Nga Roberto Gotta, Il Foglio
Faza e grupeve e Kampionatit Evropian të Futbollit, ishte një sukses i madh. Ose pak a shum këto ditë i tillë. Sepse ngjarjet në fushë, shumë emocionuese, siç ishin për shembull minutat shtesë të ndeshjes Turqi-Çeki, ku goli i futbollistit turk Tosun në stadiumin e Hamburgut shkaktoi festime të mëdha brenda dhe një vargan të gjatë makinash në qytet, ku jetojnë 44 mijë turq, kontrastonin jo pak me ato që janë përjetuar nga tifozë të tjerë, që e kanë ndjekur fazën e parë të këtyre finaleve, duke lëvizur midis ndenjësve në stadium vetëm për të hequr disi mërzinë.
Jashtë Gjermanisë, dhe veçanërisht në Angli, logjistika është kritikuar shumë, me një vëmendje më të madhe ndaj konglomeratit të Ruhr, katërkëndëshit Këln-Dortmund-Gelsenkirshen-Dyseldorf që priti 14 nga 36 ndeshjet, me 18 ekipe kombëtare.
Një mbipopullim që shkaktoi shqetësime të konsiderueshme, trena të tejmbushur, linja të pezulluara apo edhe rreziqe të mundshme të rendit publik, nxitur edhe nga fakti se shumë tifozë u kthyen brenda ditës në vendet nga vinin, dhe që nuk ishin lehtësisht të kontrollueshëm.
Asnjë komb evropian nuk kufizohet me më shumë vende se Gjermania, nëntë të tilla, dhe nga ato vetëm Luksemburgu nuk përfaqësohet në këtë turne. Ndaj në çdo pikë kryesore kishte dyndje masive, të përqendruara në harkun kohor të disa orësh. Megjithatë, kjo ishte e parashikueshme dhe në katërkëndëshin e sipërpërmendur, grumbullimi masiv ishte i problematik për disa ditë.
Situata u përkeqësua nga sinjalistika jo e plotë, gjë që është befasuese. Sepse përvoja e Kupës së Botës në vitin 2006, e përjetuar nga unë një profesionist i lirë që lëviz me mjetet e transportit publik, ishte padyshim më e bukur.
Ndërkohë këtë herë, u detyrova disa herë të thërrisja stjuardët për të pyetur se ku ndodhej një sektor i caktuar, shenjat e të cilit ishin zhdukur papritur. Mund të duket absurde, duke pasur parasysh cilësinë që mund të shihet përmes pamjeve televizive.
Por në fund të fundit, shumë stadiume gjermane janë tashmë në fund të jetës së tyre. Krahasuar me vitin 2006, madhështia e “ËestfalenStadion” në Dortmund, në të cilën çdo tifoz futbolli duhet të shkojë dhe të ndjekë një ndeshje të paktën një herë në jetë, meremetimi i strukturave të dëmtuara, nuk mund të shmangë problemet logjistike.
Në disa stadiume, ato ishte një pasojë indirekte e politikës së lavdërueshme të organizatës
për të organizuar një kampionat evropian sa më ekologjik. Megjithatë, për shumë njerëz ky objektiv u arrit në kurriz të komoditetit. Për shembull, në Hamburg u vendos që të mos përdoreshin autobusët e transportit që zakonisht i çojnë tifozët e ekipit të qytetit HSV në destinacionin e tyre nga stacioni i metrosë Stellingen, një nga të dy linjat që i shërben enkas stadiumit.
Por kjo nënkuptonte një ecje në këmbë për 1.6 km për cilindo që nuk ishte person VIP. Dhe nëse shumica dërrmuese e tifozëve dhe profesionistëve mund ta përballonin këtë shëtitje, pamë gjithashtu disa të moshuar që e patën jo pak të vështirë në një buzëmbrëmje me një vapë mbytëse.
Për me tepër barrierat metalike që mbyllnin rrugët që të çojnë drejt stadiumeve, mbajnë larg edhe shoferët e taksive dhe shoferët, të cilët janë detyruar t’i zbresin klientët në distanca jo gjithmonë të përshtatshme. Këto ditë është folur shumë për fansat, por gjithmonë sipas stereotipeve që janë të lumtur t’i promovojnë si mediat ashtu edhe vetë tifozët, që tanimë janë futur në kallëpe të paracaktuara, qofshin të vërteta apo të rreme:skocezët (që megjithatë ishin një tifozeri e shkëlqyer) e gëzuar dhe të zhurmshëm, anglezët, gjithmonë në prag të shkaktimit të rrëmujës.
Apo zviceranët e çuditshëm me një këmborë lopësh gjithmonë pranë, holandezët pa një identitet vetjak, pasi janë shkrirë në një “det” portokalli e kështu me radhë. Kategorizime shpirtërore shumë të dobishme në nivele të shumëfishta.
Të drejtuara nga të ashtuquajturat Fan Zone, ata mund të mbahen nën kontroll, dhe të drejtohen drejt kioskave të sponsorëve. Ndërkohë ofrojnë lehtë shfaqje për mediat televizive. Mjafton t’i filmoni ata dhe bëjnë gjithçka.
Në fund, problemet e vetme ishin në një përleshje mes 2 tifozerive në Gelsenkirshen, dhe ai episod i çuditshëm në Hamburg, me një djalë që mbante në duart një sëpatë akulli dhe një motolov, që u neutralizua menjëherë nga policia. E gjithë-pranishme, me uniformë dhe me rroba civile. Kjo shpjegon edhe mungesën e trazirave reale.
