Me afrimin e fundit të vitit, që mbyll mandatin e parë të së majtës në qeverisje, e që do të thotë hyrje në atë elektoral, ku pranverën e ardhshme pritet shkuarja në kutitë e votimit për të vendosur mbi pushtetin e katër viteve pasuese, opozita shqiptare krejt natyrshëm e ka rritur dozën e krijimit të një vizioni sfidues me votë ndaj qeverisjes aktuale.
Veçse, ajo që vihet re është një lloj populizmi që nuk i shkon së djathtës. Madje, madje, ka nota të forta majtiste, gjë që në fakt nuk përbën ndonjë çudi, pasi është i njohur tashmë fenomeni i një mungese të qartë të profilizimit ideologjik të dy kahjeve, ku politikat e majta apo të djathta bëhen lëmsh me njëra-tjetrën brenda forcave politike respektive. Si ilustrim i kësaj shërben fakti që kreu i PD-së, Lulzim Basha, po i mëshon akoma dhe më tepër tezës së “aleancës me popullin” si parapërgatitje për t’u ballafaquar në zgjedhjet e pranverës.
Kujtojmë që kjo lloj teze ishte ajo që konsumonte Rama gjatë opozitës së tij të dytë, sidomos pas fitores në zgjedhjet lokale të 2011-ës. Kur, edhe pse pa LSI-në në krah, të shndërruar në një armik të egër, e që cilësohej atë kohë prej tij si “patericë e Berishës”, e majta arriti të merrte shumicën e bashkive të vendit, e madje në terma jojuridikë, spekulativë, arriti ta merrte dhe Tiranën, me 10 vota plus, krejt e vetme, ndërsa dhe komunistët e Hysni Milloshit i çuan votat kah e djathta.
Pra, ishte vërtet momenti për të promovuar tezën, hem ngushëlluese, e hem frymëzuese, se “në aleancë me popullin” pushteti mund të merrej edhe pa LSI-në. Pas ripajtimit historik dhe paktit të 1 prillit, kjo tezë ra, për t’u zëvendësuar nga aritmetika e ftohtë e numrave. Por edhe pse sot është pak a shumë i njëjti kontekst, ku në popull ndihet një frymë e fortë zhgënjyese nga qeverisja e Ramës, ca teste elektorale, siç ishin dhe zgjedhjet e fundit në Dibër, kanë treguar se kur vjen fjala për votë, populli i fortdëshiruar nga opozita si aleat nuk është ende siç ajo do e dëshironte: një kamxhikues i ashpër me votë kundër qeverisjes. Jo se ende beson për diçka të mirë që mund të ndodhë, porse nuk po e merr dot nga opozita atë lloj doze dehëse për t’u karrikuar shpirtërisht, gjë që do shprehej më pas me votë të fortë plebishitare.
Ky shans vetëm njëherë i ka ardhur PD-së, në vitin 1992. Ajo po që ishte një “aleancë me popullin”, dhe arsyet dihen përse, ndërkohë që fitorja e 2005-ës ishte e gjitha aritmetike pas fenomenit LSI, edhe pse në popull mbizotëronte një frymë e fortë kundër Nanos, si model i një qeverisjeje të gërryer nga korrupsioni.
Por kohët kanë ndryshuar, dhe PD-ja tashmë vuan imazhin e rënduar të një 8-vjeçari, ku, pas tre viteve të para, çfarë erdhi më pas ishte katastrofale, sidomos në mandatin e dytë, në aleancë me LSI-në. Dhe për më tepër, prej lidershipit të saj nuk ka asnjë mea culpa, gjë që mund t’ia shtonte kuotat e besueshmërisë në publik, pasi siç është vërtetuar tashmë nga psikologjia, kërkimi i ndjesës është investimi më i mirë në kurimin e një imazhi të rrënuar. Berisha nisi të bëhej i besueshëm gjatë opozitës së pas ‘97-ës, kur aty nga vitet 2003-2004 nisi të artikulonte ndjesën për çfarë kishte ndodhur gjatë pushtetit të tij, sidomos me firmat piramidale, të cilat dhe ia bënë gropën. Ndërkohë, këtë nuk po e bën aspak tani as ai e as Basha, që për më tepër shfaqin dhe një arrogancë në të bërit opozitë, duke u shfaqur të viktimizuar me pa të drejtë, edhe nga vota e 23 qershorit. Por këto shfaqje regjistrohen në popull, përkthehen në një mendim, në një ndjesi, në një perceptim, dhe më pas në një qëndrim me votë. Dhe sado ti ta miklosh duke i kërkuar aleancë, ai nuk të qaset kur tek opozita jote sheh… thjesht padurimin për të riardhur në pushtet, dhe asgjë më tej e më tepër.
Sakaq, duhet kujtuar se teza e “aleancës me popullin” buron nga paradigma e majtë e partisë, me pasjen e rrënjëve në popull. “Shoku Shpati sa herë më thotë: ‘Në popull i kemi rrënjët o Mali!’” Është kjo batuta e një filmi, që kjo e djathtë do duhej ta eliminonte nëse do të ishte vërtet klasikisht e tillë. Nuk është në dinjitetin e saj që me teza të tilla jo thjesht ta komprometojë profilin antikomunist (meqë dhe karta e “bijve të etërve” vazhdon të mbetet në përdorim), por t’i përdorë si lajtmotiv të shkuarjes drejt zgjedhjeve, me synimin për t’i fituar ato. Ama kjo nuk do të thotë që të jepet sërish pas LSI-së, me laps e letër, për kalkulime shifrash. Ajo është në sfidën e madhe që ta riformatojë veten me themel, për të përçuar një tjetër frymë, një tjetër besueshmëri, një tjetër imazh, një tjetër profil gjithashtu, që në fakt, edhe po ta kishte kredo bazë këtë gjë, koha për ta përmbushur si mision në praktikë nuk del. Paudhësitë e panumërta të qeverisjes mund të të risjellin në pushtet, por populli e nuhat që e do për tjetër gjë atë, ndaj dhe nuk të bëhet aleat. /tesheshi.com/
