Një letër për të mos i marrë të mirëqëna gjërat e jetës
Sot është fundi i sheloshim për të ndjerin bashkëshortin tim – 30 ditët e para pas vdekjes. Sipas besimit hebraik kjo është një periudhë gjatë së cilës mbahet një zi e thellë për të dashurin e humbur. Pas saj rifillon jeta normale. Një nga lutjet më të bukura që kam dëgjuar është: “O Zot, mos më lejo të vdes për sa kohë që jam gjallë”. Por këtë lutje e kuptova më mirë kur humba bashkëshortin tim, Dave.
Kur ndodh një tragjedi jemi edhe para një zgjedhjeje: t`i jepesh boshllëkut të madh që ke së brendëshmi, ose të rigjesh një kuptim të ri. Këto 30 ditë kam përjetuar shumë momente boshllëku dhe e di që edhe në të ardhmen do të ndodhë një gjë e tillë. Por kur të mundem, do të doja që të zgjidhja jetën dhe kuptimin e saj. Gjatë këtyre 30 ditëve kam jetuar sa për 30 vjet e ndihem 30 vjet më e mençur.
Kam ndjerë më thellësisht kuptimin e të qenit nënë. Mësova se nuk kisha pasur kurrë një kuptim më të thellë të asaj se çfarë duhet t’u themi njerëzve që janë në nevojë. Mendoj se kam pasur një ide krejtësisht të gabuar. Dikur jam përpjekur që t’i inkurajoja njerëzit duke u thënë se gjithçka do të shkonte mirë, duke menduar se shpresa ishte gjëja për të cilën ata kishin më shumë nevojë.
Një miku im, në gradën e fundit të kancerit më tha dikur se gjëja më e keqe që mund t’i thoshte dikush ishte: ”gjithçka do të shkojë mirë”. Këtë muaj e kuptova shumë qartë se cili ishte kuptimi i kësaj. Mendoj se empatia e vërtetë nuk është që t`i thuash tjetrit se “gjithçka do të shkojë mirë”, por ta pranosh se gjërat vërtetë nuk janë mirë. Kur njerëzit më thonë: ”Ti dhe fëmijët do ta gjeni sërisht lumturinë”, zemra më thotë se po, kjo mund të ndodhë, por ndërkohë e di se nuk do të ndjej kurrë atë gëzimin e pastër që ndjeja dikur.
Ata që më kanë thënë se situata do të qetësohet, por nuk do të jetë kurrë si më parë, më ngushëllojnë më shumë sepse ata e njohin dhe flasin të vërtetën.
Mësova se sa e brishtë është gjithçka. Se toka mund të të shembet nën këmbë në çdo moment dhe pa asnjë paralajmërim. Gjatë 30 ditëve të fundit kam dëgjuar shumë histori të ngjashme me timen. Shumë gra që kanë humbur bashkëshorët e tyre dhe shumë gjëra të tjera veç tyre. Disa janë krejtësisht të vetme, pa mbështetje e përkrahje, me vështirësi të mëdha edhe financiare. Më duket kaq e padrejtë braktisja e këtyre grave dhe familjeve të tyre në nevojë.
Kamë mësuar të kërkoj ndihmë dhe kam mësuar se për sa ndihmë kam nevojë. Kam mësuar se të qenit elastik është diçka që mund ta fitosh. Duhet t’i përsërisësh vetes se nuk ishte faji yt dhe se kjo situatë nuk do të zgjasë pafundësisht. Për mua, rinisja e punës ishte shpëtimtare, një shans për t’u ndjerë e dobishme dhe për t’u rilidhur.
Por zbulova ndërkohë se këto lidhje kishin ndryshuar. Shumë nga bashkëpunëtorët e mi kishin një frikë në vështrimet e tyre teksa më shinin. E ndjeja se donin të më ndihmonin, por nuk dinin se si. Vendosa që për të ndrequr marrëdhënien me kolegët e mi duhet që t’i lija të hynin në dhimbjen time. Dhe kjo do të thoshte që të isha më e hapur dhe të shfaqja gjithë brishtësinë time. Kolegëve më të afërt u thashë se mund të më pyesnin për çdo gjë. Por njëherazi e di se ka disa momente kur nuk dua askënd rreth meje.
Kam mësuar mirënjohjen e vërtetë ndaj gjërave të cilat i merrja si të mirëqena. Me zemrën e thyer i shoh çdo ditë fëmijët e mi dhe falenderoj Zotin që janë gjallë. Vlerësoj çdo buzëqeshje, çdo përqafim. Nuk e marr të mirëqenë ditën. I jam plotësisht mirënjohëse të gjithë atyre që më kanë shprehur simpatinë: familjes sime dhe miqve. Në momente të vështira, kur më ngërthen boshllëku, kur muajt dhe vitet të shtrihen para meje të pafund vetëm fyryrat e tyre do të më nxjerrin nga izolimi.
Unë gjithmonë do të zgjedh jetën edhe pse është shumë e vështirë. Siç thotë edhe Bono i U2 “Nuk ka fund për dëshpërimin…sikurse nuk ka fund për dashurinë”.
Marrë me shkurtime. Përgatiti Dori Daka – tesheshi.com
