Pak vite më parë, akademiku i njohur kosovar Rrexhep Qosja, do e vlerësonte “Shqipërinë tjetër” të Marin Memës si produktin më të mirë gazetaresk të mediave shqiptare. Dhe nuk e ka tepruar aspak po të kemi parasysh se, “Shqipëria” e shpërfaqur prej tij në gjithë këto vite, ka qenë vërtet një zbulim tronditës. Dhe jo vetëm kaq. Ky produkt “Made in Marin Mema”, ka qenë dhe një leksion për vetë gazetarinë shqiptare se si (nuk)duhet të jetë: jo vanitoze, por heroike; jo dembele, por e palodhur; jo thjesht rrogëmarrëse, por gjithë aspirata; jo e studios, por e terrenit; jo e këmbëve mbaj këmbë, por e këmbëve gjithnjë në ecje; jo e shefllëkut, por e punëtorisë!
Marin, ditë më parë emri juaj u bë lajm në një media maqedonase, për shkak të një reportazhi kushtuar Ohrit të “zhdukur” shqiptar. Ju sadiskafiksionon apo ju trishton ky fakt?
Kjo tregon se të vërtetat kanë prekur aty ku duhet. Gjithçka kam sjellë në atë reportazh ka qenë e mbuluar nga faktet, vetëm përmes tyre mund te ndërtohet historia. Atë nuk e bëj as unë e as askush tjetër. Pavarësisht nëse dikujt i pëlqen e dikujt jo, historia nuk është çështje oreksesh por faktesh.
Sakaq, ju keni probleme dhe me shtetin grek, pasi u ke shkelur paksa në kallo interesave nacionaliste të Athinës, duke zbardhur ca të vërteta në lidhje me Çamërinë, por dhe realitete të tjera që kanë lidhje me shqiptarët në atë vend. Janë këto kostot e një gazetarie të mirë dhe atdhetare?
Janë kostot e një gazetarie reale të mbështetur tek historia. Një histori që s’ka lidhje me nxitjen e urrejtjes me ekstremizmat e patetizmat nacionaliste të sëmura, por veç me të vërtetat e një kombi. Sa më shumë të njihen e të pranohen këto pjesë të historisë, aq më të thjeshta dhe më frutdhënëse do të jenë marrëdhëniet në Ballkan.
Le të flasi pak për gazetarinë, apo më saktë lëndën tuaj të veçantë me “Shqipëria tjetër”: Si lindi, si u ngjiz?
U ngjiz si një dëshirë për t`u dhënë zë shqiptarëve të thjeshtë, Shqipërisë së halleve, të problemeve, të pamundësisë, varfërisë, skamjes; Shqipërisë së monumenteve që po shkatërrohen, të pyjeve që janë gjynjëzuar, të lumenjve të zhvatur, të maleve të zhveshur; të traditave të humbura, të historive të fjetura, të korrupsionit marramendës, të minierave, të fushave e gjithçka tjetër që ka lidhje me shqiptarët e thjeshtë që janë zemra e vërtetë e këtij vendi.
Ju pyeta pak më parë mbi sadisfaksionin profesional, atë që jo pak herë kompromenton rëndë ndërgjegjen e gazetarit, duke prodhuar “lajmin e keq”, që ai e ndjen si “lajm të mirë”. Çfarë ndodh brenda vetes suaj kur servirni realitete të trishta? Sa vend ka njëra e sa tjetra?
Dua me shpirt të prodhoj vetëm lajme të mira. Shqiptarët kanë vuajtur aq shumë sa meritojnë një të ardhme me më shumë ngjyra. Për fat te keq, deri më sot lajmet e mira i ka marrë vetëm politika ndësa shqiptarëve u ka mbetur pjesa tjetër, ajo e lajmit të keq.
Shqipëria ka shumë ish-gazetarë, “ish” në kuptimin që e braktisur gazetarinë për t`u shndërruar në politikanë apo “nëpunës” pranë politikës. A do shkoni dhe ju një ditë drejt kësaj zgjedhjeje, apo do preferoni të jeni gjithnjë udhëve të atdheut për të vërtetat e mëdha?
Nëse do të ngrihem nje mëngjes dhe do të kuptoj se s’kam më asgjë për të dhënë, atëhere do të filloj të mendoj se ç’duhet të bëj. Por rruga duket e gjatë dhe mua më pëlqen kjo rrugë.
Ç`është ajo gjë që të gëzon dhe të trishton në gazetarinë aktuale?
Vërtetësia shpeshmi e munguar, apo më mirë vërtetësia shpeshmi e shitur.
Intervistoi: Ermir Hoxha – tesheshi.com
