Nga Gideon Levy
Me një shpejtësi marramendëse, izraelitët po hyjnë në një realitet të njohur për çdo fëmijë palestinez…
Edhe termat janë huazuar nga fjalori i okupimit: Izraeli përgatitet për bllokadë, ushtria administron hotelet, telefonat Shin Bet, postblloqet e policisë kufitare. Nuk është rastësi që Amos Harel, një analist ushtarak në Haaretz, ishte ngarkuar me detyrën e monitorimit të epidemisë së koronavirusit. Dita e dytë: Tel Avivi do të ngjasojë me Jenini-n dhe Izraeli me Rripin e Gazës. Çfarë është atje rutina e jetës, këtu do të bëhet një distrofi e tmerrshme.
Dallimi është se ky është fundi i botës për ne, dhe për ta versioni më i lehtë i bllokadës, pavarësisht tmerreve të epidemisë që kërcënon të gjithë. Ngjashmëritë e bllokadës për shkak të epidemisë, me okupimin, janë vërtet të mëdha. Së pari, vetë situata e bllokimit. Kufijtë janë të mbyllur, askush nuk largohet nga vendi dhe askush nuk futet në të. Në Gaza, për katërmbëdhjetë vitet e fundit, ajo ka qenë e pandërprerë. Të rinjtë nuk kanë parë një aeroplan pasagjerësh atje, madje as në qiell, dhe shumë të rritur nuk kanë qenë kurrë në një terminal aeroporti, e lëre më me pushime jashtë vendit. Për izraelitët, jeta pa Aeroportin Ben Gurion është e padurueshme. Banorët e Gazës nuk e dinë as se si është të udhëtosh jashtë vendit. Ku është, si duket?
Së shpejti Pesah dhe fëmijët dhe prindërit do të zhgënjehen: do të jetë një festë pa turne, pa qendër tregtare, pa anije lundrimi, pa shkuar në Disneyland, pa pazar në dyqane pa taksa. Në Gaza, ata nuk e dinë kuptimin e këtyre fjalëve. Imagjinoni një shtetrrethim që zgjat me muaj me radhë si Intifada. Imagjinoni një shtetrrethimi me më shumë fëmijë dhe më pak strehim. Imagjinoni një shtetrrethimi me tanke të urrejtjes në rrugë.
Imagjinoni policinë kufitare duke patrulluar rrugët, duke kontrolluar dokumentet dhe duke vendosur pikat e kontrollit. Në Izrael, ata do të veprojnë si “motra të mëshirshme” në krahasim me sjelljen barbare në territoret e okupuara. Edhe kështu do të jetë e vështirë për ne ta durojmë
Do të ndiejmë gjithashtu shijen e kohës së humbur, kohën palestineze. Palestinezët janë duke lënë shtëpitë e tyre dhe nuk e dinë kur do të arrijnë në destinacionin e tyre. Ata studiojnë dhe nuk e dinë kur universiteti i tyre do të mbyllet dhe për sa kohë. Ata përpiqen të shkojnë në punë dhe pse dështojnë.
Dhe situata ekonomike do të bëhet si e tyre. Tashmë janë pushuar njëqind mijë njerëz, të cilët kanë humbur punën e tyre, bizneset e tyre, botën e tyre. Të paktën për një moment ata do të duket se nuk kanë të ardhme, të humbasin të tashmen, të bien në humnerë. Si do t’i paguajnë faturat dhe do t’i ushqejnë fëmijët? Nën okupim, e gjithë kjo është një rutinë e përditshme. Ky është një realitet në të cilin palestinezët kanë jetuar për dekada të tëra. Ulur duarkryq në shtëpi, duke tundur kokën kundër një muri – kështu jetohet në territoret e okupuara.
Sigurisht, ekziston një ndryshim: Edhe në kulmin e epidemisë, izraelitët nuk do të poshtërohen ose rrihen para fëmijëve të tyre ose prindërve. Askush nuk do të hyjë në shtëpitë e tyre çdo natë për shkak të raporteve false të ndjekura nga kërkime brutale, askush nuk do t’i rrëmbejë ata nga shtrati. Edhe në dystopinë më të dobët, nuk ka snajper që të gjuajë gjunjët e protestuesve. Shtëpitë tona nuk do të bombardohen dhe fushat tona nuk do të spërkaten me pesticide. E kjo është ëndrra e çdo palestinezi, vizioni i tyre për një jetë më të mirë. /tesheshi.com/
