Figura e Gjergj Bojaxhiut na vjen në këto zgjedhje si një sprovë morale për atë çfarë mundemi të bëjmë me vetet tona, në mos me realitetin jashtë nesh, i cili na shfaqet si një mur që nuk i bihet dot me kokë. Nëse brenda nesh bulëzon ende ajo ndjenja e hollë dhe e fisme e të qenit diçka, jo thjesht në shijen politike, por në respektin ndaj vetes, ja pra ku na shfaqet Gjergji, si për të na thënë: vihu në provë me votë!
Dhe këtu, pra, nuk është fjala për t’i dhënë një votë Gjergjit, të cilën ai do e kishte fituar mirë e boll po qe se do e hiqte shtyllën kurrizore, siç ca të përdala që heqin diçka delikate nga organizmi për të qenë rehat në imoralitetin e tyre, por për për t’i provuar vetes atë lloj ekzigjence që e shfaqim sa herë shprehim neveri për politikën dhe personazhet e saj, ku paralelisht shfaqim edhe pezmin se nuk po kemi burra të denjë për t’u besuar punët dhe hallet.
Hajde pra, çfarë mund të thuhet për Bojaxhiun, që nuk është i aftë? Në këtë pikë, edhe Edi Rama ndoshta e qan me lot që nuk e ka tek të tijtë për punët e mëdha!
Mos është i korruptuar, apo, ndryshe, qen i lekut? Në këtë fushë ka sfiduar dhe llapaqenërinë tipike shqiptare, me aftësi të jashtëzakonshme sajesash, mjaft që të kesh një post. Për Bojaxhiun, kjo lloj “makinerie” nuk ka funksionuar asnjëherë.
Po në planin etik, mos është gojështhurur, gallataxhi pa sens, teatral i neveritshëm? Mos kur flet nuk di çfarë nxjerr nga goja? Mos bëhet dramatik kur qesh, e qesharak kur flet seriozisht?
Sigurisht që jo! Pa dyshim që nuk ka asgjë profetike tek ai, por të paktën papërsosurinë njerëzore nuk e ka në kufijtë e tragjikes.
Nëse ndokush do i zgjidhte arsimimin në Amerikë, kjo nuk vlen asgjë para një nuri të lindur të personalitetit të tij, në daç qytetar e në daç politik, që as nuk ia heq, e as nuk ia shton, shkollimi në Amerikën e largët. Aq më pak vlen kjo kur një sishok i tij, po me kartën e shkollimit në Amerikë, e ka bërë lëmsh gjithë politikën shqiptare që kur ka ardhur nga përtej Atlantikut, e veç aferave nuk i dihet ende se ç’aftësi e spikatur e ka futur në politikë, e se ç’standard për mirë ka promovuar në të për kaq vite.
Ndërsa tek Bojaxhiu nuk ka nevojë për CV-ra për ta njohur se kush është apo kush ka qenë. Ai ta lehtëson punën, e nuk të ngarkon me barrën e rëndë të të gërmuarit në skuta për t`i gjetur copëza të fshehura e me dritëhije. Mjaft të dallosh që modestinë e ka më të fuqishme se çdo atribut i tjetërllojtë e plot zhurmë që të tjerë si ai në politikë përpiqen ta afirmojnë me çdo formë e mënyrë edhe kur nuk e kanë.
Ai na e ka lehtësuar dhe betejën e ashpër me veten, nëse inati ndaj aksh partie apo kandidati do jetë cytësi kryesor për ta hedhur votën, që zakonisht vlen për të dy krahët. Jo, Gjergji të detyron të votosh me vetëdijen e qëruar nga çdo lloj ndjenje inatçore, ku ajo, vota, të përthyhet si vizion i qartë, si perspektivë pozitive, si përjetim i qashtërt se po hedh një tullë, sado që morale fillimisht, për ta kthyer kah e mbara faqen e historisë së këtij vendi.
Në finale, ka pra diçka prej respektit për veten nëse voton Gjergj Bojaxhiun! /tesheshi.com/
