Ikja nga kjo botë e Bashkim Finos, një prej figurave më të njohura socialiste që nga 97-ta e e deri më sot, ishte dhe një test etik për politikën, më saktë për kampin kundërshtar.
Vdekja është prej atyre momenteve sublime që ngrin shumëçka prej të zakonshmes jetësore, anës së rëndomtë të saj.
Dhe i ndjeri Fino ishte e dyta figurë politike e rëndësishme që lë këtë botë, pas asaj të Olldashit, ku palëve politike iu diktohet të shpërfaqin një anë njerëzore, por mundësisht sa më me finesë, sa me më elegancë, dhe sa më me pak hipokrizi.
Në rastin e Olldashit, Rama ia arriti ta kapërcente hendekun e ndarjes së përditshme politike me të; shkroi një dedikim pa teprime patetike, duke vizatuar Olldashin real dhe, nga Londra ku ndodhej, u kthye menjëherë në Tiranë duke organizuar dhe ceremoninë shtetërore për të ndjerin.
Në rastin e Finos, pala kundërshtare nuk ishte aq në siklet për të ndërtuar fjalët e duhura. Fino nuk mbahej për gojëlëshuar ndaj saj, prej atij lloj formati të ligjërimit politik që e bënte atë të urryer te opozita. Ai kurrë s’ka qenë i tillë e as nga PD nuk ka dalë “fjalë e keqe” për të. Dhe kur është fjala për PD-në është fjala gjithnjë për Berishën.
Dihet tashmë pikëtakimi mes të dyve, ai i 97-ës. Para kësaj, Fino qe ndër ata kryebashkiakë (i Gjirokastrës në rastin konkret), që e kishte respektuar protokollarisht Berishën si president gjatë ardhjeve të tij në këtë qytet. Kjo bëri që ai ta pranonte këtë figurë të PS-së për të qenë në krye të qeverisë, paralel me të në krye të shtetit, në atë kohë të mbrapshtë.
Edhe në dedikimin mortor, Berisha ofroi vlerësime për Finon, pa bërë ndonjë të papritur jo të këndshme në planin etik, aspekti ku ai s’përmbahet dot.
Por në fjalinë e fundit të dedikimit, ai la njerëzoren mënjanë dhe bëri gjithsesi pak politikë.
“Si deputet i PS dhe qeveritar i saj ka kryer detyra te rendesishme duke qendruar nje ze i moderuar ne grupin drejtues ekstremist te PS”, shkruan Berisha.
Kjo është hera e parë që njeriu më politik që ka njohur Shqipëria në historinë e saj politike përdor termin “ekstremist” për kundërshtarët politikë. Madje është hera e parë që përdoret ky cilësim në politikën shqiptare nga kundërshtari për kundërshtarët.
Me prapashtesën “ist”, kjo të kujton cilësimin “kriptokomunistë” që Berisha jua bënte socialistëve që pas ’93 e tutje, të cilin e përdori me shumicë në fushatën e referendumit për Kushtetutën në ’94-ën.
Pas kësaj, ekziston një pikëpyetje e madhe se cili qenka grupi ekstremist në PS dhe se cilët janë personazhet e saj. Nga ana tjetër, ky cilësim, si rregull logjik, duhet të vijë nga një i moderuar, që pra, këtë damkë për kundërshtarin e nxjerr nga pozicionimi i tij etik. Por në ka gjë që është e padebatueshme në politikën shqiptare, është pikërisht ekstremiteti i Berishës si profil politik, në mos në veprime patjetër në gjuhë. Dhe ky me kundërshtarin me shkak Finon e ndjerë, është i radhës ndër paradokset e qënies së tij politike, që kur ja behu për t’u bërë figurë qendrore dhe pështjelluese e jetës politike shqiptare. /tesheshi.com/
