanëve i nënshtrohen me përkushtim rutinës së tyre të përditshme në një ekonomi efikase por tepër të ngarkuar me rregulla, duke bërë atë që pritet prej tyre sesa atë që ata dëshirojnë të bëjnë. Ata, gjithashtu, shpesh ndjejnë nevojën për t’u arratisur”.
Në të vërtetë, sikundër emigrantët, gjermanët shpesh përpiqen të arratisen duke u drejtuar për në plazhet greke. Sigurisht, gjermanët eksperienca e gjermanëve në paketat turistike në këto plazhe është shumë e ndryshme nga ajo e sirianëve në varkat e mbingarkuara që mezi ia dalin të arrijnë në breg. Refugjatët përballen me rrezik vdekjeprurës dhe me një të ardhme të pasigurtë. Gjermanët janë refugjatë të përkohshëm nga një jetë me siguri material e politike që i bën të ndjehen si të mbyllur në shishe dhe të depresuar. Shumë gjermanë do të donin të ndryshonin jetët e tyre, por nuk mund ta nxisin veten ta bëjnë një gjë të tillë: refugjatët e kanë bërë.
Një pjesë e gjermanëve i shohin refugjatët si më të lirë sesa vetja e tyre, dhe ky admirim i fshehtë mund të shndërrohet në irritim apo depresion.
Individët gjermanë arrijnë t’i menaxhojnë emocione të tilla në mënyra shumë të ndryshme. Në praktikën klinike të Wellershoff, ata që nuk janë ndjerë të mirëpritur në jetën e tyre reagojnë “në mënyrë alergjike” ndaj termit “kultura e mikpritjes”. Disa bëhen ziliqarë: përse refugjatët marrin bileta autobuzi falas? Të tjerë dëshirojnë të ngrenë pengesa fizike apo metaforike dhe t’i mbajnë emigrantët larg.
Por shumë nga pacientët e Wellershoff kalojnë në përpjekje naive për të mohuar se emigrantët krijojnë probleme apo në fantazi për ndërtimin e gardheve. “Unë vetë kam të njëjtat ndjenja kur ulem në kolltukun tim pas pacientëve dhe i dëgjoj”, thotë psikanalisti.
Sikundër filozofia gjermane ka provuar që në kohën e Hegelit, në përballjen me Tjetrin, njeriu nis të njohë vetveten.
Përgatiti: Juli Prifti – /tesheshi.com/
