Në një artikull në gazetën The Guardian, shkrimtari dhe gazetari britanik Owen Jones theksoi rëndësinë e kujtimit të mizorive që Izraeli kryen kundër palestinezëve në mënyrë që përpjekjet e tij dhe ato të kanaleve të lajmeve që e mbështesin për të larguar vëmendjen e botës prej tyre të dështojnë. Mbulimi i mediave perëndimore mbështet strategjinë e zakonshme të Izraelit për trajtimin e akuzave: së pari mohim, më pas fajësim, pastaj mashtrim dhe në fund pritje në heshtje derisa vëmendja e botës të devijohet në një çështje tjetër.
Autori i artikullit tha se nëse Hamasi do të kishte bërë vetëm një pjesë të vogël të asaj që Izraeli po bën që nga 7 tetori, kanalet perëndimore të lajmeve do ta kishin përsëritur atë për audiencën e tyre pa pushim. Tek e fundit atë bënë pak pas 7 tetorit.
Jones e përshkroi mbulimin e mediave të “krimeve” izraelite si “mashtruese”, sepse ato i paraqesin ngjarjet të izoluara, pa lidhje, dhe i përcjellin ato shkurtimisht, gjë që pengon audiencën perëndimore të kuptojë të gjithë pamjen dhe ta shohë Izraelin në dritën e tij të vërtetë.
Sipas autorit, seria e “mizorive”, duke përfshirë vrasjen e vajzës Hind Rajab dhe vrasjen e gazetares Shireen Abu Akleh, përveç vrasjes së 40 mijë palestinezëve, 14 mijë prej të cilëve fëmijë, tregojnë natyrën e vërtetë të shteti izraelit, i cili, shkruan ai, është një “shtet kriminal” që nuk i interesojnë ligjet ndërkombëtare. Ai shkruan: “Nëse dyshoni për natyrën e sulmit të Izraelit në Gaza, mbani mend vajzën e vogël Hind”.
Ai vë në dukje mendimet e disave që besojnë se numri aktual i të vdekurve, duke marrë parasysh ata që kanë mbetur nën rrënoja, varion nga 92 mijë deri në 186 mijë. Ai thotë se nëse një aleat joperëndimor do të ishte përgjegjës për këtë, reagimet e botës nuk do të kufizoheshin vetëm në pranimin se kjo luftë është një nga “krimet më të tmerrshme të kohës sonë”, por do të konsiderohej “joetike” të mendohej ndryshe.
“Ka shumë prova”
Jones shton se mediat shpesh i shohin pretendimet e Izraelit si të sakta, në kontrast me dyshimet dhe kritikat e ashpra që shoqërojnë pretendimet ruse. E njëjta gjë ndodhi në nëntor të vitit të kaluar kur Izraeli sulmoi spitalin Al-Shifa në Gaza duke pretenduar se ishte një “qendër komanduese” e Hamasit. Ky pretendim mori mbulim mediatik për më shumë se një muaj, derisa The Ëashington Post pranoi dobësinë e provave për këtë pretendim.
Jones përmendi historinë e vajzës Hind si një shembull të (mos)etikës së ushtrisë izraelite. Kur Hind dhe të afërmit e saj po iknin nga veriu me makinën e kushëririt të saj, ushtria izraelite hapi zjarr ndaj familjes, duke vrarë të gjithë, përveç vajzës gjashtëvjeçare Hind. Më pas ajo vrau ata që ishin në ambulancën që erdhi për ta shpëtuar. Hind përfundimisht vdiq e vetme, e rrethuar nga trupat e familjes së saj.
Autori i artikullit tha se të gjitha provat tregojnë se ushtarakët e dinin se në makinën civile kishte fëmijë.
Në një raport të publikuar nga grupi kërkimor Forensic Architecture në bashkëpunim me Al Jazeera, thuhet se në makinë janë zbuluar 335 vrima plumbash.
Një analizë e telefonatës së vajzës Layan (e afërmja e Hindit) tregoi se 64 plumba u qëlluan në vetëm gjashtë sekonda, dhe distanca midis tankut dhe makinës u vlerësua të ishte 13 deri në 23 metra, gjë që tregon se ushtarët vranë familjen me qëllim.
Në rastin e Hindit, Izraeli ndoqi strategjinë e tij të zakonshme për të mohuar lajmet për vrasjen e saj. Ai bëri të njëjtën gjë pas vrasjes së gazetares Shireen Abu Akleh në maj 2022. Izraeli mohoi përgjegjësinë, duke fajësuar palestinezët, dhe më pas priti që interesi global të zbehej përpara se të pranonte mundësinë se ishte përgjegjës për vrasjen e Shireen, thuhet në raport.
Jones përfundon duke thënë se mbështetësit e Izraelit duhet t’i shikojnë këto fakte, t’i vlerësojnë ato dhe të kuptojnë nga këta shembuj, në dukje të izoluar, “brutalitetin” e vërtetë të veprimeve të Izraelit në Gaza.
