Ngjarja në vetvete ishte e thjeshtë. Por në fakt, ajo shëmbëlleu e komplikuar. Kjo, sepse është tipar i kohëve tona, i kohëve përtej normales, që gjërat e thjeshta të trajtohen si të komplikuara, dhe ato të komplikuarat të trajtohen si ngjarje të thjeshta, mundësisht bardh e zi me një domethënie të vetme. Një person i veshur me uniformën e një shteti tjetër fqinj merr armën dhe fillon të qëllojë poshtë e përpjetë në një fshat të territorit shqiptar. Ky person, qëlloi që të jete shtetas minoritar grek. Narrativa e ngjarjeS dihet tashmë prej të gjithëve. Ndodhi ajo që pritej të ndodhte kur një person i armatosur, pasi ka qëlluar mbi policinë lokale, vritet nga njësitë speciale të saj pasi refuzon të negociojë të dorezohet. Më thjeshtë se kaq nuk ka ku të vejë.
Është një skenar tipik i një akti terrorist i ndërmarrë nga një individ ndaj një komuniteti dhe ndaj strukturave të një shteti ku ai bën pjesë. Bile, kostumi i terroristit në këtë rast, i shkon më së miri, për shkak se thelbi i një akti terrorist është frikësimi i anëtarëve të një shoqërie përmes metodave të cilat mbjellin terror tek ata. Këtë term, nëse nuk e keni harruar, e kemi hasur të përdorur rëndom nëpër media gjatë pak vitesh, kur individë apo grupe të caktuara që pretendonin të ishin brenda një besimi, bënin kërdinë nëpër Evropë duke mbjellur terror mbi popullatën dhe organet ligjzbatuese të atyre vendeve. E bukura është se narrativa e terrorizmit dhe e terroristit, duket se pafajësisht ka vetëm një formë për t’u përshtatur: ajo e individëve që vijnë nga vendet e Lindjes mundësisht edhe me ngjyre lëkure dhe me një flamur plot me simbolika. Ndërkohë që çdo formë tjetër e terrorit, vërtitet po aq pafajsisht brenda kategorive të sëmundjeve psiqike, apo klinikisht të diagnostifikueshme si çorientim.
E njëjta gjë ndodhi edhe në Bularat, një fshat shqiptar i banuar nga anëtarë të minoritetit grek. Një individ, Kacifas quhej, del fare qartë në pamjet e regjistruara me smartfone teksa mban në dorë në pozicion luftarak një kallashnikov në mesin e fshatit, e ku pak para tij, në mes të rrugës, kalon një burrë me disa të mitur. Fjala terrorist u çmonuta nga fjalori mediatik për individin Kacifas. Ai u portretizua si një i mashtruar i keqpërdorur, si një njeri i cili gabimist ndodhej në kohën dhe vendin e gabuar. Nejse. Jemi mësuar me këtë formë të selektuar të terminologjisë.
Ajo që të bën përshtypje nga e gjithë situata është jo proporcionaliteti i ndjeshmërive mes palës shqiptare dhe palës greke. Nga mediatizimi i çështjes, të lihet përshtypja se më shumë janë prekur grekët për faktin se një terrorist është vrarë në një tokë të huaj, se sa shqiptarët e përdhunuar nga një i huaj në tokën e vet. Një person me uniformë të ushtrisë greke, i cili bënte thirrje haptaz për pushtimin e një toke që ai e quante jo të shqiptarëve. Pra, një ngjarje kaq e thjeshtë, me një domethënie të qartë e cila komplikohet në analizën postngjarje duke tretur kriterin e së vërtetës dhe duke luhatur ndjeshëm moralin e fabulës.
Por më tronditësja nuk është pjesa e parë e ngjarjes. Më fyese dhe përdhosëse është pjesa e dytë e këtij seriali shovinist grek. Dita e funeralit të një terroristi kthehet në një protestë të akumulimit më të madh antishqiptar, brenda territorit shqiptar nga shtetas të huaj me gjuhë e mendësi dhe nga shtetas të huaj me mendësi e jo me gjuhë. Autobuzë me ekstremistë e kthejnë një ngjarje të rëndë, në një varrim që ngjan më shumë me një “party” po aq terrosist për nga pjesmarrja, sloganet dhe pafytyrësia. Deputetë grekë, eurodeputete greke, deputetë dhe ish-ministra shqiptarë të minoritet grek në Shqipëri, së bashku me anëtarë të bandave “Mavi” dhe “Agimit të Artë”, e shndërrojnë Bularatin shqiptar, në pusetë ekstremiste dhe fondamentaliste të makinerisë shoviniste e të paturshme greke.
Për me tepër, prezenca e dy ish-ministrave shqiptarë, përfaqësues të minoritetit grek në Shqipëri, në varrimin e një terroristi, thotë shumë. Në një varrim për një ngjarje të tillë si ajo e Kacifas, mund të shkojnë vetëm ata që ndajnë të njëjtën bindje me të dhe aktin e tij. Një minoritar pushon së qenuri qytetar i republikës me të drejta të plota, në momentin kur ngrihet e qëllon me armë kundra saj. Për këtë arsye, ky nuk mund të konsiderohej një varrim normal. Për këtë arsye, shkuarja e dy ish-ministrave shqiptarë, tregon se ata ndanin dhe ndajnë të njëjtën bindje me Kacifan, pasi as përpara, as prapa varrimit nuk janë distancuar nga një akt i tillë. Ata shkuan bile edhe të lironin të arrestuarit nga policia shqiptare, të cilët gjatë varrimit hodhën parulla “të djegim qentë shqiptarë” në prezencë të tyre dhe brenda territorit shqiptar. Terroristët më të rezikshëm kanë qenë jo ata që kanë përdorur armët, por ata që pa i përdorur kurrë ato, kanë nxitur drejt tij.
Shteti shqiptar nuk duhet të mjaftohet vetëm me shpalljen “non grata” të disa ekstremistëve, ai duhet të shpallë gjithashtu ”non grata” ata politikanë shqiptarë që u bënë njësh me terroristët e “Mavit” në Bularat. Shteti shqiptar duhet të distancohet nga autoritetet lokale të cilat me shpenzimet e taksapaguesve shqiptar, paguan varrimin e një terroristi kundra po shqiptarëve dhe lejuan atë shfaqje të turpshme varrimi me pjesëmarjen jo vetëm të një prifti, por të shumë prej tyre, si për t’i dhënë edhe një status hyjnor kësaj padrejtësia ndaj nesh. /tesheshi.com/
