“Po ja u çelën edhe negociatat, për çfarëdo arsyeje gjeopolitike (edhe në kurriz të territoreve të Kosovës) a ndoshta nga fati, ç’do bëjmë mandej, të ushqehemi me kapitujt e negociatave? Turqia i ka hapur qysh në vitin e largët 2002 dhe pushteti në vend nuk është bërë më demokratik” – është kjo një frazë e një qasjeje pesimiste nga ana e gazetares Sonila Meço, lidhur me hapjen e negociatave qershorin e këtij viti. Dhe siç mund të shihet, në rast hapjeje, ajo, për ta zhvlerësuar si akt, si moment, në funksion të politikës së brendshme, apo zhvillimeve të brendshme, ofron si shembull Turqinë.
“Turqia i ka hapur qysh në vitin e largët 2002 dhe pushteti në vend nuk është bërë më demokratik”, thekson Meço.
Është interesant të dihet nëse pyetet se si e zbërthen ajo “të mos bërit demokratik të Turqisë”? Sa e njeh ajo Turqinë, specifikat e saj, ritmet e zhvillimit, pozitën në çështjet botërore, për t’ju qasur krahasimisht me Shqipërinë, e për më tepër me tezën e “mos të bërit demokratik”? Kjo mënyrë e të menduarit të Meços, ku qasjet ndërtohen prej gjykimeve të shabllonizuara, navive e mendjelehta, të marra të gatshme nga narrativa të diplomacive burokratike, për realitete që kërkojnë njohje të thellë, mu pse janë të komplikuara, ku ndërthuret një traditë historike e një e tashmë e trazuar, me kurba ngjarjesh të pamundura për t’u rrokur në distancë nëse nuk jeton brenda vorbullës së tyre, është bërë tashmë një dominante e padurueshme në ligjërimin mediatik.
Në rastin konkret, mjafton faktin se nuk mund të ekzistojë asnjë krahasim mes Turqisë dhe Shqipërisë përballë Europës. Turqia dhe Europa janë dy pole gjeopolotike historike, që në thelb kanë dhe konkurrencën pos interesave të përbashkëta në zhvillime të caktuara, ashtu siç nuk mund të krahasohen pozitat e Turqisë dhe Shqipërisë në NATO.
Po ashtu, sa i përket zhvillimeve të brendshme, nuk mund të bëhet asnjë krahasim mes Turqisë dhe Shqipërisë. Turqia është një fuqi botërore, ku madje po rishkruan historinë mbi një ripotencim të pozitës prej lideri në zhvillimet globale. Që nga 2002 që ajo “nuk është bërë më demokratike”, ajo në fakt ka nisur startin e të dalit prej një periudhe të errët, në raport me pozitën botërore, por dhe me zhvillime të brendshme ku çdo sektor jete ishte në krizë të thellë, përfshirë dhe standartet e ashtuquajtura demokratike. Po kush është standarti bazë i një demokracie funksionale? Padyshim, zgjedhjet. Dhe, meqë dhe qasja e Meços ngjizet aty, referuar rastit Dako, cilat zgjedhje kanë qenë problematike në Turqi që nga 2002-shi? Sepse, është e qartë se aludohet për pushtetin e Erdoganit, pasi ky është dhe viti kur ai ngjitet në pushtet, për t’i hapur një epokë të re Turqisë. Në dhjetra procese zgjedhore ç’prej atëherë, në asnjë rast nuk janë vënë në diskutim standartet.
Ne po, na duhet Turqia për t’u krahasuar dhe vetëm një një pikë: a kemi të tilla burra siç ky vend, të cilët bëjnë historinë? /tesheshi.com/
