Nga Bujar M. Hoxha
E shtunë turpi në Madrid, në “Santiago Bernabeu”, e shtunë turpi në Mançester, në “Etihad Stadium”. E pafat tifozeria madrilene e Realit, njëlloj e pafat dhe tifozeria e Sitit. E njëjta pamje, gati i njëjti rezultat. Gjigandë të futbollit të gjunjëzuar, të tjerë gjigandë të trimëruar.
Jo si zakonisht, më e madhja sfidë futbollistike europiane, dhe më gjerë, ajo që lë pa frymë këdo që merr sadopak erë nga futbolli, përballja emblematike Real i Madridit – Barcelona, qe lënë për në nisje të mbrëmjes, në një orar jo fort të njohur për të. Asnjë i pranishëm madrilen në të famshmen arenë të futbollit, në “Santiago Bernabeu”, nuk e kishte menduar në çastin që ra bilbili i fillimit të lojës, në 18:15, se jo shumë minuta më pas do duhej jo vetëm të mallkonte veten për biletën e çuar dëm për një skuadër të shpërfytyruar, që veç bluza i kishte mbetur e bardhë, por edhe të duartrokiste për talentin e paimagjinueshëm të një lojtari kundërshtar, më kontribuesit në gjëmën e ngjarë, të Iniestës.
Shpërfytyrimi që veç një trajner si Benitez është në gjendje ta bëjë nuk mund të fshihet më. Ky është Reali i sotëm, Reali i Benitezit. Vërtet është i njëjti Rafa Benitez që pati bërë shumë kohë më parë aq shumë për Valencian, që e pati shpallur Liverpulin kampion të Europës, por është po ashtu i njëjti Benitez që i mpin skuadrat ngado ka shkon me skemat e tij, siç ka bërë po me Liverpulin, me Interin, me Çelsin e Napolin.
Me ardhjen e tij kemi një Kristiano Ronaldo krejt tjetër nga ai që jemi mësuar të shohim qysh kur ai luan futboll. I shkurajuar, portugezi duket se po numëron çastet e fundit të aventurës së tij madrilene.
Shamia e bardhë e protestës, një gjest i njohur i tifozerisë së Realit, i shkon për shtat ndeshjes së djeshme. Një Real në gjunjë përpara Barcelonës, që nga ana e saj shënon katër herë në portën e pritësve e nuk pëson asnjë gol. Kur disa javë më herët Mesi do të dëmtohej, mungesa e tij do shihej gati e papërballueshme. Veç nuk ka ndodhur kështu. Barcelona e djeshme nuk kishte nevojë për Mesin; është Barcelona e projektuar incidentalisht pa të. Nuk është rastësi që pa të në fushë Nejmar e Suarez janë bërë të papërmbajtshëm. Shifrat flasin vetë: Nejmar e Suarez kryesojnë listën e golashënuesve në Spanjë, me 23 gola të shënuar së bashku prej tyre nga 29 të tillë të Barcelonës në kampionat.
Ky është Reali i Benitezit, kjo është Barcelona e Luis Enrikes. Përpos humbjes së Realit, takimi i djeshëm dha shenjat e para të jo pak lamtumirave të afërta.
Thuajse përpikërisht si Barcelona do të bënte të njëjtën gjë Liverpuli ndaj Mançester Sitit. E nisur
pesëmbëdhjetë minuta më vonë se El Clasico, Mançester Siti – Liverpul ngjan si dy pika uji me të. E njëjta lojë, e njëjta skuadër vendase e padëshirë, i njëjti leksion i dhënë nga miqtë.
“Katastrofë të plotë” e ka quajtur kiliani Pelegrini lojën e skuadrës së tij. “Nuk e kam parë kurrë këtë ekip të luajë si sonte,” ka pranuar ai i zemëruar. Në kampin tjetër, Jurgen Klop, njeriu që bëri historinë me Borusian e Dortmundit, ka nisur t’i japë formë skuadrës së tij të re. Te Liverpuli ka filluar të ndjehet dora e tij, te Liverpuli kanë filluar të shpresojnë për titullin kampion të munguar prej dekadash.
E vetmja gjë ndryshe është se vendasit arrijnë të shënojnë një gol nderi karshi katër golave të miqve. Më tutje, thjesht është statistikë. Dhe te Siti dikush po bën gati valixhet, pasi koha e tij po mbaron: ky është Manuel Pelegrini. /tesheshi.com/
