Me futjen e Ramës në politikë, fillimisht si kryetar i Bashkisë së Tiranës, prej tij u sajuan dhe dy festa: ajo e Pezës me 16 shtator dhe më pas Nata e Bardhë e çdo 29 nëntori. Të dyja me konotacione të majta, kur nuk arritën të jenë të të gjithëve, apo ndryshe të ngjisin tek opinoni për t’u legjitimuar si të tilla nga pjesa dominante. Një pjesë e tij, dhe jo vetëm për motive politike, nuk ia qas kurrë atyre.
Në të parën, veç veteranëve – por që shkonin në zijafetin e paradites – ishin ca të rinj në kërkim të aventurave të natës, duke ofruar mëngjesin e së nesërmes dhe bilance rrahjesh, plagosjesh e deri dhe vdekjesh nga aksidentet. Ndërsa në të dytën, meqë gjithçka zhvillohej në zemër të kryeqytetit, ngjasonte si më e emancipuar. Por sërish, një pjesë e opinionit tiranas as dje e as sot nuk ia ka ndjerë për Natën e Bardhë. Ajo ishte një gjetje vetëm për turmat e frustruara të metropolit, në të cilën e gjenin veten sidomos shtresat periferike.
Nata e Bardhë, një produkt parizien, u instalua nga Edi Rama si një shartim i nevojshëm i tij për të zbatuar planin underground të marrjes së frenave të PS-së, kur publikisht si kryetar bashkie nuk e pranonte hyrjen në politikë. U skicua si hyrje e publikut në institucione dhe në kulturë, por që përfundoi në shfrenim non stop në lokalet e natës.
“Nuite Blanche” është një veprimtari e marrë si model nga Parisi, ku për një natë thirreshin turistët e të ardhurit të shikonin Leuvre-n edhe para orës 24.00 apo edhe muze e salla operash.
Por në Tiranë, Rama yshti që të ndizen ca zjarre partizane te Parku Rinia – si pjesë e dekorit festiv – duke ftuar të gjithë, me kuç e me maç që të bënin piknik kolektiv në bulevardin “Dëshmorët e Kombit”.
Nata e Bardhë u kthye një festë më shumë komerciale, një lloj dublimi të vitit të ri ku pub-et dhe lokalet e natës i kripën çmimet aq shumë sa një vend në tavolinë pa konsumuar gjë kushton deri në 10 mijë lekë të rinj.
Nata e Bardhë pati disa faza: të parën nga viti 2004-2008, që kishte pjesën më entuziaste të saj, ku bashkia gjente një këngëtar të njohur shfaqej në sheshin “Skënderbej” ku për 5 minuta performancë harxhoheshin miliona lekë që fare mirë mund te kishin shkuar në ndonjë zë më emergjent. Pas 2008-s pati një vakësi si pasojë e mungesës së buxhetit, për të ardhur më pas në 2011-n që bashkinë e Tiranës e mori Lulzim Basha.
Aq shumë kishte mbetur tek koka e publikut koncepti “Natë e Bardhë”, sa edhe kryebashkiau i djathtë nuk “ia mbajti” ta zhdukte nga qarkullimi përveç vitit të parë. Në vitin e dytë, pra në 2012-n, Basha e transferoi Natën e Bardhë më 28 nëntor. E mbushi pedonalen me kioskat e qofteve që piqeshin në të mardhën natë.
Një vit më pas Edi Rama merr qeverinë dhe një nga vizatimet e para që bëri në zyrën e kryeministrit ishte edhe skica e Natës së Bardhë si rikthim, kësaj here jo e organizuar nga bashkia por nga qeveria.
Basha që ishte në vitin e fundit kishte marrë pamjen e njeriut të zemëruar dhe nuk i shkonin festat, kështu që pas 2015-ës ishte Erion Veliaj që mori trashëgiminë e Edi Ramës me të gjitha ornamentet dhe doket allasoj. /tesheshi.com/
