Ndërsa kancelarja gjermane, Angela Merkel përballet me një stuhi politike nga ana e opozitës në lidhje me vendimin e saj të guximshëm për të mirëpritur me qindra mijë refugjatë nga Siria e gjetkë, ajo ka nevojë për aleatë, të tillë si Martin Patzelt.
Një deputet i thjeshtë në parlamentin gjerman, Bundestag, Patzelt beson kaq fuqishëm se “të drejtat e njeriut janë universale” saqë ai mori dy refugjatë nga Eritrea në shtëpinë e tij në Frankfurt an der Oder, një qytet i vogël pranë kufirit polak. Admirues i papa Franceskut, të cilin e thërret miku im, Patzelt i takoi refugjatët në kishë dhe shpresoi se nisma e tij do të ndihmonte në largimin e polarizimit dhe armiqësisë ndaj refugjatëve.
Sikundër Merkel, kolegu kristiandemokrat, Patzelt u rrit nën regjimin komunist në Gjermaninë Lindore dhe për këtë arsye, ndoshta, ai ndan me të të njëjtin instikt për të drejtat e njeriut. Por, edhe pse një admirues i kancelares dhe motos së saj, “Mund t’ia dalim”, edhe Patzelt tashmë mendon se ajo duhet të adresojë probleme të mëdha praktike që ka krijuar politika e saj.
“Merkel nuk duhet të thojë vetëm “po, ne mundemi”, vë në dukje ai, “Ajo duhet të thojë gjithashtu çfarë, kur dhe ku”.
Papritur, liderja demokratike më e qëndrueshme në Europë përballet me krizën më serioze politike të dhjetëvjeçarit të saj në detyrë. Me hapjen e kufijve për atë që një zyrtar gjerman e përcaktoi si “marshim biblik” të refugjatëve, Merkel ka krijuar edhe një seri paradoksesh.
Nga njëra anë, gjermanët janë thellësisht krenarë për përgjigjen e tyre ndaj emigrantëve kur me dhjetëra e mijëra u mobilizuan për t’i mirëpritur ata në stacionet e trenave, shkolla e palestra e madje, edhe godina të pabanuara. Shteti dhe qeverisja lokale e mbajtën këtë barrë të madhe.
Por, shkëndijat e fillimit të kësaj krenarie kombëtare tashmë po errësohen nga dyshimet dhe, në disa raste, edhe nga zemërimi. Problem më imediat për Merkel është ai që identifikohet nga Patzelt: së fundmi, më shumë se 1 milionë refugjatë është shifra që pritet të përmbyllë vitin në Gjermani, popullsia e së cilës është gati 82 milionë banorë.
Edhe simpatizantët e Merkel vrasin mendjen nëse vendi do të jetë në gjendje të absorbojë kaq shumë njerëz si dhe për mundësinë e strukturave administrative, të ndërtuara me shpejtësi e detyrim, për të përballuar ardhjet e reja.
Problemi i saj politik është brenda për brenda partisë, Unionit Kristian-Demokratik dhe sidomos me partnerët bavarazë më konservatorë, CSU-në.
Kryeministri i Bavarisë, Horst Seehofer, e vuri Merkelin përballë përgjegjësisë kur ajo mori pjesë në konferencën partiake të CSU-së, muajin që kaloi. Ai e cilësoi politikën e Merkelit për refugjatët si “gabim” dhe apeloi për restaurimin e sundimit të ligjit duke folur edhe për “krizë ekzistenciale për koalicionin CDU-CSU”.
Norbert Röttgen, kristiandemokrati që kryeson Komitetin e Çështjeve të Jashtme të Bundestagut, tha në një intervistë se Merkel “shihet nga një pjesë e madhe si përfaqësimi i një politike të gabuar” dhe që “CDU është në një rrezik të vërtetë të humbjes së një të tretës së votuesve”.
Röttgen dhe politikanë të tjerë të CDU-së i tremben dezertimeve drejt partisë së krahut të djathtë, Alternativa për Gjermaninë, e cila, sikundër edhe parti të krahasueshme me të në Francë e Britani, është pozicionuar fuqishëm kundër refugjatëve. Në një konventë të fundit të kësaj partie, bashkëkryetari i saj, Frauke Petry e talli kancelaren duke sjellë sloganin e saj. “Merkel, largohu! Ti mund t’ia dalësh”, tha ai. Politikanët e CDU-së do të vëzhgojnë nga afër rezultatet e zgjedhjeve në tre shtete marsin e ardhshëm për të parë nëse Alternativa për Gjermaninë do të rrisë mbështetjen në dy shifra.
Por Merkel ka arritur të mbijetojë kaq gjatë për një arsye. Ajo po përshtatet me realitetet e reja politike, dhe një marrëveshje të re të Bashkimit Europian që ofron 3.2 miliardë dollarë ndihmë Turqisë për të strehuar refugjatët, që mund të ngadalësojë fluksin në Gjermani. Pa u zmbrapsur nga politika e saj e dyerve të hapura, Merkel ka vënë në dukje limitet.
Për më shumë, nuk ka asnjë zëvendësues të dallueshëm për Merkelin brenda partisë dhe qasja e saj ka një mbështetje të fortë nga e majta e qendrës, socialdemokratët, pjesë e koalicionit të madh qeverisës si dhe nga të Gjelbrit në opozitë. “Duket se Merkel po merr më shumë mbështetje për politikën e saj të refugjatëve nga të Gjelbrit sesa nga partia e vet”, thotë Johannes Grün, këshilltar i lartë i partisë ambjentaliste në parlament.
Kjo pikë vihet në dukje edhe nga Stefan Liebich, parlamentar i partisë së Majtë që gjithashtu, mbështet Merkelin për refugjatët. “Eshtë një situatë vërtet e çuditshme”, thotë ai, “Angela Merkel po na habit të gjithëve”.
Të vësh bast kundër Merkelit rrallë të nxjerr fitues. Por, kundërshtia e ngritur nga kriza e refugjatëve mund të lërë shenja afatgjata në politikën gjermane. Një zyrtar gjerman vuri në dukje se ndërsa politika amerikane po polarizohet përgjatë 15 vjetëve të fundit, partitë kryesore në Gjermani, e sidomos vetë Merkel, e kanë vendosur drejtpeshimin në qendër. Emigracioni, thotë ai, është një nga çështjet e pakta që ndan vendin përgjysmë dhe mund ta dërgojë Gjermaninë drejt një polarizimi të ngjashëm me atë të amerikanëve.
Për Merkelin, nga natyra një ndërtuese e kujdesshme e konsensusit, kjo nuk ishte asnjëherë domethënia e motos së saj të guximshme dhe bujare: “Mund t’ia dalim”. Ajo ka nevojë për të bashkuar mençurinë politike me kurajon.
Përgatiti: Juli Prifti- /tesheshi.com/
