Ngado që të vërtitesh është e pashmangshme përplasja vizuale me tabela të projektuara në lartësi optimale, të cilat kujdesen në mënyrë të posaçme për të shpalosur në formë të përveçme copëza parajse ndërtimesh plot gjelbërim, në mesin e të cilave ngrihen të projektuara në perspektivë objekte luksoze. Këto, si për të treguar se në territore të tilla, të rrethuara me llamarina, së shpejti do të përfundojë lidhja metafizike e njeriut me baltën, për t’i lënë vend një epoke të re ambientale. Të njëpasnjëshme, të shpeshta, por edhe të larta, në dimensione shikueshmërisht të pagabueshme, i gjen këto copëza të së ardhmes që presin me padurim të implantohen në kënetën tonë urbanistike, duke ndjekur shembullin e qindra syresh që tashmë të ekzekutuara qëndrojnë të shpërpjestuara në lartësi e formë.
Teksa përplasesh vizualisht me tërë këtë zhanër emulativ ndërtesash, projekte lagjesh, rrugësh, bulevardesh, urash e mbikalimesh, ndërgjegjësohesh për një fenomen të cilin të gjithë ne e përjetojmë në formë gati instiktive. Fenomenin e të jetuarit me psikozën e realitetit të mundshëm në formën më të bukur, ideale, dhe, njëkohësisht, ecjes, shkeljes, apo edhe konsumimit të përditshmërisë konkrete mbi kaosin dhe informalitetin. Ngjan me një hipnozë kolektive, e cila ushqehet nga dëshira për një realitet ndryshe, e formësuar në kufijtë e agonisë së shpresës përmirësuese. Kemi tashmë mbi dy dekada që e ndërtojmë ditën tonë, momentet tona, bazuar në një realitet imagjinar, i cili ngrihet në territore perfeksioni të së mundshmes, në një qytet psiqik me rrugë ekzemplare, trotuare mahnitëse, me ndërtesa në harmoni dhe estetikë të admirueshme, me infrastrukturë të shndritshme, të pakomplikuar, dhe pa probleme.
E kërkojmë këtë ëndërr, e cila vërtitet çdo ditë në mendjet tona, në formën e një pyetësori mbi shkaqet se përse shtete të tjera kanë arritur ta zbresin qytetin e tyre të ëndrrave në formën materiale të prekshme e rrezatuese, e ani pse intensiteti i ndërtimeve dhe realiteteve të reja në prurje mund të jetë më i madh se te të tjerët, përsëri humnera mes qytetit tonë të ëndrrave dhe realitetit thellohet gjithnjë e më shumë. Madje edhe brenda vetë ëndrrës së të resë në ardhje shpërfaqen mospërputhje; e thënë më thjeshtë, mes tabelës së projektit dhe projektit të përfunduar ekziston tashmë një masë e pashpjegueshme dhe e koklavitur anomalie, e përfaqësuar nga një poshtërim estetik, nga një zbritje fyese e së mundshmes perfekte nga bota e ideve në një materializëm ikanik, babëzitës e utilitar.
Kënde të vjetra të emulacionit socialist, të cilat në formë të palodhur shpalosnin arritjet e mëdha në shkatërrimin estetik dhe thelbësor të realitetit, janë zëvendësuar sot me disa struktura të mëdha kuadrate me ngjyra në të cilat afishohet e bukura e cila do të zbresë tek bisha (realiteti). Pa lidhje domethënëse, organike dhe të kuptueshme, projektet e së resë së mundshme ngrihen të shpërndara shpesh kuturu, dhe në formë të frikshme shtypin të vjetrën në ikje, duke ndërtuar një të re e cila është e ikur që pa ardhur.
Në të vërtetë, e kemi tashmë një simptomë të vjetër problemin tonë me të mirën e të bukurën e mundshme dhe realitetin praktik e konkret. Fakti i turbourbanistikës është vetëm një element i andrallës tonë të madhe, e cilat vërtitet si vrimë e zezë që thith me një gamë pafundësie gravitacionale, shteruese, energjitë tona. Pamundësia jonë për ta materializuar të bukurën, të saktën, të moralshmen, efikasen, në terrenin praktik e të përditshëm, shtrihet në çdo fushë. Përpëlitja jonë mes ideales dhe praktikes, në ndryshim nga shumë vende, është tanimë një përpëlitje e cila aktualizohet në ekstremet e veta të mundshme; nuk është një përpjekje për të çuar më tej atë rrugë përmirësuese tashmë të futur në praktikë, por është përpëlitja e shkatërrimit të idesë përmes ndërtimit të vazhdueshëm të së gabuarës.
Amortizimi i shpejtë i së resë, kur ajo materializohet në rastin më të mirë, është tani një procedurë rutinë tek ne. Ndërtime të reja të çdo natyre kanë një tis vjetërsie që pa u inauguruar, kanë një amortizim moral që në fillesë, për shkak të qindra ngërçeve amorale që shoqërojnë këtu procesin e transformimit të idesë në materie. Për këtë arsye nuk lodhesh aspak për të parë një vend në të cilin e reja amortizohet nga e vjetra, duke mos kontribuar që e kundërta të ndodhë, për këtë arsye e reja është e ikur që pa ardhur, për shkak të faktit se ajo nuk është e re që në premisë. /tesheshi.com/
