Ka diçka të pashpjegueshme sa herë që ndjek edicionet e lajmeve apo bombardimet me “breaking news” të dhjetra portaleve lidhur me atë që ndodh, por mbi të gjitha lidhur me jetën politike shqiptare. Diçka që përsëritet pafundësisht me të njëjtin intensitet, kur shikon apo informohesh mbi ecurinë e përditshmërisë tonë. Kjo diçka e pashpjegueshme, që shpërndahet në formën e një gjendjeje emocionale aspak të këndshme, vërtitet duke turbulluar, si sëmundje kronike, mendjen e secilit. Mjafton të heqësh fare zërin e televizorit dhe shikon se si gjatë një seance parlamentare ushtria e duarve dhe kokave që përpëliten me njëra-tjetrën ndërtojnë atë “metafizikën” e tyre të komunikimit që flet pa zë por dhunshëm.
Gjendje aspak e këndshme që buron nga statusi i të qënurit i përdhunuar vazhdimisht nga vetvetja. Them nga vetvetja, se teatri i duarve dhe këmbëve e kokave që përpëliten, janë produkt i secilit prej nesh me anë të pohimit apo votës, me anë të interesit, për të mos thënë që janë projeksioni që ne kemi për veten në rast se do të vinim ndonjëherë në pushtet. Kjo gjendje e pakëndshme me vetveten, teksa përballesh më këtë “metafizikë” komunikimi, është tashmë jo një ndjesi, por një gjendje e përhershme shpirtërore që na gërryen dhe na kalb së brendshmi.
E gjthë kjo sa thamë, vjen nga një soj lufte ku vetja refuzon realitetin, e në të njëjtën kohë është e paaftë për ta ndryshuar atë. Është pikërisht këtu ku fillon përplasja e brendshme e cila transformohet në këtë gjendjen e pakëndshme, sepse e mundshmja perfekte, e cila sorollatet në vetëdijen tonë, nuk zbret dot në realen dhe realja e cila nuk ngrihet dot në të mundshmen perfekte të të bërit të gjërave. Kjo përplasje mes dëshirave dhe pamundësive, kthehet në handicap, në një lloj paaftësie e dorëzimi pa kushte ndaj vetes, ku projeksioni i saj na shfaqet në ekranet e televizioneve apo në kuadratet e vogla të smartfonëve në formatet më të dhunshme dhe shpërdoruese.
Një luftë mes duarsh e kokash që përpëliten sa herë që politikanët tanë nuk kanë zë. Ajo që të shqetëson më shumë, nuk është ajo çfarë ata flasin, por ajo çka ata mendojnë. Nuk është shqetësuese beteja e gjymtyrëve, por beteja e heshtjes që ata ndërtojnë. Zhvlerësimi i fjalës i ka dhënë akoma më shumë kuptim asaj gjendjes tonë aspak të këndshme.
Çdo të enjte mjafton të heqësh zërin e televizorit dhe arrin të kuptosh realisht se çfarë po ndodh. Fjala është një maskë e cila përdoret mjeshtërisht për të ndërtuar buste prej kartoni politikanësh dhe për të zgjatur agoninë e hipnozës elektorale. Sepse fjala nuk është më, ajo nuk ndjell asnjëfarë kuptimi dhe nuk shkakton ndryshim. Për të kuptuar se kush është i korruptuar mjafton të heqësh zërin e televizorit, për të parë se kush është trafikant dhe cili kriminel, mjafton të heqësh zërin e televizorit, për ta parë realisht se kush e ka shkatërruar këtë vend në mënyre konstante, mjafton të heqësh zërin e televizorit.
Fjala nuk ka më kuptim. /tesheshi.com/
