Një skenë që do t’i kishte dhënë Donald Trumpit takikardi në zemër, është ajo ku 200 trupa flamurmbajtës meksikanë shkelën kufirin amerikan në pikën e Laredo, Teksas, pikërisht 10 vjet më parë dhe avancuan pa hasur kundërshtim, deri në rrugën magjistrale 35 në San Antonio.
Kjo ishte hera e parë që një ushtri meksikane kishte marshuar në San Antonio, që nga viti 1836, kur gjenerali Santa Ana masakroi luftëtarët indipendentistë të Teksasit në Alamo.
Këtë herë, ushtarët meksikane ishin në një mision humanitar për të ushqyer dhjetëra mijëra amerikanë të mbetur pastrehë dhe të uritur si pasojë e Uraganit “Katrina”.
Pasi ngritën kampin në një ish-bazë të forcave ajrore, jashtë San Antonios, ata shpërndanë ujë të pijshëm, furnizime mjekësore dhe 7.000 vakte ushqim të ngrohtë në ditë, për tre javë rresht.
Ndoshta nuk do t’ju tingëllojë si diçka meksikane, pasi kohët e fundit në SHBA flitet më shumë për ata që dërgojnë përdhunues e kriminelë përgjatë kufirit, por duhet ta merrni në konsideratë këtë gjest humanitar të fqinjit tonë jugor kur ndodhi tragjedia natyrore e 10 viteve më parë.
Isha duke shërbyer si numri dy i ambasadës së SHBA në Qytetin Meksiko në gusht të vitit 2005, kur Uragani Katrina u përplas fuqishëm në Bregun e Gjirit.
Kjo stuhi nuk paraqiste asnjë rrezik në Meksikë, dhe ne ndiqnim ngjarjet si shumica e amerikanëve që jetojmë jashtë, të tmerruar, por në një distancë.
Por meksikanët nuk i ndoqën në distancë. Ata po shikonin të njëjtat skena të kufomave lundruese dhe përpjekjet e dështuara për të ndërhyrë në New Orleans.
Ministria e Jashtme e Meksikës, përkatësisht zyrtarë të lartë të saj u lidhën me mua në telefon dhe më thonë se ushtria meksikane dispononte dy kuzhina fushore që mund të ushqenin të dëmtuarit nga stuhia që ishte afruar në Teksas, ndërkohë që Marina zotëronte dy anije që mund të ndihmonte për pastrimin në New Orleans.
Unë i thashë zyrtarit të kontaktit, që oferta ishte shumë bujare, dhe i vura në dukje se shumë vende kanë ofruar ndihmë, duke shtuar se Departamenti i Shtetit dhe Agjencia e Menaxhimit të Emergjencave Federale do të vendosë për ofertën e Meksikës për të ndihmuar.
Ai ma ktheu se ishte tepër vonë për të pritur përgjigjet burokratike. Karvani kishte lënë tashmë Qytetin Meksiko dhe ishte pranë kufirit, ndërkohë dhe anijet ishin të gatshëm për tu nisur nga Veracruz.
E solla këtë në kontekst, pasi Shteteve të Bashkuara i pëlqen të mendojë për veten si vend që ndihmon të tjerët, ashtu siç kishim vepruar kur qytetin e Meksikos kur u godit nga një tërmet shkatërrues në vitin 1985.
Por, pak kishin parashikuar mundësinë se Meksika do të vijë një ditë e të na ndihmojë.
48 orët e ardhshme pas telefonatës ishin një vrapim i çmendur për të arritur në Uashington që të merrja përgjigjen “Po” dhe për të arritur që të pranoja hyrjen e më shumë se 200 personel ushtarak pa pasaporta dhe viza, dhe duke pasur parasysh se ushtria meksikane, tradicionalisht një nga elementët më nacionaliste dhe anti-amerikane në qeverinë meksikane, ishte duke bërë një gjest të jashtëzakonshëm.
Funksionoi. Karvani me 45 automjete kaloi kufirin në Laredo në të gdhirë të 8 shtatorit dhe arriti në San Antonio, pak më vonë po atë ditë. i vetmi problem është se MInistria e Bujqësisë së SHBA-së nuk do të lejonte meksikanët për të shërbyer nga mishi i viçit që kishin sjellë me vete, sepse ata nuk mund të provonin që ishte therur në një vend ku nuk kishte lopë të çmëndura.
Këmbëngulës, meksikanët e blenë mishin në zonat përreth. Në kohën kur misioni i tyre në San Antonio përfundoi, më 25 shtator, meksikanët kishte shërbyer 170.000 vakte, ndihmuan në shpërndarjen e më shumë se 184,000 ton furnizimeve dhe zhvilluan më shumë se 500 vizita mjekësore.
Detarët meksikane ndihmuan edhe në pastrimin degëve të lumit Misisipi, madje gjatë misionit dolën në një foto me Presidentin George W. Bush, i cili i falënderoi ata për ndihmën.
Askush nuk ishte më i befasuar nga ky mision humanitar se vetë ushtarakë meksikanë. Ndoshta nga shfaqja e papritur e kompetencës dhe dhembshurisë, madje edhe për një fqinj normalisht krenarë verior, ushtria meksikane u bë shumë më pak e ndrojtur, dhe më e gatshme për të bashkëpunuar me homologen e saj të SHBA.
Fatkeqësitë si uragani Katrina, apo spektakli politik në SHBA për zgjedhjet presidenciale, nxjerrin në sipërfaqe karakterin e vërtetë të lojtarëve. Meksikanët dëshmuan se ata ishin fqinj që ne mund t’i llogarisim.
Mund të spekulojmë se Trump do t’i kishte trajtuar meksikanët si pushtues nëse do të kishte qenë president?!
A do t’i cilësonte ushtarët pa viza si klandestinë?
A do të dërgonte pajisje anti-përdhunim në spitalin e San Antonios?
Ne duhet t’i përgjigjemi këtyre pyetjeve së shpejti. Pasi stina e uraganeve vjen sërish. Dhe ju asnjëherë s’e dini kur do të keni nevojë për një fqinj miqësor dhe një vakt të ngrohtë…
*Stephen R. Kelly, një ish-diplomat amerikan, i cili ka shërbyer në Meksikë nga viti 2004 deri në vitin 2006, jep mësim në Shkollën e Administratës Publike në Duke University.
Marrë nga Washington Post
/tesheshi.com/
Përgatiti: Y P
